Αλέξανδρος Μπέμπης

Εφιάλτη ζω (αλλά μη με ξυπνάτε).

Πρέπει να επισκευάσω το αυτοκίνητό μου, διότι από τα συσσωρευμένα εδώ και πολύ καιρό ”μερεμέτια”, είναι πλέον επικίνδυνο να κυκλοφορεί.

Πολύ δε περισσότερο που είναι και εργαλείο δουλειάς.

Όπως κάθε εχέφρων, σοβαρός, ενημερωμένος, υπεύθυνος, ευρωπαίος τέλος πάντων ρε παιδί μου πολίτης,
πήρα τρεις προσφορές από συνεργεία.

Το κουστούμι, ούτως ειπείν, που μου έραψαν, είναι φευ της τάξεως του 180% του μισθού μου.

Ανταλλακτικά και εργατικά.

Σκεφτόμουν να ζητήσω μερικά ακόμη εξτραδάκια-μια λεπτή κόκκινη ρίγα στον γιακά-αλλά μόλις άκουσα το νούμερο, το ανέβαλα.

Αν και αγωνιώδες το δίλημμα-να το επισκευάσω ή να το αποσύρω και να πορεύομαι πλέον με τα πόδια-αποκοιμήθηκα…

Πετάχτηκα απ’ το κρεβάτι καταϊδρωμένος από τον εφιάλτη.

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, εγώ πάντως συχνά συνειδητοποιώ την πραγματικότητα στον ύπνο μου.

Και συνήθως είναι ωμή και σκληρή. Ενίοτε και άνοστη. Κάτι σαν ασίτευτη μπριζόλα.

Μασάς μασάς, δεν μασιέται με τίποτε και στο τέλος την καταπίνεις αμάσητη.

Πώς όμως να καταπιώ αμάσητο το ότι δεν έχω τα ευρώ για την επισκευή;

Κάτι παλιόφιλοι-παιδιά της πιάτσας-μου πρότειναν να δανειστώ.

Με την τσίμπλα στο μάτι, πήρα χαρτί και μολύβι. Πάντα έτσι κάνω πιστός στην πατρογονική συμβουλή.

“Ο Εβραίος παιδί μου ποτέ δεν κάνει λογαριασμούς με το μυαλό. Χαρτί και μολύβι, ακόμη και για το πιο εύκολο, το 1+1=2”.

Έλα μου ντε που όμως δεν βγήκε ο λογαριασμός με τίποτε. Ίσως να φταίει η τσίμπλα…

Ας την ξαναπέσω, αυτή τη φορά από το άλλο πλευρό. Άλλα βλέπεις δεξιόπλευρα, άλλα αριστερόπλευρα.

Η οπτική γωνία τα αλλάζει όλα!

Ξύπνησα αυτή τη φορά από όνειρο που δείχνει ευχάριστο.

Κάποιος μου είπε για πρόταση ενός abnormal δανειστή. Μη πάει το μυαλό σας στο κακό. Η πρότασή του ήταν ατοκογλείφιτη.

“Δεν θα σου δανείσω το 180%, αλλά θα πληρώσω απ’ ευθείας μόνο όσα θέλει το εργοστάσιο που παράγει τα ανταλλακτικά.

Έτσι γλυτώνεις το ”καπέλο” του ”μάστορα” και το επονείδιστο αισχροκέρδος του ”εισαγωγέα”.

Θα μου χρωστάς δηλαδή μόνο την πραγματική τους αξία. Υπό έναν όρο.

Τα υπόλοιπα (τα καθαρά εργατικά) ΑΝ ΔΕΝ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ, θα μου το πεις και πρέπει να πληρώσεις με κάρτα.

Θα έχω πει εγώ-λέει ο δανειστής-στη τράπεζα όταν θα πάει ο ”μάστορας” να τα εισπράξει, να του παρακρατήσουν άμεσα τον ΦΠΑ 23% και αυτόματα να ενημερώνουν την αρμόδια ΔΟΥ για αυτό το εισόδημα και την παράβασή του.

Στον δικό σου ΑΦΜ θα χρεωθούν το ποσό που θα έχω πληρώσει στο εργοστάσιο και η αμοιβή του μάστορα.

Το κράτος σου με αυτά που θα εισπράξει θα πληρώσει εμένα και την τράπεζα και εσύ-υπόσχεσαι-θα πληρώσεις το κράτος σου.

Αν λειτουργήσει το σύστημα,μπορώ να σε βοηθήσω στο μέλλον και σε άλλα. Ας πούμε να κατασκευάζεις εσύ τα ανταλλακτικά, γιατί όχι και τα αυτοκίνητα. Συμφωνείς;”.

Στην αρχή δίστασα. Μετά το ξανασκέφτηκα και είπα να υποστηρίξω την πρόταση. Δεν ξέρω αν είναι abnormal, πάντως μου φάνηκε πιο τίμια.

Συμφώνησα αφού εγώ θα γλιτώσω κάποια ”αέρα” λεφτά και το κράτος μου επί τέλους εισπράττει με το στανιό από τον ”μάστορα” και από εμένα, αφού υποσχέθηκα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου.

Βγαίνει και ο δανειστής κερδισμένος,διότι αν δεν επισκεύασω το αυτοκίνητο,θα με χάσει από πελάτη.
Και ευχαριστημένος ξανακοιμήθηκα μπρούμυτα.

Καλά να πάθω. Τι τα ‘θελε ο κώλος μου να συμφωνήσω με abnormal πρόταση. Ξαναγύρισε ο εφιάλτης.

Αυτή τη φορά κάτι εξαγριωμένοι τύποι κυνηγούν λέει να με ανασκολοπίσουν. Ευκολάκι όντας μπρούμυτα.

Ο ”μάστορας”, ο ”εισαγωγέας”, ο εφοριακός που έχασε το ”κατιτίς του”, οι τραπεζίτες, οι διεθνείς αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης και κάτι γεροπαραλυμένοι συντηρητίκλες, ”θεσμοί” τους λένε ή κάπως έτσι και τέλος άπασες οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Τους χαλάω ωρύονται τη πιάτσα όταν βλέπω ευχάριστα όνειρα. Όπως φαίνεται, ΣΤΟΥΣ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΟΥΣ.

Αυτονόητο το υπονοούμενο και πήρα ανάποδες. Αν και μπρούμυτα με κεντραρισμένο τον στόχο, παρακαλώ μη με ξυπνάτε.

Ρισκάρω και γουστάρω ασάφεια. Πάω στοίχημα τα λεφτά που θα μου περισσέψουν, ότι θα αστοχήσουν.

Ένα παίγνιο είναι η ζωή.

Υ.Γ.1 :Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ανέκαθεν αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι σωστοί ήταν όσοι λοιδορούσαμε (Στέφανος Μάνος, Κώστας Καββαθάς, Βασίλης Λεβέντης, κάποια σύγχρονα ηχηρά ονόματα. Μαζί τους και αρκετοί ανώνυμοι).

Επειδή δεν είμαι σε θέση να ερμηνεύσω, πόσω μάλλον να αποδομήσω, τη φιλοσοφική διάσταση της ”δημιουργικής ασάφειας”, από ένστικτο πιστεύω ότι ο Γιάνης το πάει καλά.

Αλλά και από ιστορική μνήμη.

Με ασάφεια ως προς την έκβαση ξεκινήσαμε και τελικά ξεφτιλίσαμε τον φασισμό στη Β.Ήπειρο.

Με ασάφεια ως προς το μέλλον ξεκίνησαν καραβιές μεταναστών για την ξενιτειά και πρόκοψαν.

Επειδή η καταστροφή οφείλεται σε δεκαετιών σαφήνεια, ίσως η ασάφεια να είναι το απενεργοποιημένο μας γονίδιο της επιτυχίας.

Αν το διατηρήσουν ενεργοποιημένο.

Υ.Γ.2:  Όχι ότι εμείς ήμαστε αγγελούδια, αλλά και οι άλλοι, αδερφέ μου, είναι κάτι κοράκια με κάτι γαμψά νύχια ”ΝΑ”, με το συμπάθιο.

Υ.Γ.3: Ρισκάρω την πρόβλεψη ότι θα καθιερωθεί να πληρώνουμε κάποιες δαπάνες μόνο με κάρτα.

Υ.Γ.4: Το ότι έγινα Βαρουφίτσος, δεν σημαίνει ότι θα δώσω άφεση αμαρτιών σε φάλτσα της κυβέρνησης. Εξηγηθήκαμε, Αλέξη;