Έκρηξη: Ένα αυτοκίνητο κλεμμένο, παγιδευμένο με εκρηκτική ύλη, ανατινάζεται ξημερώματα στο κέντρο της Αθήνας, για να καλωσορίσει ίσως την έξοδο στις αγορές, την Μέρκελ, ή και τα δυο. Μια ενέργεια που έρχεται λες από τους αναρχικούς πρωτοπόρους και θα ταίριαζε στα τέλη του 19ου αιώνα, αρχές 20ου, σα να μην πέρασαν δεκαετίες συμπυκνωμένης επαναστατικής δράσης, που μας κληροδότησαν τη γνώση ότι έχει ξοφλήσει ως αναποτελεσματική αυτού του είδους η πολιτική συμπεριφορά, με τη μορφή της ατομικής τρομοκρατίας. (ο γράφων δεν αρέσκεται στις συνήθεις κατηγορίες περί «προβοκάτσιας», που καταναλώνει η Αριστερά, κάθε μορφής. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στο δικό τους πολιτικό σύμπαν, κλειστά κυκλώματα σκέψης, που βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο με το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα, και πιστεύουν ότι θα το καταστρέψουν με δυνατές τρακατρούκες, καθώς εκστασιασμένες οι μάζες θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Το γεγονός ότι δεκαετίες τώρα οι μάζες παρακολουθούν απαθείς, αν όχι ενοχλημένες τη δράση τους, δεν τους προβληματίζει!)

Ομόλογο: Υπερηφάνως ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την υποδοχή του ελληνικού ομολόγου που «ξεπέρασε κάθε προσδοκία», και «η εμπιστοσύνη στην πατρίδα μας επισφραγίστηκε από τον πιο αντικειμενικό κριτή: τις ίδιες τις αγορές». Φυσικά όποιος έκανε τον κόπο να ρίξει μια ματιά στις ανακοινώσεις του κ. Σαμαρά στα αλλεπάλληλα Ζάππεια, όταν δεν έβαζε την υπογραφή του «στην καταστροφή της Ελλάδας», μια σκοτοδίνη θα την ένιωθε… Το χθεσινό ομόλογο, αρκετά ασφαλές για τους επενδυτές, έγινε αφενός για να αποδράσει η κυβέρνηση από την τραγική και καταστροφική υπόθεση Μπαλτάκου, αφετέρου να το χρησιμοποιήσει ως προεκλογικό φυλλάδιο, ενόψει των επερχόμενων αστάθμητων εκλογών.

Αντιπολίτευση: Αποσταθεροποιημένη, από το ξαφνικό της ενέργειας, έχασε εκ νέου πόντους κυβερνησιμότητας, γιατί δεν έχει συγκροτήσει ακόμη συνεκτικό λόγο. Δημιουργεί την εικόνα ότι κάνει αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. Ετσι έκανε το γύρο του διαδικτύου, συνοδευόμενο από θυμηδία, το μήνυμα του λαλίστατου στα σόσιαλ μήντια κ. Παπαδημούλη, που κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι δανείζεται με 5%, αντί για το ισχύον 1,5% (που είναι το μνημονιακό επιτόκιο των τοκογλύφων που καταγγέλλει κ. Τσίπρας!). Ο Λαφαζάνης προσπάθησε χθες να ισορροπήσει τα πράγματα λέγοντας το αυτονόητο, ότι αφού η κυβέρνηση διαβεβαιώνει πως για ένα χρόνο έχουμε καλύψει τις δανειακές μας ανάγκες, τι νόημα έχει ο τωρινός δανεισμός; Αλλά οι εντυπώσεις είχαν πλέον δημιουργηθεί, καταλυτικές και καταστρεπτικές για τον αμήχανο πολιτικό λόγο της αντιπολίτευσης.

Εργοδοσία: «Οι δουλειές της επιχείρησης δεν έχουν μειωθεί, αλλά το αφεντικό έχει να μας πληρώσει εφτά μήνες, και όταν του το λέμε μας απαντάει, όποιου δεν του αρέσει φεύγει», έλεγε με αγανάκτηση, αλλά και ένα τόνο παραίτησης, στην παρέα του, ο νεαρός του διπλανού τραπεζιού, όπου βρέθηκα ακούσιος ωτακουστής. Μια χώρα χωρίς θεσμούς, με κρατικούς λειτουργούς, κάποιοι εκ των οποίων, μακάριοι στην ασφάλειά τους, δεν ανταποκρίνονται στις ηθικές απαιτήσεις του λειτουργήματός τους. Επιτρέπουν σε αήθη και αρπακτικά αφεντικά νεοελληνικής ηθικής να καταστρατηγούν κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος, ανθρώπων που βρίσκονται στην ύψιστη ανάγκη.

Τρείς εικόνες – ψηφίδες από το πολύχρωμο μωσαϊκό της χθεσινής μέρας τα προηγούμενα. Δυο πρωτοσέλιδες ειδήσεις και μια εικόνα σκληρής καθημερινότητας, συνθέτουν τον πίνακα της καθυστέρησης της σύγχρονης Ελλάδας. Αυτόκλητοι Ρομπέν, μικροπολιτικά τερτίπια, αστόχαστος αντιπολιτευτικός λόγος, και ένας εργαζόμενος καθημαγμένος, που ναι μεν εργάζεται, αλλά έχει 7 μήνες να πληρωθεί από το αφεντικό του – άξιο εκπρόσωπο του πιο κακοποιού καπιταλισμού στην Ευρώπη, του ελληνικού. Ενός καπιταλισμού κρατικοδίαιτου, παρακμιακού, χωρίς ιδέες και καινοτομία.

Έτσι κι αλλιώς η χώρα είναι εγκλωβισμένη στο παρελθόν, πολιτικά, πολιτισμικά, τεχνολογικά, θεσμικά, παραγωγικά, ιδεολογικά. Από την μπρουτάλ και σκόπιμη αρχαιολατρία της ΧΑ, στον παλαιοδεξιό αντικομμουνισμό Μπαλτάκου, από τα νάματα της ΝΔ για τον Καραμανλή του ’74 στο ΠΑΣΟΚ για τον Αντρέα του ’81, από το ΕΑΜ του ΣΥΡΙΖΑ στον τον αποκατεστημένο Στάλιν του ΚΚΕ.

Ουδείς εντάσσεται στην εποχή, ουδείς δημιουργεί το μέλλον …

Γιάννης Σιδέρης