Άρης Μαραγκόπουλος

Πριν τόσα χρόνια γεννήθηκα από την Αλκμήνη, στην οδό Καραγεώργη της Σερβίας 6, στην Πλατεία Συντάγματος, στο «Ξενοδοχείον το Αυτοκρατορικόν».

Τυχερός για όσα έζησα, είδα, ευχαριστήθηκα, πόνεσα, έκλαψα, ένιωσα, έφτιαξα στη ζωή μου. Τυχερός. Ευχαριστώ τη μοίρα μου που με κράτησε υγιή έως σήμερα. Πρέπει να την ευχαριστώ. Δεν είμαι αχάριστος άνθρωπος. Δεν είμαι στραβός. Και δεν είμαι ηλίθιος.

Ανήκω σε μια πολύ εγωιστική γενιά που συνηθίζει να λέει στην ηλικία μου: προλάβαμε μερικά πράγματα πριν βρωμίσει εντελώς ο κόσμος, πριν χαλάσει ο αέρας, τα νερά, το χώμα, πριν το aids καταστρέψει την τρελή χαρά, πριν οι τράπεζες χαλάσουν εντελώς τον πλανήτη, πριν γίνουν συντρίμια τα οράματα για καλύτερο κόσμο. Κλπ. κλπ. κλπ.

Έτσι είναι όλοι οι ηλικιωμένοι. Θεωρούν ότι αυτά που έζησαν νεότεροι είναι τα καλύτερα. Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να αποτελέσω την εξαίρεση στον κανόνα κι ας κατανοώ την ανοησία αυτής της εμμονής.

Όποιος αγαπάει συγχωρεί. Έτσι είναι, έτσι κάνω κι εγώ. Συγχωρώ την ένοχη γενιά μου. Δεν πολεμήσαμε όσο έπρεπε, όταν έπρεπε. Βιαστήκαμε να νομίσουμε πως τάχα θα. Κι όμως, μας συγχωρώ. Για το λίγο που κάποτε πολεμήσαμε, που κάποτε πιστέψαμε.

Κι εξάλλου υπάρχουν μερικοί που ακόμα.

Λίγοι, αλλά υπάρχουν.