“Έφυγε ο ο Νίκος κι έχω μιά… νά μήν πώ. Έναν κόμπο πού φράζει κάθε πόρο και δεν αφήνει το δάκρυ να φύγει να πάρει τον δρόμο του και μαζί αυτό το αχ το γαμημένο. Πρώτα στο ΑΘΗΝΑΙΟ μέσα στη χούντα εκείνη η κραυγή κάλεσμα και μνημόσυνο “Μαρία απ τη Σπάρτη..” μαζί με την Τζένη. Ύστερα πιο μετά κείνο το μοιρολόι “Μάνα μου Ελλάς..”. Και τα δυο τού Σταύρου. Κι από κείνες οι μοναδικές μπαλάντες στο “Περιβόλι τ’ Ουρανου”. Γεια σου Νίκο αδερφέ, Τραβαδούρε τού εθνικού μας θρήνου.

Ο Ζαχαρίας ο Καρούνης ήταν ο Ψάλτης στην κηδεία τού Νίκου. Ζαχαρία σ ευχαριστούμε! Οι φίλοι σου κι οι φίλοι του, αδερφέ. Σ αυτή την αθλιότητα πού μάς περιβάλλει στον κήπο με τις αγριάδες και την σβουνιά, έδωσες το χρώμα και το άρωμα πού’ πρεπε στο κατευόδιο τού Νίκου. Σεμνά και ταπεινά όλα μές τη συγκίνηση και το ψιλοβρόχι”.

* Η Πόρτα ευχαριστεί τον κ Άρη Σκιαδόπουλο για την παραχώρηση του κειμένου

Αν ψάξει κάποιος στο διαδίκτυο τον Νίκο Δημητράτο, θα τον βρει στις εκπομπές της Κρατικής Τηλεόρασης. Και στα δορυφορικά κανάλια. Ποιος από την ιδιωτική θα μπορούσε να ασχοληθεί με τον κύριο “Μάνα μου Ελλάς”; Ποιος να καλέσει για Σαββατόβραδο ή Κυριακάτικο πρωινό τον Νίκο Δημητράτο για να ερμηνεύσει τον λυγμό του “Αμάν και Αμήν” του Σταύρου Ξαρχάκου; Δεν πουλούσε ο άνθρωπος γιατί δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα στα ξέκωλα που για δεκαετίες κυριάρχησαν στην μεταχουντική Ελλάδα. Στο ευτελές που σέρβιρε τούτος ο τόπους ως στάση ζωής. Μεγάλωσε τουλάχιστον τέσσερις γενιές Ελλήνων που ξεπουλήθηκαν για την μετριότητα επιλέγοντας ως αυτοσκοπό το χρήμα, την εξουσία και το θεαθήναι. Ό,τι επιλέγουν τα μέτρια μυαλά δηλαδή, γιατί τα σπουδαία βλέπουν λοξά και ανάποδα την ζωή. Ποιος, άραγε, παρουσιαστής θα θυσίαζε την θεαματικότητά του για να προβάλλει την σπουδαία δουλειά του Νίκου Δημητράτου και του Νίκου Γκάτσου;

Να!, όμως, που η αλήθεια μας βρίσκεται μέσα στους σπουδαίους ποιητές και μαέστρους. Μια γύφτισσα μαϊμού που ξεπουλά τα παιδιά της στα σκλαβοπάζαρα όλης της οικουμένης για να στολίσει με καλούδια και πλουμιστά στολίδια τους λίγους και “εκλεκτούς” του τόπου. Ο Νίκος Δημητράτος τάχθηκε σε εκείνους που υπηρέτησαν την σπουδαία τέχνη τους χωρίς πλουμιστά φτερά. Έδωσε ψυχούλα, διατήρησε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά του, επέλεξε έναν δρόμο που τον ονόμασε ανηφοριά. Και ταυτίστηκε η παρουσία και η φωνή του με τον θρήνο της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που τα φίδια ήταν πάντοτε πολλαπλάσια των χελιδονιών της.

Περισσότερα για τον Νίκο Δημητράτο εδώ.