Από το ”έθνος ανάδελφο” του Σαρτζετάκη στο δάκρυ του Καραμανλή, μια πανωλεθρία  δρόμος. Εμείς οι Έλληνες βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Νομίζουμε ότι τα τσιτάτα και τα δάκρυα αρκούν για να λύσουν εθνικά προβλήματα.
Αυτά είναι για εσωτερική κατανάλωση. Για να κολακεύουν το θυμικό. Για να τροφοδοτούν το εθνικό αφήγημα. Κάνουν όμως ένα μεγάλο κακό. Αποδυναμώνουν το βασικό εργαλείο της πειθούς. Την αυτοκριτική. Το εθνικό μας αφήγημα έχει χαρακτηριστικά μεμψιμοιρίας και όχι αυτοπεποίθησης. Η προπαγάνδα και η παραχάραξη της ιστορίας από τους ”σκοπιανούς”, είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες. Τι κάναμε για να την αναχαιτίσουμε; Τι κάναμε για να την ανατρέψουμε; Μόνο κάποιες διαμαρτυρίες ή έστω καταγγελίες από αυτές που δέχεσαι φιλικά χτυπήματα κατανόησης στην πλάτη. Φιλικά χτυπήματα κατανόησης στην πλάτη, αλλά 140 κατανοούντες αναγνώρισαν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. Δύο απλά παραδείγματα για το τι ΔΕΝ κάναμε. Δύο από τα πολλά που θα μπορούσαμε. Τον Νοέμβριο του 1977, ο Μανόλης Ανδρόνικος έφερε στο φως όλης της Οικουμένης τους θησαυρούς της Βεργίνας. Έπρεπε από την πρώτη στιγμή η Βεργίνα, αλλά και οι υπόλοιποι αρχαιολογικοί χώροι της Μακεδονίας, να προμοταριστούν δυναμικά σε όλο τον κόσμο, ώστε να γίνουν ο δεύτερος-αν όχι ο πρώτος- τουριστικός προορισμός στη χώρα μας μετά την Ακρόπολη. Τα εκατομμύρια των τουριστών που θα την επισκέπτονταν, θα ήταν οι καλύτεροι κήρυκες της ιστορικής αλήθειας. Επιβαλλόταν να είναι αυτή η αποστομωτική απάντηση στα κιτς αγάλματα των πλατειών των Σκοπίων. Βλέπετε, καλά τα δάκρυα, αλλά χρειάζονται και πρακτικές λύσεις. Γνωρίζει κάποιος να μας πει, από το 1977 μέχρι σήμερα, πόσοι Ευρωπαίοι φοιτητές, στα πλαίσια της δράσης erasmus ασχολήθηκαν με την Βεργίνα και την ιστορία της Μακεδονίας; Πόσα μεταπτυχιακά ή διδακτορικά ξένων επιστημόνων χρηματοδοτήθηκαν από το Ελληνικό Δημόσιο; Πόσα διεθνή συνέδρια διοργανώθηκαν για να υποστηρίξουμε το ύψιστο εθνικό πρόβλημα με επιχειρήματα και όχι με δάκρυα; Πόσοι ξένοι αντιλήφθηκαν ότι το ”ανάδελφο” και τα δάκρυα, δεν είναι για να μας δείχνουν κατανόηση ή να μας συμπαθούν, αλλά για να μας ΣΕΒΟΝΤΑΙ; Όταν τα δάκρυα είναι πάνω από το χυμένο γάλα, ακολουθούν πανωλεθρίες. Και τώρα μας φταίνε οι Πρέσπες και ο Τσίπρας. Χάσαμε το δάσος και ξεσπούμε στο δέντρο.