* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης  

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Στην παλαιολόγεια περίοδο έχουν αποκρυσταλλωθεί όλα τα βασικά μοτίβα της Βυζαντινής Γέννησης. Η επικοινωνία γης και ουρανού, οι μάγοι, οι ποιμένες, ο διαπορών Ιωσήφ, το λουτρό του Βρέφους κλπ.

Κυρίως όμως εδώ υπογραμμίζεται ο δογματικός και μη ηθογραφικός χαρακτήρας της όλης σύνθεσης.

Προσέξτε για παράδειγμα την εξής λεπτομέρεια:

Ο Χριστός δεν τοποθετείται σε φάτνη αλλά σε σαρκοφάγο, σε μαρμάρινο τάφο. Ώστε κατ’ οικονομίαν να λειτουργήσει από την πρώτη στιγμή της ενανθρώπισης Του η σωτηριολογική αποστολή που οφείλει να διεκπεραιώσει. Δηλαδή να σταυρωθεί, να πεθάνει, να αναστηθεί.

Αυτό το οδυνηρό μέλλον του Υιού της συλλογίζεται η μελαγχολική Παναγία έξω από το Σπήλαιο, στην πρωινή δροσιά.

Έτσι είναι. Κάθε γιορτή και η κρυμμένη της πίκρα κάθε γέννηση το προοίμιο ενός θανάτου.

Η εικόνα αυτή, ούτως ή άλλως, αποτελεί εξαίρετο δείγμα του πρώιμου βυζαντινού ανθρωπισμού μακριά από την εκκοσμίκευση που θα υποστεί το θέμα κατά το φλωρεντινό Κουατροτσέντο. Χρόνια πολλά!

Ακταίον

 Πλατ. Ελευθερίας, Ρόδος
Τηλ.:+30 2241029282

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr