Η απομόνωση της υπαίθρου σε όλα τα επίπεδα είναι ένα γεγονός που συχνά αναφέρεται και αναγνωρίζεται χωρίς όμως ποτέ να έχει αντιμετωπιστεί στα σοβαρά, παρά τις υποσχέσεις και εξαγγελίες ετών. Το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο στην Ρόδο με την υποτιθέμενη ανάπτυξη, και τις λόγω τουρισμού ηπιότερες σχετικά συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

Η εγκατάλειψη και η απομόνωση όμως δεν έχoυν μόνο υλικο-οικονομικό πρόσωπο. Η πνευματική, η πολιτιστική, η άυλη πλευρά του προβλήματος είναι εξίσου σημαντική αν όχι σημαντικότερη. Θα ζητούσαμε ίσως πολλά αν θα θέλαμε κάποιο βιβλιοπωλείο εδώ στην Νότια Ρόδο, μια κι αυτό έχει σχέση με την ιδιωτική πρωτοβουλία. Θα ήταν ίσως πιο απλό να θέλαμε μια βιβλιοθήκη αφού αυτή θα μπορούσε να είναι κρατική, περιφερειακή, δημοτική ακόμα και κινητή στην ανάγκη, όπως υπήρχε κάποτε. Εκεί όμως που θέλω σήμερα να επικεντρωθώ είναι η παντελής έλλειψη εφημερίδων. Μένω στην Λαχανιά πολλά χρόνια τώρα και ομολογώ πως δεν ξέρω πού σε μια αχτίνα 30 χιλιομέτρων ή και παραπάνω υπάρχει σημείο πώλησης εφημερίδων. Μοιραία, η πληροφόριση είναι απο ελλειματική έως ανύπαρκτη. Στο καφενείο, όπου ίσως κάποιος που ήρθε απο την “Χώρα” άφησε κάποια χτεσινή εφημερίδα ή μέσω του διαδυκτίου όπου όμως σε μια αγροτική περιοχή σαν την δικιά μας οι Η/Υ είναι μετρημένοι και η πρόσβαση στο διαδύκτιο πολλές φορές προβληματική. Προσθέστε και το γεγονός οτι σε πολλά χωριά η λύψη τηλεοπτικού σήματος δεν είναι δυνατή και έχετε μιαν εικόνα της πληροφοριακής ερημιάς.

Δεν ξέρω αν φαίνεται μικρό το κακό. Προσωπικά όμως πιστεύω πως το δικαίωμα και η ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφόρηση είναι απο τα βασικότερα συστατικά της δημοκρατίας. Μόνο ο καλά πληροφορημένος πολίτης, ο ενήμερος πολίτης, μπορεί να πάρει σωστές αποφάσεις πράγμα που βέβαια δεν είναι προς το συμφέρον όσων θέλουν να τον ελέγχουν. Γι αυτό και πρώτος στόχος των αντι-δημκρατικών καθεστώτων είναι η χειραγώγηση και ο έλεγχος της πληροφόριας -του γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου.

Αφορμή γι αυτές τις σκέψεις που έτσι πρόχειρα ανέφερα είναι μια άλλη, ιδιόμορφη έλλειψη πληροφόρησης που παρουσιάζεται τούτον τον καιρό. Εφημερίδες και διαδύκτιο ασχολούνται αποκλειστικά σχεδόν με τις εκλογές και κατακλύζονται απο πανομοιότυπες σχεδόν, χωρίς φαντασία, φωτογραφίες υποψηφίων και με το αν κάποιος απ’ αυτούς επισκέφτηκε τον “Σύλλογο Αναξιπαθουσών πλήν Τιμίων Κορασίδων” ή την Λαϊκή Αγορά της οδού Αστρολάβου. Ειδήσεις κατ’ ευθείαν αντίγραφα παραταξιακών ή κομματικών Δελτίων Τύπου τυποποιημένα, όπου ο λαός υποδέχτηκε τον υποψήφιο (τον όποιο υποψήφιο) μετά βαϊων και κλάδων, με ενθουσιασμό, κραυγάζοντας “Εσένα θέλουμε” και άλλα τέτοια πρωτότυπα. Κι οι ειδήσεις; Οι αληθινές ειδήσεις εννοώ. Κι η ουσία; Όπου ουσία είναι το όραμα, το πρόγραμμα, η φιλοσοφία του καθενός -πέρα απο τα “Αποφάσισα να κατέλθω εις τας εκλογάς προκειμένου να αγωνιστώ για το καλό του τόπου μου”. Ψιλά γράμματα στις μέσα σελίδες οι ειδήσεις, πουθενά η ουσία.

Αρνητικά εντυπωσιακή είναι και η εικόνα των ειδησεογραφικών ιστοτόπων και των ηλεκτρονικών εκδόσεων των εφημερίδων. Ενα μωσαϊκό απο ισομεγέθη κουτάκια, σαν σπιρτόκουτα. Το κάθε ένα με την φωτογραφία κάποιου υποψήφιου. Με ουσιαστικά τον ίδιο τίτλο για όλους “Ο Ταδόπουλος κατεβαίνει με τον Τάδε” ή “Γιατί κατεβαίνω με τον Δείνα”. Ψάχνω, ψάχνω μέσα στον κυκεώνα να ανακαλύψω κάποια είδηση ουσίας και, άσε με εμένα, σαρανταπέντε σχεδόν χρόνια δημοσιογράφος και την πείρα και την υπομονή (ίσως) έχω να ψάξω για την είδηση. Ο άλλος όμως;

Αυτά. Κατά τα άλλα οι χοροί καλά κρατούν, οι χειραψίες και οι ασπασμοί πέφτουν σύννεφο, τα μηνύματα για καλύτερες μέρες έρχονται καταιγιστικά πανταχόθεν και όλοι κάνουμε επίκυψη ακουμπώντας τα δάχτυλα των ποδιών και ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον -όπως έλεγε κάποιο τραγούδι της πρώιμης μεταπολίτευσης.

Βαγγέλης Παυλίδης