Γιώργος Σαράφογλου

Ο παππούς μου ο Γιώργος – έχω το όνομα του-  επιστρατεύθηκε ως έφεδρος οδηγός και βρέθηκε στα Αλβανικά βουνά. Ήταν 37 ετών το ‘40. Η κανονική του στρατιωτική θητεία ήταν στα βουνά της Μικρασίας το ’22. Ιστορίες δικές του δεν έχω γιατί πέθανε σχετικά νέος όταν ήμουν 5 χρονών.

Θα μοιραστώ όμως μαζί σας τρεις ιστοριούλες από δύο άλλα άτομα τα οποία βλέπετε στις φωτογραφίες.

Ο εύζωνας αξιωματικός (μακριά φουστανέλα) ονομάζεται Γιώργος -Γιωργάκης για όλη την οικογένεια- Κωνσταντίνου Κανάρης. Αδελφός της γιαγιάς μου της Καναραίϊσσας και δισέγγονο του Κωνσταντίνου Κανάρη του Πυρπολητή. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος Κανάρης ήταν εγγονός του Πυρπολητή!

Όλη η οικογένεια βασιλόφρονες -ελιά ελιά και Κώτσο βασιλιά- ο Γιωργάκης βγήκε κουμουνιστής με εξορίες κλπ.

Ιστορία 1η

Ένα βράδυ γύρω από την σόμπα, -επέτειο της 28ης-μας διηγήθηκε μια από τις  εμπειρίες που έζησε στον πόλεμο ως εύζωνας στην πρώτη γραμμή.

Ήταν λέει λίγο πριν το χάραμα, -σκοτάδι ακόμα -κρυμμένοι μέσα στα χαρακώματα περίμεναν από λεπτό σε λεπτό την επίθεση των Ιταλών.
Το κρύο τους περόνιαζε μέχρι το κόκκαλο αλλά αυτοί εκεί, ντούροι κι ακίνητοι στις θέσεις τους εν αναμονή και με το ηθικό στα ουράνια.

Η διαταγή ήταν ρητή, δεν θα πυροβολούσε κανείς μέχρι να μπορούν να διακρίνουν το άσπρο των ματιών των Ιταλών!

Τόσο κοντά. Αμέσως μετά θα εφορμούσαν εφ’ όπλου λόγχης!

Πράγματι έτσι κι έγινε.

Πυροβόλησαν και σηκώθηκαν από τις θέσεις τους με βροντερές ιαχές «Αέρααα Αέρααα…»!

Στα 10-15 βήματα ήρθαν στα χέρια! Οι ξιφολόγχες τρυπάγανε, τα κοντάκια των όπλων δεξιά κι αριστερά κτυπούσαν όπου έβρισκαν.
Φωνές, οχλαγωγία αλλά και κραυγές πόνου ανακατωμένες μαζί.

Η περιγραφή του θείου μου ήταν τόσο συγκλονιστική, τόσο «ζωντανή» που μεταφέρθηκα εκεί και ένιωσα όλη την αγωνία, τον φόβο και την αδρεναλίνη των πολεμιστών και των δυο παρατάξεων.

Αυτό όμως που με στιγμάτισε ήταν το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να φανατιστεί και να φτάσει στο σημείο να σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια έναν άλλον άνθρωπο.

Ο Εύζωνας με την κοντή φουστανέλα είναι ο πεθερός μου Δημήτριος Λάμπρου Λαμπρόπουλος. Μια ηλικία με τον θείο μου Γιώργο Κανάρη. Και οι δυο γεννημένοι το 1916. Και οι δυο εύζωνες την ίδια εποχή αλλά άγνωστοι μεταξύ τους.

Ο πεθερός μου γεννήθηκε στην Ζώνη Αρκαδίας, ένα χωριό έξω από την Μεγαλόπολη και πολύ κοντά στην Καρύταινα.
Το χωριό αυτό είχε το προσωνύμιο “Μικρή Μόσχα”!

Αντίθετα από τον θείο Γιωργάκη και πολλούς συγχωριανούς του -από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν φίλοι του- ο πεθερός μου ήταν βασιλόφρων. Αυτό όμως που τον διαφοροποιούσε από άλλους ήταν ότι πρώτα από όλα ήταν Άνθρωπος. Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για άτομα που βοήθησε και γλίτωσαν από την μανία ακροδεξιών Χιτών.

Έχω αρκετές ιστορίες του από το Μέτωπο. Εδω θα μοιραστώ δυο άλλα πριν από αυτό να σας πω ότι ήταν εκείνος που ύψωσε την γαλανόλευκη στο Αργυρόκαστρο μετά την κατάληψη του από τον ελληνικό στρατό!

Ιστορία 2η

Βρίσκονται στο πεδίο της μάχης εκτεθειμένοι σε έναν ανελέητο βομβαρδισμό από το ιταλικό πυροβολικό μετά τον οποίο θα ακολουθούσε επίθεση.

Ο Λαμπρόπουλος έχει κουρνιάσει πίσω από έναν θάμνο.

Ξαφνικά μια οβίδα πέφτει ακριβώς δίπλα του χωριά να σκάσει. Την βλέπει με τρόμο, σταυροκοπιέται γρήγορα και μουρμουρίζει: -“Άν υπάρχεις Παναγιά τώρα με γλιτώνεις”!

Η βόμβα δεν έσκασε!

Ιστορία 3η

Πριν τον επιστρατεύσουν είχε έρθει στο χωριό ένα στρατιωτικό άγημα και μάζευε άλογα και μουλάρια για τις ανάγκες στο Μέτωπο.

Εδω να σας πω ότι ο πεθερός μου είχε μεγάλη αγάπη για τα άλογα και υπερηφανευόταν ότι πάντα είχε το καλλίτερο στο χωριό. Οπότε ήρθε το άγημα και του επιστράτευσε τον Ψαρρή τον οποίο αποχωρίστηκε με μεγάλη λύπη αλλά δεν γινόταν κι αλλιώς, ήταν χρέος προς την πατρίδα.

Μήνες αργότερα στο Μέτωπο είναι στρατοπεδευμένοι κάπου και καθώς περπατάει αμέριμνος μπροστά από εναν στάβλο με μερικά άλογα δεμένα ένα από αυτά ανήσυχο αρχίζει να χλιμιντρίζει και να σηκώνεται στα δυο του πόδια για να του τραβήξει την προσοχή. Γυρνάει, το κοιτάζει και…ναι είναι ο Ψαρρής, το άλογο του!

Ανήκει σε κάποιον αξιωματικό τώρα.

Το πλησιάζει, το χαϊδεύει, το φιλάει, του γλυκομιλαει.

Του φέρνει νερό να πιει και λίγα λεπτά αργότερα με δάκρυα στα μάτια το αποχαιρετάει για τελευταία φορά.

————————

Υ.Γ. Τρεις ιστοριούλες από δυο εύζωνες που ανήκουν σε δυο διαφορετικά πολιτικά μέτωπα που όμως πολέμησαν ενωμένοι για την Πατρίδα, υπέρ βωμών κι εστιών σε ένα κοινό Μέτωπο!

 Απόκομμα εφημερίδας της Πενσυλβάνιας, ΗΠΑ με την φωτογραφία του πεθερού μου τον οποίο αποκαλούν Jim Lampros.

Πέντε από τα έντεκα αδέλφια του πεθερού μου ήταν στην Αμερική και τρία από αυτά στην περιοχή του Πίτσμπουργκ. Ήταν επιτυχημένοι επιχειρηματιες και όριζαν θέατρα.

Ήταν πασίγνωστοι στην Δυτική Πενσυλβάνια.

Τα ονόματα τους από Λαμπρόπουλος τα είχαν κόψει σε Λάμπρος όπως πολλοί μετανάστες τότε.

Στην συνέντευξη που έδωσαν στην εφημερίδα αναφέρονται ως Louis (Ηλίας), John (Γιάννης) και Chris (Χρήστος) Lampros και έδωσαν και το όνομα του αδελφού τους Δημήτρη ως Jim Lampros.

Η υπερηφάνεια για τα αδέλφια τους και την πατρίδα δεν κρύβεται.

Το άρθρο είναι επίκαιρο και αναφέρεται στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο όπου οι ηρωικοί Εύζωνες έχουν καταφέρει να γυρίσουν τους επιτιθέμενος Ιταλούς πίσω βαθιά μέσα στην Αλβανία.

Επίσης μιλάει για την ανδρεία των Ευζώνων όπου ενώ οι μάχες είναι σφοδρές οι απώλειες τους είναι μηδαμινές!

Ο Εύζωνας Δημήτριος του Λάμπρου Λαμπρόπουλος ήταν ο εύζωνας που ύψωσε την γαλανόλευκη στο Αργυρόκαστρο στις 8 Δεκεμβρίου του 1940!