Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, «Πηγές Καλλιθέας»

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

Τα «ταξίδια του Μάντεβιλ» κυριαρχούν σ’ ολόκληρο τον 14ο αιώνα, κάνοντας τον γύρο του τότε γνωστού κόσμου. Ο συγγραφέας, Τζων Μάντεβιλ. είναι Άγγλος,  «ιππότης και καθηγητής της ιατρικής» που ξεκίνησε από την πατρίδα του το 1322 και περιηγήθηκε τον κόσμο. Παράλυτος από αρθριτικά, χρόνια αργότερα, κάθισε και έγραψε όσα είδε και άκουσε….

Εγώ θα σας μεταφέρω τις εντυπώσεις του από την Ελλάδα μας και ειδικότερα από την Κω ( γνωστή τότε σαν Λάγκο), όπου ο ταξιδιώτης γοητεύτηκε από ένα ιπποτικό παραμύθι, το οποίο απασχόλησε κι άλλους σύγχρονούς του περιηγητές.

Ας τον ακούσουμε:

«Αφήνοντας τη νήσο Σίλο ( Χίο) πηγαίνουμε στη νήσο Λάγκο, όπου άρχοντας ήταν ο Ιπποκράτης. Πολλοί λένε ότι σ’ αυτό το νησί ζει ακόμη η κόρη του, μεταμορφωμένη σε πελώριο δράκοντα με μάκρος εκατό πόδια. Έτσι λένε, γιατί εγώ δεν την είδα. Οι νησιώτες, όμως, την αναγνωρίζουν σαν κυρά όλης της χώρας.

Η κόρη- δράκος κατοικεί σ’ ένα παλιό καστέλλι κι είναι μαγεμένη. Τρεις φορές το χρόνο  γίνεται δράκοντας, αλλά δεν κάνει κακό σε κανέναν. Λένε πως θα σηκωθούν τα μάγια όταν έρθει στο νησί ένας ανδρείος ιππότης και θα τη φιλήσει στο στόμα. Τότε θα ξαναγίνει γυναίκα και θα πάρει άντρα της τον ατρόμητο ιππότη.

Τώρα τελευταία, έφθασε στο Λάγκο ένας γενναίος ιππότης από τη Ρόδο. Κι είπε πως αυτός θα τη φιλήσει για να φύγουν τα μάγια. Μα όταν ο δράκοντας ανασήκωσε την κεφαλή του, ο ιππότης έφριξε αντικρίζοντας την απαίσια όψη του κι έφυγε τρέχοντας. Κι ο δράκοντας θύμωσε κι έριξε τον ιππότη σ’ ένα βράχο κι από εκεί τον γκρέμισε στη θάλασσα. Έτσι χάθηκε ο ιππότης από τη Ρόδο.

Ύστερα από κάμποσο καιρό ένας άλλος νιός, αψηφώντας το δράκοντα ήρθε με καράβι στο νησί. Περπάτησε, περπάτησε, έφτασε στο καστέλλι, μπήκε σε μια σπηλιά και προχώρησε ώσπου βρέθηκε σε μια κάμαρα. Όλη η κάμαρα ήταν γεμάτη θησαυρούς. Κι εκεί, βλέπει την κόρη που χτενιζόταν μπροστά στον καθρέφτη της. Νομίζοντας ότι είναι μια συνηθισμένη κόρη, έκανε μια υπόκλιση. Εκείνη είδε τη σκιά του και γύρισε προς το μέρος του, ρωτώντας τον τι θέλει. Της είπε ότι θέλει να γίνει ο αγαπημένος της. Η κόρη τον ρώτησε αν είναι ιππότης κι εκείνος είπε «όχι».

Η κόρη είπε τότε ότι δεν μπορεί αν γίνει ο αγαπημένος της. Να γυρίσει στο καράβι του, να τον χρίσουν ιππότη και να γυρίσει πίσω την αυγή. Εκείνη θα τον περιμένει έξω από τη σπηλιά. Αυτός να την πλησιάσει και να την φιλήσει στο στόμα. Να μην τρομάξει, αν του φανεί τέρας, θα είναι από τα μάγια, δεν θα του κάνει κακό. Η πραγματική της εικόνα είναι αυτή που βλέπει εκείνη την ώρα. Του είπε ακόμα, ότι αν τη φιλήσει, όλος ο θησαυρός θα γίνει δικός του, θα την κάμει γυναίκα του και θα γίνει ο Ρήγας του νησιού.

Φεύγει ο νιός και πάει στο καράβι του. Οι σύντροφοί του τον κάνουν ιππότη και ξαναγυρίζει στη σπηλιά να φιλήσει την κόρη. Μα βλέποντας τον δράκοντα τρόμαξε και γύρισε στο καράβι. Ο δράκοντας τον ακολούθησε κλαίγοντας και ξαναγύρισε θλιμμένος στη σπηλιά. Ύστερα από λίγο καιρό, ο νιός πέθανε.

Από τότε, όποιος ιππότης πήγαινε και την έβλεπε, δεν είχε ζωή. Αλλά, δεν θα πεθάνει εκείνος που θα είναι γενναίος να φιλήσει το δράκοντα στο στόμα. Τα μάγια θα φύγουν, ο δράκοντας θα γίνει γυναίκα και ο ιππότη θα γίνει ο Ρήγας των νησιών».

Ο Νίκος Πολίτης πιστεύει ότι για την δημιουργία αυτού του μύθου συνετέλεσε το ότι ο Ιπποκράτης είχε ένα γιό που λεγόταν Δράκων. Είναι συνηθισμένη, μας λέει ο Πολίτης, η συγχώνευση μυθικών παραδόσεων με την ιστορία επιφανών ανδρών. Φυσικά, σπουδαίο ρόλο για τον συγκεκριμένο μύθο, έπαιξε το φίδι που τρεφόταν στο Ασκληπιείο της Κω. Η μνήμη του ονομαστού τέρατος παρέμεινε ζωηρή στους μεταγενέστερους χρόνους και η φαντασία του λαού πρόσθεσε στην παράδοση και τον μύθο της δρακοντόμορφης κόρης.