Για όλα αυτά που τελείωσαν… Πολύ ή λίγο θα δείξει. Για όλα αυτά που τελείωσαν. Άλλοτε πόνεσαν. Άλλοτε γέλασαν. Και άλλοτε τίποτα.

Για όλα αυτά που τελείωσαν αλλά και για όλα αυτά που θα έρθουν…

Ο άνθρωπος έχει την τάση να κολλάει στο παρελθόν. Σε αυτά που έζησε και τελείωσαν. Με βίαιο ή όχι τρόπο, ακαριαία ή τυχαία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο-μάλλον. Κολλάει και μένει στο παρελθόν που έχασε. Σε όλες εκείνες τις θύμησες, τις καλές συνήθως. Τις κακές γρήγορα τις απωθεί, τις σπρώχνει σε συρτάρια που μπορεί και να μην ανοίξουν ποτέ ξανά. Από εγωισμό, ή όχι, γι αυτά που έχασε, ή απλά από αγάπη ή συνήθεια, και πάλι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κολλάει στο παρελθόν που τελείωσε. Που έζησε όμως…

Για όλα αυτά που τελείωσαν και για όλα αυτά που θα έρθουν… Θα έρθουν και θα πονέσουν, θα έρθουν και θα γελάσουν, ή τίποτα από όλα αυτά. Έρχονται. Πάντοτε έρχονται. Είτε σαν συνέχεια, είτε σαν αποτέλεσμα, είτε σαν οτιδήποτε… Έρχονται. Είτε είσαι έτοιμος, είτε χάνεις το τραίνο, αυτά θα συνεχίσουν να έρχονται. Αν θα γίνουν ένα όμορφο παρελθόν αυτό εξαρτάται από εσένα. Αν πάλι γίνουν ένα άσχημο παρελθόν κι αυτό εξαρτάται από εσένα. Αν οδηγήσουν σε ένα καλό ή άσχημο μέλλον, ε και αυτό εξαρτάται από εσένα. Εντάξει θα είμαι δίκαιη. Όχι πάντα, και όχι απόλυτα. Όσο συναλλασσόμαστε με άλλους, κι αυτά που ζούμε δεν τα ζούμε μόνοι μας, τότε δεν περνούν όλα από το χέρι μας. Δεν γίνονται όλα όπως τα θέλουμε και όπως τα σκεφτόμαστε. Δεν ορίζονται και δεν καθορίζονται απόλυτα από εμάς και μόνο… Η συναλλαγή έχει κι άλλες παραμέτρους, κι άλλους παράγοντες που άλλοτε μπορούμε να υπολογίσουμε, άλλοτε όχι. Κι άλλοτε και ναι και όχι. Έρχονται όμως…

Για όλα αυτά που τελείωσαν και για όλα αυτά που θα έρθουν, αλλά και για το μεσοδιάστημα που έψαχνες. Άλλοτε έβρισκες και πόναγες, άλλοτε έβρισκες και γέλαγες και άλλοτε έβρισκες και τίποτα. Δεν ξέρω αν χωρίζονται οι περίοδοι. Κι αν χωρίζονται πώς. Αν όντως υπάρχουν ορατά σημεία, που τα βλέπουμε, ή απλώς νιώθουμε αυτές τις περιόδους γιατί αυτή είναι η ζωή μας, η πορεία μας, το τώρα μας, το χθες μας και το μέλλον μας.
Για όλα αυτά που τελείωσαν, για όλα αυτά που θα έρθουν, αλλά και για το μεσοδιάστημα. Για όλα όσα έζησες, για όλα όσα ζεις και για όλα όσα θα ζήσεις ένα μεγάλο χειροκρότημα!

Ένα μεγάλο χειροκρότημα για όλα…

Αναστασία Φωκά