.•Όταν η χώρα βγήκε, μέσα από τις στάχτες της Κύπρου, από τη περιπέτεια της επτάχρονης τυραννίας, παραμονές του πρώτου μετά δικτατορικού Συντάγματος (1975) δεν χωρούσε ούτε η πιο αμυδρή σκέψη ότι θα μπορούσαν να τεθούν όροι και προϋποθέσεις για τη νόμιμη λειτουργία των κομμάτων.´Οποιος τολμούσε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο θα συναντούσε λυσσαλέα αντίδραση. Ο εκτελεστικός νόμος του Συντάγματος για τα κόμματα όχι μόνο δεν ψηφίστηκε ποτέ αλλά δεν υπήρξε, όσο τουλάχιστον θυμάμαι, ούτε στοιχειώδης προπαρασκευή του. Η Δημοκρατία δεν μπορεί να έχει «κερκόπορτες» λέγαμε όλοι. Ο λαός αποφασίζει. Ο «εκδημοκρατισμός»του Παπαδόπουλου το 1973 με προοπτική ελεγχόμενων «νομιμοφρόνων» κομμάτων μας σήκωνε τις τρίχες της κεφαλής. Η πιθανότητα εμφάνισης ναζιστικού κόμματος το οποίο θα ελάμβανε 500.000 ψήφους ήταν τότε στη σφαίρα όχι απλά επιστημονικής αλλά νοσηρής φαντασίας. Έτσι με μια απλή δήλωση στον Άρειο Πάγο, την οποία ουδείς έλεγχε, οποιοσδήποτε μπορούσε να δημιουργήσει κόμμα και να υποστηρίζει ότι ο ήλιος ανατέλλει εκ δυσμών, ότι η γη είναι επίπεδη, ότι πρέπει να καταργηθεί η εξουσία, ότι ο Μάο και η πολιτιστική επανάσταση είναι η μόνη λύση κλπ. Και έτσι έπρεπε να γίνει. Κάθε πράγμα πρέπει να εντάσσεται στις ιστορικές παραμέτρους μέσα στις οποίες δημιουργήθηκε.

•Και το πλήρωμα του χρόνου ήρθε. Η Χρυσή Αυγή δεν είχε μόνο τις 500.000 ψήφους. Αύξανε κάθε μέρα την επιρροή της. Έλεγχε γειτονιές των Αθηνών. Εισέδυε στην Αστυνομία και το Στρατό. Ανέπτυσσε ρατσιστικό ακτιβισμό. Εγκληματούσε ατιμώρητα. Οικειοποιείτο καθήκοντα νόμιμης εξουσίας. Καλοθρεμμένη από τον «αντισυστημικό» λόγο του ΣΥΡΙΖΑ -φωνάξτε όσο θέλετε αδιαφορώ-απειλούσε πρακτικά τη λειτουργία του πολιτεύματος. Το καλοκαίρι του 2015 υπήρχαν φωνές που έλεγαν απολύτως ρεαλιστικά ότι στο ενδεχόμενο ασύντακτης χρεοκοπίας και το χάος που θα επακολουθούσε μπορούσε, με μυστικούς θύλακες στο διαλυμένο κρατικό μηχανισμό, να κάνει ακόμα και πραξικόπημα για να «σώσει»τη χώρα.

•Δεν θέλω πραγματικά να μιλήσω για διάφορα επιμέρους φλερτ και κάποιες δηλώσεις. ούτε για τις φερόμενες παρασκηνιακές επαφές της με διάφορους και διάφορες τότε. Ας μείνουν στη λήθη. Κάποιοι και κάποιες που από έλλειψη της ικανότητας σταθμίσεως απέδιδαν σημασία στον «αντιμνημονιακό» λόγο της. Πέντε ολόκληρα χρόνια άλλωστε υπήρχαν δυσκολίες στην εξεύρεση κατάλληλης δικαστικής αίθουσας.  Ας είναι. Η θεσμική απομόνωση της Χρυσής Αυγής είχε ήδη γίνει όλο και πιο δύσκολη. Ο Κάρολος Παπούλιας αναγκάστηκε, στο πλαίσιο των καθηκόντων του, να δεχθεί για λίγα λεπτά τον Μιχαλολιάκο. Χρειάστηκε η δικηγορική πείρα του δεξιού Νίκου Δένδια για να γίνει ορατή, δικονομικά, με τη συνένωση επιμέρους δικογραφιών, η συνολική παρακρατική δράση της Χρυσής Αυγής. Χρειάστηκε και το αίμα του Φύσσα. Είτε σας αρέσει, είτε όχι τη Χρυσή Αυγή την χτύπησε στη πράξη η δεξιά και όχι η αριστερά. Για τους δικούς της λόγους; Προφανώς. Όλοι είχαν τους λόγους τους.

•Τώρα όλοι φωνάζουν και πιέζουν το Δικαστήριο. Λυπάμαι πολύ αλλά δεν πρόκειται να συμφωνήσω. Ουδεμία ποινή άνευ δίκης (nulla poena sine processu ) είναι το δόγμα της δημοκρατικής έννομης τάξης. Ίσχυε ακόμα και στη Ρώμη του Νέρωνα. Δεν πιστεύω στα λαϊκά δικαστήρια ούτε στο νόμο του Lynch. Το νομίμως θεσμοθετημένο και αμερόληπτο Δικαστήριο κατα το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ σε συνθήκες δίκαιης δίκης θα κρίνει ποιος είναι ένοχος και ποιος αθώος και για ποιο έγκλημα. Κανένας άλλος. Όποιος και όσο απεχθής και να είναι ο κατηγορούμενος. Γιατί, πέραν των άλλων, φυρί φυρί το πάτε να βρεθούν οι Χρυσαυγίτες από εγκληματίες κατήγοροι στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με Πρόεδρο τον Ισλανδό του Ερντογάν.  Όποια και αν είναι η απόφαση του Δικαστηρίου οφείλουμε να τη σεβαστούμε. Αυτό επιτάσσει το πολίτευμα. Τέλος.

•Το ζήτημα της Χρυσής Αυγής και του νεοναζισμού είναι θεσμικό και πολιτικό ζήτημα. Αν θέλουμε να θέσουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων.

Αλλά ουδείς το συζητάει σήμερα. Γιατί; Μπορεί ένα κόμμα , σε μια χώρα που έδωσε τόσους νεκρούς στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στη γενιά των πατεράδων μας, με τόσο αίμα και οδύνη για τη Δημοκρατία, και το οποίο πρεσβεύει το χιτλερισμό να λειτουργεί νομίμως; Θεωρητικώς ναι. Πρακτικώς όμως αν αναπτύσσει δράσεις ανατροπής του Πολιτεύματος ή ρατσιστικό ακτιβισμό η δίκη μου απάντηση είναι ΟΧΙ. Και ποιος θα το κρίνει ; Αυτό είναι η αυτονόητη ερώτηση. Η απάντηση μου είναι και πάλι απλή. Όχι η κυβέρνηση. Ο θεσμικός θεματοφύλακας της συνταγματικής νομιμότητας. Το Συμβούλιο της Επικράτειας. Στο πλαίσιο ενός αναγκαίου πλέον ρυθμιστικού νόμου για τη λειτουργία των κομμάτων και υπό τον έλεγχο νομιμότητας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και, με δίκαιη διοικητική δίκη. Αυτή είναι και η απάντηση σε όσους λένε για το ΚΚΕ και άλλους σχηματισμούς. Το ΚΚΕ δεν ανέπτυξε ποτέ παρακρατική δράση. Διεκδικεί τη ψήφο επαγγελλόμενο το καλύτερο κόσμο των ονείρων του.Έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει στο πλαίσιο του Συντάγματος και των κανόνων του.

•Ο ναζισμός με οποία μορφή του δεν έχει θέση στη Δημοκρατία. Όσοι και αν τον ψηφίζουνε. Περιφρονώ τη ψήφο; Ναι αυτή τη ψήφο την περιφρονώ. Γιατί αυτή η ψήφος περιφρονεί την ιστορία και το πολιτισμό της χώρας. Λιγότερο αλλά επίσης περιφρονώ όσους, ακούσια ή ιδιοτελώς , την έχουν έμμεσα υποθάλψει. Γνωρίζω πως η άποψη αυτή είναι μειοψηφική στους νομικούς κύκλους. Ίσως και η μειοψηφία της μειοψηφίας. Δεν με νοιάζει. Την καταθέτω.

*Οι «σταγόνες ιστορίας»στο τίτλο δανεικές από το ομώνυμο έργο του Δημήτρη Καμπουράκη.