Αλέξανδρος Μπέμπης  

Δεν θα χρησιμοποιούσα τον τίτλο με τα αγωνιώδη χαρακτηριστικά ”Υπάρχει σωτηρία;”,αν δεν αφορούσε σε θέμα ζωτικής σημασίας.

Για τον κάθε έναν από εμάς χωριστά, αλλά και συνολικά σαν χώρα.

Αναφέρομαι στο πρόβλημα των τροχαίων δυστυχημάτων και ατυχημάτων που συμβαίνουν καθημερινά στη χώρα μας, που εκτός από τις ανθρώπινες τραγωδίες, επιβαρύνουν και με αρκετές δεκάδες δις ευρώ την οικονομία μας.

Για μια μείωση που όλοι μιλούν, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι η αλλαγή στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της οδηγικής μας συμπεριφοράςκαι ο τρόπος που προσεγγίζουμε τη σχέση άνθρωπος/αυτοκίνητο, με πρώτο εργαλείο τη γραμματική.

Όλοι νομίζουμε ότι ξέρουμε να οδηγούμε.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όμως ότι πριν το δυστύχημα, η απόσταση από το ”εγώ ξέρω” μέχρι το ”ήξερα” είναι μια στιγμούλα.

Κάποιο κλάσμα δευτερολέπτου όπου μπορεί οι συνέπειες να αποβούν μη αναστρέψιμες.

Αν δεν κάνουμε τα σωστά σε ενεστώτα χρόνο, δεν διορθώνονται όταν γίνει παρατατικός.

Από τα ρήματα ας περάσουμε στα ουσιαστικά.

”Το” αυτοκίνητο” ή έστω ”το” αμάξι, είναι ακόμη μια ανθρώπινη επινόηση, μια κατασκευή όπως όλες για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου.

Είναι κατασκευασμένο από μεταλλικά και πλαστικά εξαρτήματα, ένα άψυχο και ακίνητο αντικείμενο δηλαδή, που κινείται μόνο μετά από ανθρώπινη παρέμβαση.

Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να του καταλογίσουμε ευθύνες και κακώς ονομάστηκε αυτο-κίνητο.

Απλά αντί να το τραβούν άλογα ή βόδια όπως κάποτε τις άμαξες, το κινεί άνθρωπος. Ας το δεχθούμε όμως ως καθιερωμένο.

Όταν λέμε ”η” κούρσα ή ”η” αμαξάρα μου στην ουσία του αλλάζουμε υπόσταση. Είναι σαν να το ζωντανεύουμε. Από εργαλείο το κάνουμε σύντροφο.

Υπάρχουν και πολλοί που προχωρούν ακόμη πιο μακρυά, όταν του προσθέτουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη βελτίωση τους ”εγώ” τους ή ακόμη και σαν βοήθημα της σεξουαλικής τους αποτελεσματικότητας. Αισθάνονται μειονεκτικοί και ανασφαλείς χωρίς αυτό.

Ο άντρας φαντασιώνεται ότι είναι δήθεν κάποιος και η γυναίκα ότι είναι μπάνικη γκόμενα.

Φετίχ και Άγιος Ο Θεός δηλαδή, αλλά και ”Ο Θεός-πλέον- να βάλει το χέρι Του” διότι το γυρίσαμε στην ψυχολογία και από το ντιβάνι μέχρι το φέρετρο…

Έτσι λοιπόν δίνοντας ψυχή σε κάτι που είναι άψυχο, διολισθήσαμε και όταν συμβαίνουν τροχαία δυστυχήματα αρχίζουμε να ”αναζητούμε τα αίτια” και με περισσή εγκληματική αφέλεια να καταλογίζουμε ευθύνες σε γ’ πρόσωπο και εκεί που δεν υπάρχουν.

Λέμε δηλαδή

…”έφταιγε η ταχύτητα”… και όχι εγώ που πατούσα το γκάζι.

…”έφταιγαν τα λάστιχα”… και όχι εγώ που δεν έλαβα υπ’ όψη την κατάστασή τους.

…”έφταιγαν τα φρένα”… και όχι εγώ που αμέλησα να τα διορθώσω.

Μόνο η βλακεία του ανθρώπου δεν φταίει. Φυσικά, αφού είναι ανίκητη και α(μετα)κίνητη θα συμπλήρωνα.

Και αφού τελειώσουν αυτά αρχίζουμε να αναζητούμε αλλού πιθανούς ενόχους.

Π.χ….”φταίει η ολισθηρότητα”…και όχι εγώ που αγνόησα ή δεν είδα την γλίτσα (δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο).

Και όταν δεν υπάρχει πλέον κάτι άλλο για να επικαλεστούμε, το ρίχνουμε στη μεταφυσική.

…”φταίει η κακιά στιγμή”… ή …”ο Μολώχ της ασφάλτου”…Τουτέστιν η άσφαλτος τηλεφώνησε τον κ.Μολώχ και του είπε ”έλα στη Ελλάδα να σκορπίζεις θάνατο”.

Έτσι λοιπόν βολικά και ανεύθυνα, φτάσαμε να λέμε-με αφορμή το πρόσφατο τραγικό δυστύχημα με το ΠΟΡΣΕ-ότι

…”έφταιγαν η υπερβολική (sic) ταχύτητα και τα λάστιχα της(!) ΠΟΡΣΕ που ήταν του 2006”…(Σημ. Άρα ”νεκρά”).

αντί του σωστού

…”το ΠΟΡΣΕ φορούσε λάστιχα του 2006 (άρα ”νεκρά”) που ο οδηγός εκτός του ότι δεν φρόντισε να αντικαταστήσει, είχε αναπτύξει και υπερβολική ταχύτητα”…

[Ο νεαρός προφανώς δεν γνώριζε ότι τα λάστιχα είχαν λήξει ή ότι έχουν καθορισμένο χρόνο ζωής-και πώς να το γνωρίζει αφού ουδείς φρόντισε να του το διδάξει- ή έστω να του επιστήσει την προσοχή για την ελλειπή λόγω γήρατος πρόσφυση (η ”ζωή” τους αναγράφεται με ανάγλυφους χαρακτήρες στα ”μάγουλα” του ελαστικού)].

Και όμως όλα θα ήταν απλά και στη σωστή τους θέση, αν υπήρχε σαν κύριο μάθημα στα σχολεία η οδηγική και κυκλοφοριακή αγωγή.

Και εδώ ερχόμαστε στον Ιαβέρη (Τάσος Μαρκουίζος), έναν από τους πιο έμπειρους και επιτυχημένους οδηγούς αγώνων αυτοκινήτου στη χώρα μας, ο οποίος-όπως και πολλοί ακόμη- χρόνια τώρα λέει τα αυτονόητα, αλλά ”φωνή βοώντος εν τη ερήμω”.

Ότι η κυκλοφοριακή και η οδηγική αγωγή πρέπει να αρχίζουν από τα σχολεία, ότι ο Κ.Ο.Κ. πρέπει να αναθεωρηθεί να εφαρμόζεται και να επιβάλλεται.

Ότι πρέπει να τιμωρούνται οι παραβάτες (ας μας πουν όσοι είναι κατά της αυστηρής αστυνόμευσης γιατί οι Έλληνες οδηγοί στο εξωτερικό είναι ”παναγίες”, όταν όμως είναι εντός συνόρων μιξοκλαίνε στον αστυνομικό για να μην ”τους γράψει” ή βάζουν τον βουλευτή τους για να πάρουν πίσω τις πινακίδες και να σβήσουν το πρόστιμο).

Ότι πρέπει να γίνει πιο αυστηρή η χορήγηση άδειας ικανότητας και επανεξέταση στους παραβάτες και όχι το φακελάκι να πηγαίνει σύννεφο.

Ότι πρέπει να γίνονται σοβαρές ιατρικές εξετάσεις συχνά και όχι της πλάκας στα 67.

Να κόβονται από τα ΚΤΕΟ όσα αυτοκίνητα δεν θεωρούνται ασφαλή και όχι να γράφονται παρατηρήσεις προς επισκευή.

Ότι συνετός οδηγός δεν είναι ο σχολαστικός τυπολάτρης που σηκώνει τους ώμους λέγοντας ”δεν έφταιγα” (αν μπορεί πλέον να μιλήσει), αλλά αυτός που προβλέπει τις συνθήκες ενδεχόμενου δυστυχήματος και κάνει ότι είναι δυνατό για να το αποφύγει.

Σε ενεστώτα χρόνο.

Ότι η πολιτεία θα πρέπει να φροντίζει για τις σωστές σημάνσεις των δρόμων, να βουλώνει τις λακκούβες και να ισιώνει τα σαμαράκια κ.α..

Τέλος, για όσους έγραψαν στο διαδίκτυο ”έλα μωρέ, τι να μας πει ο ραλιτζής. Όλο μαγκιά, κλανιά κι’ εξάτμιση είναι”, να τους πω ότι δεν έχω ιδία αντίληψη για τον τρόπο που πέρδεται,
ξέρω όμως ότι την καλώς εννοούμενη μαγκιά του και τις εξατμίσεις τα είχε μόνο στους αγώνες αυτοκινήτων σε κλειστές ασφαλείς πίστες και ειδικές διαδρομές.

Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι ΝΑΙ.

Όταν αλλάξουμε φιλοσοφία και αφήγηση.

Μέχρι τότε τα δάκρυα θα είναι υποκριτικά. Από όλους.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

Ακολουθεί συνέντευξη του Ιαβέρη στην Τζίνα Δαβιλά