* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας  

Με τα “Νέα” συνεργάστηκα τακτικά επί δύο σχεδόν χρόνια.

Όταν πρωτοσυζήτησα με τον διευθυντή τους σχετικά με το περιεχόμενο της σαββατιάτικης στήλης μου, “και πολιτικά άρθρα έχω” μου είπε “και πολιτιστικά βεβαίως. Από εσένα θέλω κάτι άλλο, που να έχει σχέση -αν γίνεται- με την κοινωνία…”

Κατάλαβα -στην αρχή θεωρητικά και στη συνέχεια στην πράξη- τι εννοούσε. Μιλούσε για χρονογράφημα. Για το σπουδαίο εκείνο είδος, που υπηρέτησαν ο Παλαιολόγος και ο Ψαθάς, ο Βάρναλης και ο Γ.Π.Σαββίδης. Που αποτελούσε λόγο να αγοράζει κανείς την εφημερίδα – θυμάμαι τον Φρέντυ Γερμανό να γράφει στην πρώτη σελίδα της “Ελευθεροτυπίας” και να κολλάνε οι περαστικοί το πρόσωπό τους στα φύλλα που κρέμονταν στα περίπτερα. Ώσπου, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, το χρονογράφημα αντικατέστησαν οι εξυπναδούλες και τα πολιτικά κουτσομπολιά…

Προσπάθησα να γράψω χρονογράφημα με όρους 2017. Να πιάσω τον σφυγμό της Αθήνας, της Ελλάδας, διαλέγοντας θέματα πέραν της προφανούς επικαιρότητας. Σε ένα κείμενο, περιέγραψα ένα μεσόκοπο ζευγάρι στη λεωφόρο Αλεξάνδρας με καύσωνα. Σε ένα άλλο, μια διαδρομή από το αεροδρόμιο στο Σύνταγμα με το λεωφορείο…

Κάθε Πέμπτη διάλεγα το θέμα μου και πάσχιζα να κλείσω μια φέτα ζωής σε εξακόσιες λέξεις. Άλλοτε έμενα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, άλλοτε λιγότερο.

Δεν ξέρω εάν συνολικά τα κατάφερα. Ξέρω όμως ότι γίνεται. Το χρονογράφημα -αυτή η σονατίνα της γραφής- μπορεί και πρέπει να αναστηθεί.-

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr