(05:29 ξημερώματα Τρίτης 23 Σεπτεμβρίου-επίσημη έναρξη φθινοπώρου)

Φθινοπώριασε πια…Δεν τρέφω αυταπάτες.

Όλα γύρω μάρτυρες…Κίτρινα φύλλα,ψιχάλες,το φως που λιγοστεύει όλο και πιο πολύ.

Απόλυτης βεβαιότητας,ομολογημένη ενοχή το διάβα του καλοκαιριού.

Φθινοπώριασε πια..Το φωνάζουν τα φύλλα στην πόρτα μου.

Τα παιδιά του πρωινού,με τα νυσταγμένα μάτια.

Το παράπονο του θαμπού φεγγαριού…κι ο ξεθωριασμένος ήλιος.

Αθόρυβα τα βήματα των εραστών, κρυώνουν από λησμονιά…χωρίς τιτίβισμα το πέταγμα του κότσυφα στον κήπο.

Φθινοπώριασε πια…το συλλαβίζει της λήθης η παγωμένη νύχτα, το διασταύρωσα με τη μοναξιά στο παγκάκι του πάρκου, με τα έρημα βλέμματα πίσω απ’ τα τζάμια του απογεύματος.

Με τους ξαμολυμένους αίολους ,τις ομίχλες και τα σύννεφα, με τη φοβέρα της βροντής,που φέρνει τη βροχή, λυτρωτικά, με τα φύλλα,που παραμονεύουν να γυρίσω την πλάτη για να πέσουν πάλι.

Φθινοπώριασε πια, η θλίψη ασαφής,σεντόνι αόρατο, τυλίγει το κορμί, μαέστρος στη μπάντα που παιανίζει το μελαγχολικό εμβατήριο.

“Με πόσο γρήγορο περπάτημα φεύγει ο καιρός”…τουρτουρίζει ένα ποίημα στο δρόμο…

Πόσο δίκιο έχετε κ.Ουγκό!

Γκάτσος-Ξαρχάκος-Νάνα Μούσχουρη – “Δάκρυα του φθινοπώρου”

Ελπίδα Νούσα