Μανώλης Δημελλάς  

Κάποτε! Το λες και γεμίζει το στόμα σου, σα να μασάς το πιο καλομαγειρεμένο φαγητό σου. Να, όπως τότε! Τότε που ταξίδευες ξέγνιαστος με το πλοίο της άγονης γραμμής. Ναι σαπάκι φαινόταν, αλλά και ποιος νοιάζεται, όταν είναι ήδη επιβιβασμένος και ενώ μυρίζει σκουριά κι αρμύρα, θαρρεί πως ερωτοτροπεί με το πιο τρανό του όνειρο.

Θυμάσαι; ήταν εκείνα τα περίεργα μπλέ φώτα που άναβαν στο πάνω κατάστρωμα από το “Aqua Jewels”. Λικνιζόταν μέσα στο πέλαγο και φώναζε από μακριά:

-”Ε, το νου σας, όπου νάναι έρχομαι να σας παραλάβω”!

Αυτό το “κάποτε” δεν υπάρχει για τα παιδιά και τους υπερήλικες. Οι υπόλοιποι είναι καλύτερα να μην κοιτάμε τη θάλασσα, και οι απλωτές του μυαλού ας είναι σε ξενικά νερά, ας έχουν λιγότερο αλάτι και ιώδιο θα πάμε και πιο γρήγορα στον πάτο μιας γλυκειάς χαύνωσης!

Όταν τα πλοία μοιάζουν με φυλακές, και οι απλήρωτοι ναυτικοί με ποντίκια που πνίγονται μέσα στα παλιοσίδερα τότε και η κατάντια παραμιλά μοναχή της, δαγκώνει και καταπίνει ότι βρει μπροστά της.

Στο νέο μώλο Δραπετσώνα η κατάθλιψη έχει ταυτότητα και καμιά εκατοστή ονοματεπώνυμα. Είναι οι ναυτικοί της ΝΕΛ, που δέθηκαν πάνω στα σκουριασμένα κουφάρια και περιμένουν τις περασμένες μισθοδοσίες των αφεντικών τους.

Κάθε πρόσωπο και μια ματωμένη χαρακιά, η μια ιστορία πονά περισσότερο από την άλλη. Οικογένειες χρεωμένες, ψυχές συγχυσμένες μέσα σε ανάγκες, χρέη και μια στοίβα ακατανόητες ταξικές παρανοήσεις. Μια πολιτεία που πνίγεται σε νόμους και κανόνες που ακόμη δεν έχει κατα-γράψει…

Τα ρεπορτάζ δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα, όλοι καταλαβαίνουν κι όμως σηκώνουν τους ώμους κι απομακρύνονται βιαστικά.

Θα δούμε, και μέχρι “να δούμε” ένα καινούριο άτιμο “κάποτε” θα πεταχτεί και θα σιγοτρώγει τα σωθικά της μνήμης μας.

Έτσι δεμένα, τα 4 βαπόρια της ΝΕΛ, κάνουν την αλήθεια πιο πικρή κι από το χειρότερο δηλητήριο, οι ξεφτισμένοι κάβοι τους δεν κρατούν πια τίποτα, όλα γίναν θάλασσα κι εμείς τα πιο φοβικά αρρωστιάρικα χρυσόψαρα.

Εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε ούτε να βλέπουμε άνεργους ναυτικούς, ούτε να ακούμε τις θλιβερές ιστορίες τους.

Άραγε να είναι κολλητικός ο πόνος κι ο καημός; μοιάζουν τόσο πολύ με χολεριασμένες ετούτες οι ψυχές…μήπως ναναι οι δικές μας;