Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ  

«Ναι ή Όχι;»

Είπα κι εγώ να ξημερώσει ένα όμορφο, ανέμελο Σάββατο και εκεί που άνοιξα το κινητό μου για να «χαζέψω» τις ειδήσεις της ημέρας και ιδιαιτέρως τα νέα της μικρής μου πατρίδας, της τόσο ταλαιπωρημένης, τι να δω… την επόμενη Κυριακή καλείται ο ελληνικός λαός σε δημοψήφισμα! Χιλιάδες κοινοποιήσεις στο φατσοβιβλίο, χαμός από άρθρα και φωτογραφίες, σχόλια, γελοιογραφίες, ένας μικρός πανικός και ο κόσμος σε ουρές μπροστά από τα ATM για να σηκώσουν χρήματα μπας και επέλθει «πόλεμος» μέχρι την Δευτέρα… ξέρω κι εγώ; Αναρωτιέμαι. Ανοίγω και το αυστριακό μου ραδιόφωνο μπας και ακούσω κάτι στις ειδήσεις αλλά το κυρίαρχο θέμα είναι η Τυνησία και το μακελειό, που έλαβε χώρα σε τουριστικό θέρετρο στην παραλία με τόσα αδικοχαμένα θύματα, μιας τόσο φανατικής ιδεολογίας…

Έψαξα να βρω το βίντεο με την ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού μας. Το είδα. Δεν μπορώ να πω πως περίμενα κάτι συγκεκριμένο. Αναμενόμενο. Πήρα το μπλοκάκι μου και έγραψα ότι μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση. Σημείωσα κάποιες λέξεις που «ξεχώρισαν» ανάμεσα σε άλλες κατά την διάρκεια του λόγου του… «ταπείνωση ολόκληρου του ελληνικού λαού», «ιστορική ευθύνη», «δημοκρατική παράδοση στην Ευρώπη», «ηχηρή απάντηση Δημοκρατίας»… μου φάνηκε ή «άκουσα» τον Κύριο Τσίπρα να λέει ένα ημιδιάφανο ΟΧΙ; Μόνο εγώ το κατάλαβα αυτό;

Προσπάθησα να το δω όσο πιο αμερόληπτα γίνεται και να ερμηνεύσω ένα τέτοιο μεταμεσονύκτιο διάγγελμα αντικειμενικά, σαν να κατάγομαι από άλλη χώρα. Ασφαλώς και έχει χρώμα ο λόγος του. Ασφαλώς και αποσκοπεί κάπου. Γνωρίζετε εσείς κάποιον πολιτικό που δεν έχει στόχο; Ξέρετε εσείς κάποιον που δεν υπάγεται σε συγκεκριμένη ιδεολογία και είναι τόσο ουδέτερος που ακόμη και ο απλός κόσμος το αναγνωρίζει; Γνωρίζετε εσείς κάποια συμφωνία τόσων «μεγατόνων» να ήταν μια απλή διαπραγμάτευση ανάμεσα σε φίλους; Ο «πεφωτισμένος» και αδιαμφισβήτητα ευφυής Ουμπέρτο Έκο είχε γράψει σε ένα από τα βιβλία του, πως αν θέλεις να ελέγξεις ένα κράτος και να το κερδίσεις ολοκληρωτικά, τότε θα πρέπει να σου ανήκουν ο στρατός και τα ΜΜΕ.

Πότε θα αρχίσει ο κόσμος να κοιτάζει μέσα από τα μικρά γράμματα και να μάθει να φιλτράρει ειδήσεις και λόγια; Πότε θα ξυπνήσουν όλοι από αυτό το διαπλεκόμενο σκηνικό; Έχετε καταλάβει πως η γνώμη, είναι κάτι προσωπικό και σχηματίζεται καλύτερα όταν την αντιλαμβανόμαστε εμείς, για εμάς πρώτα και μετά για τους άλλους;

Η ιδανική Ελλάδα είναι για μένα μια χώρα που εφαρμόζει κυριολεκτικά την Δημοκρατία σε όλα της τα επίπεδα. Όταν θα μάθει ο Έλληνας να αποκωδικοποιεί τα μηνύματα των εκάστοτε «καλοθελητών» και «σωτήρων» της χώρας και κατ΄επέκταση θα ανήκει σε ομάδες ανθρώπων που θα σκέφτονται αρκετά και όσο πιο αντικειμενικά γίνεται πριν μιλήσουν και πράξουν αναλόγως.

Ένα δημοψήφισμα είναι μια αρκετά σοβαρή υπόθεση. Είναι όμως και μια κίνηση ματ, μια στρατηγική που κρύβει κινδύνους και αρκετά παρατράγουδα σε κοινωνικό επίπεδο. Είναι λογικό λοιπόν να αποκορυφώνεται η κρίση σε αυτό το σημείο που έφτασε ο αγαπημένος μου λαός, αλλά δεν θεωρώ σωστό να δημιουργείται ένας «τεχνητός» πανικός. Είναι πολύ εύκολο να γράφεις λόγους και να τους απαγγέλλεις μπροστά στην κάμερα, σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον, προστατευμένος από αντιδράσεις ανθρώπων που ίσως και να μην συμφωνούν μαζί σου. Όποιος και να είσαι, όπου και να ανήκεις, η ζωή είναι στα χέρια σου. Το μυαλό δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο. Είναι ένα όργανο, τόσο ζωτικό, όπως και όλα τα υπόλοιπα, που όταν βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία λειτουργούν «ρολόι». Έτσι και το κράτος. Η απόλυτη ισορροπία και το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν επέρχεται μετά από σπασμωδικές κινήσεις και αποφάσεις του λεπτού. Πρώτα σκεφτόμαστε και μετά πράττουμε… «Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν».

Καλή τύχη Ελλάδα! Μαζί σου όπως και να’ χει.