Βαγγέλης Παυλίδης

Ο Khalil Gibran γεννήθηκε μια μέρα σαν και σήμερα, 6 Γενάρη 1883, στον σημερινό Λίβανο.

Μετανάστευσε στις ΗΠΑ σε νεαρή ηλικία όπου σπούδασε ζωγραφική και ξεκίνησε την λογοτεχνική του σταδιοδρομία. Σύμφωνα με τις πωλήσεις των έργων του είναι ο τρίτος πιο δημοφιλής ποιητής μετά το Σαίξπηρ και τον Lao-Tze.

Η επέτειος μου θύμησε κάποια λόγια του που τα παραθέτω σε δικιά μου πρόχειρη μετάφραση.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Κάθε ομοιότητα με σημερινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.

Λυπήσου το έθνος που φορά ρούχο που δεν το ‘χει υφάνει, τρώει ψωμί που δεν το’χει θερίσει και πίνει κρασί που δεν τρέχει απ’ το δικό του πατητήρι.

Λυπήσου το έθνος που χαιρετά ως ήρωα τον τραμπούκο και που θεωρεί γενναιόδωρο τον χρυσοντυμένο κατακτητή.

Λυπήσου το έθνος που στ’ όνειρό του απεχθάνεται κάποιο πάθος, κι όμως υποτάσσεται σ’ αυτό σαν ξυπνήσει.

Λυπήσου το έθνος που δεν διαμαρτύρεται εκτός κι αν πορεύεται σε κηδεία, που καυχιέται μόνο ανάμεσα στα ερείπιά του και που δεν επαναστατεί παρά μόνο σαν ο λαιμός του βρεθεί ανάμεσα στο σπαθί και το κούτσουρο.

Λυπήσου το έθνος που ο πολιτικός του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και που η τέχνη του είναι η τέχνη του μπαλώματος και του μιμητισμού.

Λυπήσου το έθνος που με φανφάρες υποδέχεται τον νέο του κυβερνήτη κι ύστερα τον αποχαιρετά με γιουχαϊσματα, για να υποδεχτεί κάποιον άλλον πάλι με φανφάρες.

Λυπήσου το έθνος που οι σοφοί του αποβλακώθηκαν απο τα χρόνια και που οι ηγέτες του είναι ακόμα στην κούνια.

Λυπήσου το έθνος το μοιρασμένο σε κομμάτια κι όπου το κάθε κομμάτι θεωρεί τον εαυτό του έθνος

Khalil Gibran, Ο Κήπος του Προφήτη

Khalil Gibran was born on a day like today, 6 January 1883, in what is today Lebanon. He immigrated to the USA at a young age where he studied art and began his literary career. Gibran Gibran is the third best-selling poet of all time, behind Shakespear and Laozi.
The anniversary reminded me of some of his words, fitting I think, to our times and place.

Pity the nation that wears a cloth it does not weave, eats a bread it does not harvest,
And drinks a wine that flows not from its own wine press.

Pity the nation that acclaims the bully as hero, and that deems the glittering conqueror bountiful.

Pity the nation that despises a passion in its dream, yet submits in its awakening.

Pity the nation that raises not its voice save when it walks in a funeral, boasts not except among its ruins, and will rebel not save when its neck is laid between the sword and the block.

Pity the nation whose statesman is a fox, whose philosopher is a juggler, and whose art is the art of patching and mimicking.

Pity the nation that welcomes its new ruler with trumpetings and farewells him with hootings, only to welcome another with trumpetings again.

Pity the nation whose sages are dumb with years and whose strong men are yet in the cradle.

Pity the nation divided into fragments, each fragment deeming itself a nation.

Khalil Gibran, The Garden of The Prophet