Όλα τα παιδιά, εκτός από ένα, μεγαλώνουν J.M Barrie, «Πήτερ Παν».

Όλα τα παιδιά μεγαλώνουν. Όλοι μας κάποτε. Και όταν μεγαλώνουμε ξεχνάμε. Ξεχνάμε τις χώρες του Ποτέ που φτιάχναμε μικροί, ξαπλωμένοι τα μεσημέρια του καλοκαιριού σε ένα δροσερό σκοτεινό δωμάτιο πάνω στα άσπρα σεντόνια, ή πίσω από τις καλαμιές λίγο πέρα από μια καταγάλανη θάλασσα καπνίζοντας κρυφά ένα κλεμμένο τσιγάρο από το πακέτο του μπαμπά.

Ξεχνάμε πως φτιάχναμε την ζωή μας περισσότερο με τη φαντασία παρά με οτιδήποτε άλλο.

Και έτσι αυτές οι χώρες του Ποτέ έμειναν πίσω, εγκλωβίστηκαν σε κάποιους αχρησιμοποίητους νευρώνες του πολύπλοκου μυαλού μας, σκεπάστηκαν από πολλά πρέπει και τώρα και ξεθώριασε η εικόνα τους.

Έγινε ασπρόμαυρη ή κοκκινοκαφέ σαν παλιά φωτογραφία polaroid χωμένη βαθιά σε ένα συρτάρι ή σε ένα τσίγκινο κουτί στο πλυσταριό της ταράτσας.

Χώρες του Ποτέ που εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές και η νίκη ήταν πάντα δική μας.

Κάπως έτσι ξεκινά εξάλλου και ένα παραμύθι, το παραμύθι του Πήτερ Παν, του παιδιού που δε μεγάλωσε ποτέ… αλλά στο τέλος ξέχασε.

Ή κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι η Αλίκη, στα 50 και βάλε, τόσα της χρόνια.

Η Αλίκη που έζησε τη δική της χώρα του Ποτέ ακολουθώντας ένα λαγό που έτρεχε σε μυστικά λαγούμια.

Κάθε φορά που αναρωτιέμαι σε τι χώρες μπορεί να μας βγάλουν οι άνθρωποι που ακολουθούμε σκέφτομαι πάντα την Αλίκη που χώθηκε στο λαγούμι του λαγού και άρχισε να πέφτει σε απύθμενα βάθη γεμάτα ντουλαπίτσες και συρταράκια.

Τώρα και μεις όπως και εκείνη, μεγαλωμένοι, πρέπει να έχουμε ξεχάσει τα πάντα, όπως ακριβώς εκείνη την στιγμή που η Αλίκη ξυπνά και τινάζει απορημένη τα τραπουλόχαρτα από παιδικό της φουστάνι. Ξεχάσαμε και κοιτάζουμε το ίδιο απορημένοι την χρυσόσκονη μιας κάποιας Τίνκερμπελ που απέμεινε στα δάκτυλά μας. Απορημένοι αφού αντί να μας φτιάξει εικόνες, να μας κάνει να πετάμε, εκείνη μένει εκεί αναλλοίωτη να χώνεται όλο και πιο βαθιά στο δέρμα και συνεχίζει να μην μας θυμίζει τίποτα.

Όταν λοιπόν αναρωτιέμαι σε τι χώρες μπορεί να μας βγάλουν οι άνθρωποι που ακολουθούμε, το μυαλό μου μπορεί να πάει στην χρυσόσκονη της Γουέντι ή το ελιξίριο της Αλίκης που άρχισε να μικραίνει γεμάτη απορίες για το όνομά της, την ταυτότητα της , το μέγεθος της και το παρελθόν της. Γιατί δυστυχώς όταν μεγαλώνουμε και ξεχνάμε τότε βλέπουμε πια καθαρά πως στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι αυτό που φανταστήκαμε.

Τα ρολόγια ποτέ δεν μιλάνε, οι δείκτες ποτέ δεν μαλώνουν μεταξύ τους, το τραπέζι ποτέ δε στρώνεται μόνο του, οι άνθρωποι ποτέ δεν είναι συνεπείς, οι γάτες δεν μιλούν, οι κάμπιες δεν καπνίζουν. Ίσως το μόνο που κάπως μοιάζει να μένει αναλλοίωτο είναι πως η Βασίλισσα συνεχίζει να έχει τραπουλόχαρτα να την υπηρετούν, σαν αριθμούς φορολογικών μητρώων και εκείνη τακτικά τους παίρνει τα κεφάλια, χωρίς κανένας να… «αποκεφαλίζεται». Ποτέ.

«Ποια είσαι του λόγου σου;» είπε η Κάμπια. Να μια δυσοίωνη αρχή για συζήτηση.

Η Αλίκη αποκρίθηκε, κάπως ντροπαλά,«Ούτε και εγώ ξέρω αυτή τη στιγμή κυρία… Έχοντας αλλάξει τόσα μεγέθη μέσα σε μια μέρα, φυσικό είναι να τα έχω χαμένα».

«Καθόλου», είπε η Κάμπια.

«Ίσως η ίδια να μην το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα», είπε η Αλίκη, «αλλά όταν θα υποχρεωθείτε να μεταμορφωθείτε σε χρυσαλλίδα κι ύστερα από αυτό σε πεταλούδα, θαρρώ τότε πως θα νιώσετε αφύσικα λιγάκι, δε νομίζετε κι εσείς;»

«Ούτε κατ’ ιδέαν», είπε η Κάμπια.

«Ίσως ο τρόπος που εσείς βλέπετε τα πράγματα να είναι διαφορετικός», είπε η Αλίκη, «το μόνο που ξέρω είναι ότι εμένα θα μ’ έκανε να αισθάνομαι εντελώς αφύσικα».

«Εσένα!» είπε η Κάμπια με άκρα περιφρόνηση. «Ποια είσαι εσύ;» πράγμα που ξανάφερε τη συζήτηση από εκεί που είχε ξεκινήσει.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr