Δεν θυμάμαι πότε γέλασα για πρώτη φορά με κάτι ανορθόγραφο.
Ξέρω, όμως, ότι γέλαγα από παιδί με τις ανορθογραφίες του Μποστ.
Αυτό σημαίνει ότι ήξερα, πώς γράφονται σωστά κάποιες λέξεις.
Όπως επίσης ήξερα ότι δεν λέμε και δεν γράφουμε «ένα πλοίον ταξιδέβων με υπέροχον κερόν εφνιδίως εξοκήλη ανοικτά των Αζορών».
Πολύ αργότερα ανακάλυψα και άλλα κρυμμένα αστεία που είχαν να κάνουν με διπλές γραφές και διπλές ονομασίες.
Αυτό ήταν το σοβαρό με τις πολύ αστείες γελοιογραφίες του Μποστ.
Ότι προϋπέθεταν αρκετά καλή γνώση της Ελληνικής γλώσσας.
Ορθογραφία, γραμματική, συντακτικό.
Αποτελούσαν επίσης κίνητρο σε κάποιους ―όπως εγώ― να μάθουν καλύτερα τη γλώσσα, ζηλεύοντας εκείνους που γελάγανε με τέτοια γλωσσικά και γραπτά αστεία.
Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το έχεις αν χάνεις τις λεπτές αποχρώσεις της γλώσσας σου, αυτά τα διαχρονικά “μυς”, “μεις”, “μις”. Ακόμα κι αν το “μις” είναι σχετικά νέο δάνειο αλλά πολύ καλά ενσωματωμένο στη γλώσσα μας όπως και πολλά άλλα.
Πώς να γελάσεις με μια εικόνα ποντικού με λεζάντα «Μυς Κόσμος», αν δεν καταλαβαίνεις το αστείο που γεννιέται από ένα τόσο δα ύψιλον στη θέση ενός γιώτα;
Λένε πώς γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.
Αυτό όμως δεν ισχύει με τα αστεία της γλώσσας και της ορθογραφίας.
Κι αυτό είναι το αστείο ―ή το πολύ σοβαρό― με την ορθογραφία.
Ότι αυτός που γελάει τελευταίος με γελοιογραφίες ή ποιήματα σαν του Μποστ, είναι αυτός που εξ αιτίας της άγνοιάς του, αδυνατεί να χαρεί πολλά καλογραμμένα κείμενα.
Είναι αυτός που δεν μπορεί να εκ-στασιαστεί από την έκπληξη και το απρόσμενο στον λόγο και στο κείμενο, είτε διαβάζει λογοτεχνία, ποίηση ή ακόμα κι ένα άρθρο σε εφημερίδα ή μπλογκ.
Είναι αυτός που δυσκολεύεται να απολαύσει και να χαρεί φράσεις που, όμοια σε ένταση, μπορούν να γεννήσουν στοχασμούς, δάκρυα ή δυνατά γέλια.
Και, τελικά, είναι αυτός και οι όμοιοί του, που με τη ρηχότητά τους, θα είναι κάποια στιγμή σε θέση να απαγορεύουν το κολύμπι σε πιο βαθιά και σε πιο καθαρά νερά.
Επιβάλλοντας μια γενικευμένη νοητική, γλωσσική και επικοινωνιακή ανεπάρκεια ταιριαστή με την μυωπική αντίληψή τους.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
