Γιάννης Σιδέρης

Τα ταξίδια σε μακρινά, και συχνά δύσκολα, μέρη (που σημαίνουν ταλαιπωρία έως κακοπέραση), δεν γίνονται για τα τοπία και την ομορφιά της φύσης, έστω και αν ως αναμνηστικές φωτογραφίες, αυτά κυρίως θέλγουν στα social media.

Τα ταξίδια γίνονται για να δεις από κοντά τα μνημεία των πολιτισμών που αφήνουν στο πέρασμά τους οι γενιές των ανθρώπων, για να γνωρίσεις τα έθιμα των λαών,τις δοξασίες τους, την κουλτούρα τους, την καθημερινότητά τους, τους Θεούς τους – ακόμη και την σχέση τους με το αιώνιο ερώτημα του θανάτου.

Τα τοπία έρχονται τελευταία στην αξιολόγηση, κανείς δεν κάνει μακρινό ταξίδι μόνο γι αυτά. Απλώς συμπληρώνουν το «πακέτο».

Η εικόνα που βλέπετε είναι τάφοι σκαμμένοι σε βράχους, στην γη των Τοράγιας, στην Κελέβη της Ινδονησίας.

Κάτω αριστερά, πάνω, και πάνω δεξιά, τα τετράγωνα που φαίνονται λίγο, είναι οι σκαμμένοι τάφοι.

Εκεί είναι θαμμένοι οι νεκροί, των οποίων τα ξύλινα ξόανα βρίσκονται μπροστά, σε επίσης σκαμμένο χώρο, σαν… προθήκη.

Τα ξόανα τα λένε «τάου-τάου», τα σκαλίζουν σε καλό, ανθεκτικό ξύλο της περιοχής, και φροντίζουν να μοιάζουν κάπως, στα πρόσωπα των νεκρών, που είναι στους πέτρινους τάφους.

Αυτό ισχύει για όσους έχουν αφήσει στα παιδιά τους χρήματα, ή αν τα ίδια τα παιδιά διαθέτουν, ώστε να πληρώσουν εργάτες για να σκάψουν το βράχο.

Οι πιο φτωχοί απλώς τοποθετούν τα φέρετρα μέσα σε σπηλιές (άλλη φορά φωτογραφία από αυτό. Μην πέσει όλο το θανατικό μαζί).

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr