Βαγγέλης Παυλίδης

Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του

THE EUROPEAN FAMILY

Έναν μύθο θα σας πω, που τον μάθαμε παιδιά… ήτανε λέει μια φορά ένας μεγάλος τόπος που τον κατοικούσαν λογιών λογιών άνθρωποι που μιλούσανε λογιών λογιών γλώσσες. Οι άνθρωποι αυτοί τις πιο πολλές φορές μαλώναν μεταξύ τους πότε για το ποιος θα κάνει κουμάντο κι άλλες φορές έτσι απλά, γιατί δεν καταλάβαιναν ο ένας τον άλλον.

Ώσπου κάποτε, ύστερα από έναν μεγάλο πόλεμο που παραλίγο να μην αφήσει κανέναν ζωντανό, κάποιοι φωτισμένοι ηγέτες αποφάσισαν να ενώσουν τους λαούς τους. Κι αφού ήχησαν σάλπιγγες και παίξαν μουσικές και τα πυροτεχνήματα έκαναν τον βραδυνό ουρανό σαν μια πολύχρωμη μέρα, οι σπουδαίοι ηγέτες με τα ψηλά καπέλλα και τα επίσημα κοστούμια υπόγραψαν βαρυσήμαντες συνθήκες που σφραγίστηκαν με βουλοκέρι και που έδεναν πια με δεσμούς φιλίας τον έναν με τον άλλον. Κι έφτιαξαν έναν νέο τόπο που τον είπαν Ενωμένη Ευρώπη, όπου κανείς πια δεν προσπαθούσε να βγάλει τα μάτια του άλλου, όπου επικρατούσε ισονομία και αλληλοσεβασμός, όπου δεν υπήρχαν φτωχοί και πλούσιοι γιατί υπήρχε κοινωνική αλληλεγγύη και οι πλούσιοι φρόντιζαν τους φτωχούς και που οι όποιες διαφορές -γιατί άνθρωποι είμαστε- επιλύονταν δημοκρατικά, με δικαιοσύνη αδέκαστη και φιλική διάθεση. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Τέλος του μύθου.

Γιατί η “Ενωμένη Ευρώπη” δεν είναι παρά ένας μύθος, σαν τους τόσους και τόσους που έχουμε πλάσει, που υπάρχουν μόνο στην συλλογική μας φαντασία, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και να συνυπάρξουμε με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Είναι μια ιστορία που φτιάχτηκε από την ανάγκη αντιμετώπισης των τραυμάτων των παγκοσμίων μα και του ψυχρού πολέμου. Φτιαγμένος όπως όλοι οι μύθοι από αλήθειες, μισο-αλήθειες και όνειρα – “έχουμε κοινό παρελθόν, κοινό πολιτισμό, είμαστε αδέλφια, αλληλέγγυοι, συνεργάτες στον δρόμο προς την ευημερία, με δημοκρατία και χωρίς εκμετάλλευση ενός από τον άλλον”- καλλιεργήθηκε για μεγάλο διάστημα και κάθε τι αντίθετο μ’ αυτόν σκόπιμα αποσιωπήθηκε ή παραβλέφτηκε. Όμως, αναρωτιέται τώρα κανείς πόσο δυνατός είναι άραγε ακόμα ο μύθος, πόση ισχύ έχει η γοητεία του. Φοβάμαι πως η λάμψη του έχει αρχίσει να ξεθωριάζει.
Στις Βρυξέλλες, οι πρόσφατες επικλήσεις της ελληνικής κυβέρνησης “στις κοινές Ευρωπαϊκές μας αξίες” έχουν καταντήσει να ακούγονται ως αφελείς και γραφικές. Η επίκλησή τους απλά υπογραμμίζει την απουσία τους. Και δεν πάνε πολλές μέρες που σ’ ένα πρωτοφανές ξέσπασμα ο Matteo Renzi κατήγγειλε την αποτυχία των ηγετών της ΕΕ να συμφωνήσουν στην ίση κατανομή των βαρών στο θέμα των προσφύγων και των μεταναστών. “Εάν αυτή είναι η ιδέα σας για την Ευρώπη, τότε κρατήστε την για τον εαυτό σας… δεν σας αξίζει να λέγεστε Ευρώπη.” Έχουμε όμως δημοκρατία, μας λένε. Έχουμε άραγε; Ηγέτες της ΕΕ με πρώτους τους Γερμανούς, παραβιάζουν την εθνική μας κυριαρχία καθώς παρεμβαίνουν στα εσωτερικά της Ελλάδας και συζητούν ανοιχτά για “αλλαγή καθεστώτος” και αντικατάσταση της κυβέρνησης με τεχνοκράτες. Παράλληλα προσπαθούν με τη οικονομική ασφυξία που επιβάλλουν να επηρεάσουν την βούληση του ελληνικού λαού. Τεχνοκράτες; Δημοκρατία; Μα ας έλθουν οι κύριοι Σούλτς και Γιουνκέρ να ψηφίσουν ανθ’ ημών. Κοινωνικό κράτος; Το κουτσούρεμα των συντάξεων και των υπηρεσιών υγείας μιλάνε από μόνα τους. Αλληλεγγύη; Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως ο μέσος κάτοικος του Μονάχου ή του Ελσίνκι αισθάνεται “συμπολίτης” με τον Θεσσαλονικιό συνταξιούχο που ψάχνει στα σκουπίδια και πιστεύει κανείς πως -αν παραμερίσουμε τις τυπικές και ξενέρωτες εκφράσεις συμπάθειας- η “Ευρώπη” στενοχωριέται για τις εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς ηλεκτρικό και υγειονομική περίθαλψη; Πιστεύει άραγε κανείς πως οι ανερχόμενοι εθνικισμοί που φτάνουν στα όρια του φασισμού -αποτέλεσμα κυρίως της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει η ΕΕ- ενισχύουν τον μύθο της Ευρώπης;

Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει, μα ο χώρος δεν το επιτρέπει κι εξάλλου αυτά είναι γνωστά. Θα κλείσω με κάποια λόγια του Helmut Schmidt, ενός από τους ιδεολόγους ηγέτες που δημιούργησαν τον μύθο: “Εάν εμείς οι Γερμανοί βασισμένοι στην οικονομική μας ισχύ επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούμε από την ιδέα να διεκδικήσουμε ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, ή να το παίξουμε “πρώτοι ανάμεσα σε ίσους”, μια όλο και μεγαλύτερη πλειοψηφία των γειτόνων μας θα εναντιωθούν και θα μας αντισταθούν…”

Σήμερα, κανείς απ’ όσους παρακολουθούν τον κύριο Wolfgang Schäuble δεν έχει παρατηρήσει έστω και την ελάχιστη προσπάθεια συμμόρφωσης με τα παραπάνω. Αυτό που παρατηρεί κανείς είναι η αποφασιστικότητά του για το άκρως αντίθετο: Η Ελλάδα πρέπει να ηττηθεί και θα ηττηθεί, έως ότου μάθει να γίνει περισσότερο σαν Γερμανία.

Κάποια στιγμή, θα πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από τον μύθο και να ξεκαθαρίσουμε στους εαυτούς μας και στους άλλους για ποιάν και τι Ευρώπη μιλάμε.