Φεύγοντας από το παγκάκι, ένοιωθε για λίγα λεπτά σαν να μην πατά στη γη. Ένοιωθε να κουβαλάει την αίσθηση του, να αφήνεται στο συναίσθημα που της προκαλούσε, να περιπλανιέται σε αυτό. Μια άχρονη και αλλόκοτη αίσθηση. Έμοιαζε με γαλήνη. Σαν πέπλο ονείρου που σκέπαζε την ψυχή της. Κάπως έτσι το αντιλαμβανόταν. Μύριζε στα μαλλιά της το άρωμά του. Το άρωμα που αναζητούσε ακόμα και στον ύπνο της. Σαν πνοή καθαρού αέρα. Ή και σαν ναρκωτικό. Ξυπνούσε σχεδόν κάθε βράδυ ψάχνοντάς τον. Δεν ήταν εκεί. Ήταν όμως σαν να είναι. Σαν να την αγκάλιαζαν τα χέρια του με αυτή την απαλότητα, την τρυφερότητα που γεννούσε μέσα της ένταση και γαλήνη μαζί. Πληρότητα. Στιγμές ευτυχίας. Στιγμές έρωτα. Όταν κάνει την πρώτη του εμφάνιση. Εκεί που δειλά δειλά πλησιάζεις, γνωρίζεις, μαγεύεσαι, ανοίγεσαι, φοβάσαι λίγο, ξαναανοίγεσαι, νοιώθεις, ζεις, τρομάζεις, ξανανοιώθεις, κλείνεσαι, μελαγχολείς, αναζητάς, χαμογελάς. Πιο φωτεινά. Λάμπεις ολόκληρος. Σαν να λούστηκες με φως. Νοιώθεις το σώμα σου να ξυπνά, να είναι σε εγρήγορση. Αυτές τις πεταλούδες στο στομάχι που γελάμε συχνά όταν το ακούμε. Μα κάπως έτσι είναι. Λένε ότι ο έρωτας είναι η επιθυμία του ανθρώπου να επιστρέψει στην εμβρυακή κατάσταση, εκεί που έπαιρνε ότι ζητούσε από τη μητέρα του, χωρίς να το ζητάει και βίωνε την απόλυτη πληρότητα. Η προσπάθεια του ανθρώπου να αγγίξει το θείο, το απόλυτο. Ένα συναίσθημα που το ποθείς αλλά δε σου χαρίζεται σε διάρκεια. Φουντώνει από το λίγο και στο πολύ σκοτώνεται. Και ο φόβος τον διώχνει, τον μπλοκάρει. Ανθίζει σε ψυχές σαν πούπουλα ανάλαφρες. Γι αυτό όσο κρατάει, πρέπει να το χαίρεσαι. Να το νοιώθεις, να το κοιτάζεις, να το αφουγκράζεσαι με όλες σου τις αισθήσεις.

 

Εξακολουθεί να είναι κρύα η νύχτα και εκείνη περπατά χωρίς κατεύθυνση. Νοιώθει την αναπνοή της να φουσκώνει στο στήθος της πιο έντονη, πιο βαθειά. Ο κρύος αέρας φυσάει κόντρα στο κεφάλι της κι εκείνη κλείνει τα μάτια. Μεταφέρεται νοερά ξανά στο παγκάκι. Εκεί που φεύγοντας, δεν τον αποχαιρέτησε. Έτσι το είχανε συμφωνήσει. Ήταν κομμάτι του κώδικα επικοινωνίας τους. Δε χαιρετιόντουσαν ούτε στην αρχή ούτε στο τέλος των συναντήσεών τους. Σαν να μην υπήρχε αρχή και τέλος, χρόνος, όρια. Ήταν όλα μια συνέχεια. Δεν έφευγε κανείς άλλωστε. Ο ένας έπαιρνε τον άλλο μαζί του. Νοιώθει στα χείλη της το φιλί του. Αργό, απαλό, διεισδυτικό, βαθειά ερωτικό. Κάθε φορά που άγγιζε τα χείλη της, ήταν σαν να τα άγγιζε πρώτη φορά. Μάτια κλειστά και μετά ανοιχτά. Οι κόρες διεσταλμένες, βλέμματα που καίνε, που συνταντιούνται και μένουν εκεί. Να εκφράσουν τη λαχτάρα της ψυχής. Όταν το νόημα των λέξεων καταργείται. Ο μεγάλος ερωτικός συνέχιζε να ακούγεται στ αυτιά της και να γεμίζει τις στιγμές με ήχους. Ήχοι που ταυτίζονταν με την ψυχή της.

 

«Πριν απ τα μάτια μου ήσουν φως

 

Κι όταν σε πήρε το φιλί Γυναίκα»

 

 

Κλείνοντας την πόρτα του σπιτιού της, κατευθύνεται προς το δωμάτιό της. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ανοίξει το βιβλίο που της χάρισε και να διαβάσει την αφιέρωση στην πρώτη σελίδα:

 

«Χρόνια πολλά μοναδική μου Ερμίνα.

 

Τις χαρές της ζωής στο ποτήρι να τις πιεις και η κανάτα παντοτινά γεμάτη».

 

Μένει κάποια δευτερόλεπτα και την κοιτά. Διαβάζει ξανά και ξανά λέξη προς λέξη. Παρατηρεί το γραφικό του χαρακτήρα, ακόμα και τη λεπτομέρεια να συγκρατήσει στο μυαλό της. Από κάθε του σημάδι, να κρατήσει κάτι, να μάθει κάτι, να έρθει πιο κοντά σ αυτόν. Είναι σαν να είναι εκεί και αυτή τη στιγμή. Είπαμε εξάλλου, τον είχε πάρει μαζί της. Χανόταν ακόμα στη δική του αγκαλιά. Την κύκλωνε χωρίς να την κρατά δέσμια. Ό,τι γεννιόταν στην ψυχή της δήλωνε διαρκώς το παρόν.

 

«Πώς θα τον αφήσω πίσω; Πώς;», σκέφτηκε παίρνοντας τα μάτια της απ την αφιέρωση και ένα σύννεφο κάλυψε το πρόσωπό της.