Μια επιχρωματισμένη, αρχαία φωτογραφία σαν παλιό σινεμά. Εν προκειμένω όλη η υπερηφάνεια, η διανοητική και η ιδεολογική υπεροχή της αριστεράς του Μεσοπολέμου. Πριν διαπράξει τα τραγικά λάθη του Εμφυλίου και αυτοσυρρικνωθεί. Πριν την διχάσει ο Σταλινισμός. Ακόμη και ο Μυριβήλης που αργότερα θα “ανανήψει” ακόμη κι αυτός τότε ήταν θερμά συμπαθών. Και τόσο όμορφος σ’ αυτή την πολυκαιρισμένη, καλοκαιρινή φωτογραφία.

Τόσοι αγώνες, τόσες θυσίες, τέτοιοι και τόσοι υπέροχοι άνθρωποι, τόση προσπάθεια. για να καταντήσουμε σήμερα στην αριστερά του Τσίπρα και των “διανοουμένων” του. Του Αρβανίτη, του Κούλογλου και του Βαρεμένου. Οι διανοούμενοι εκείνοι προετοίμασαν τη γενιά του Ματαρόα και την εποποιία του Παρισιού. Τότε που η ελληνική διανόηση κυριαρχούσε στο Καρτιέ Λατέν. Αλλά και η τέχνη: Ιάννης Ξενάκις, Τάκις, Iris Clert, Iolas, Pavlos, Christoforou, Σκλάβος, Κεσσανλής, Κωνσταντίνος Ξενάκης, Καραχάλιος, Περσάκη, Κανιάρης, Φασιανός κλπ. Όλα αυτά τότε. Τώρα;

Το ξαναλέω: ο Αλέξης έφερε τον Κυριάκο, όπως ο Αντώνης έφερε τον Αλέξη. Ο Μπαρούφας, ο προάγγελος του πολιτικού κλοουνισμού στη Δύση, ήρθε από μόνος του. Είδε φως, είδε τον Κατρούγκαλο και μπήκε. Ούτε κι ο Αριστείδης Μπαλτάς δεν κατάφερε να αποφύγει τον διασυρμό. Όμως τον σέβομαι για την προσφορά του. Αντίθετα από τον Βασίλη Βασιλικό ή τον Γαβρόγλου. (Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, οπαδός του Ευάγγελου Βενιζέλου (!) πάντα ένα μεγάλο ερωτηματικό). Επειδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Ή τον απολογητή του σημιτισμού Πατρίκιο. Σύγχρονο πάντως των αγαπημένων νεκρών Αγγέλου Ελεφάντη, Χρήστου Παπουτσάκη, Μιχάλη Παπαγιαννάκη, Αγγέλου Ψυχοπαίδη, Μπάμπη Λυκούδη, Βλάση Κανιάρη, Άσπας και Γιώργου Παπαθανασόπουλου. Και βέβαια στο μυαλό μου υπόδειγμα αριστερού διανοούμενου παραμένει ο πολύτιμος Δημήτρης Ραπτόπουλος. Ο άψογος στυλίστας και ψύχραιμος αναλυτής της παρακμής.

Πικέρμι, 1934. Από αριστερά: Γαλάτεια Καζαντζάκη, Μάρκος Αυγέρης, Θράσος Καστανάκης, Στρατής Μυριβήλης, Έλλη Αλεξίου, Κώστας Βάρναλης.