Δόξαν …Ποντίου Πιλάτου εζήλωσεν ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Αρης Σπηλιωτόπουλος, σε ερώτηση για την κατασκευή τζαμιού στην Αθήνα. Δημιούργησε ένα – τύποις δημοκρατικό – θεωρητικό κατασκεύασμα, ομνύοντας στο θεσμό της …συμμετοχικής δημοκρατίας, για να αποφύγει την όποια δέσμευση, λέγοντας:

«Η συμμετοχική δημοκρατία είναι αυτό στο οποίο πιστεύω και το υποστήριζα πάντα. Και αυτό στην πράξη σημαίνει συγκεκριμένους θεσμούς και πολιτικές πρακτικές για να συμμετέχει στην λήψη των αποφάσεων για θέματα μείζονος ενδιαφέροντος, η κοινωνία των πολιτών. Το τοπικό δημοψήφισμα είναι τέτοιος θεσμός και η υπόθεση του τζαμιού τέτοιο ζήτημα. Δεν είναι ζήτημα για να εφαρμόσω την άποψή μου αλλά για να εκφραστεί άμεσα η κοινωνία»!

Λάθος Αρη! Η πίστη σε μια θρησκεία, για τον πιστό, αγγίζει τον σκληρό υπαρξιακό του πυρήνα, και η ύπαρξη ενός χώρου λατρείας άπτεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του. Και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορούν να αφήονται στο προκρούστρειο κρεβάτι των αποφάσεων της πλειοψηφίας, γιατί τότε απλώς ..δεν θα υπήρχαν ως τέτοια.

Αλλωστε ο νομικός πολιτισμός έχει μεριμνήσει: το άρθρο 13 του Συντάγματος θεσπίζει ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος ως προς την άσκηση λατρείας της κάθε γνωστής θρησκείας, που έχει φανερές δοξασίες, δημόσια διδασκαλία και φανερή λατρεία, ενώ το άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, κατοχυρώνει δύο δικαιώματα: το γενικό δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία και το δικαίωμα εκδηλώσεως των θρησκευτικών πεποιθήσεων.

Στην Ελλάδα ως γνωστόν υπάρχουν τζαμιά στην Θράκη και τα Δωδεκάνησα, που εντάσσονται χωρίς προβλήματα στον οικιστικό και κοινωνικό χώρο, αλλά στη Αθήνα η υπόθεση έχει γίνει της Αρτας το γεφύρι. Ο ταλιμπανικός χριστιανισμός,(π.χ. ο Χριστόδουλος φοβόταν μήπως το βλέπουν από το αεροπλάνο οι επισκέπτες της χώρας στο Ελ. Βενιζέλος, και ξεθώριαζε στα μάτια τους η εικόνα της ελληνοχριστιανικής ταυτότητας!), η δυσανεξία προς την θρησκεία και των πολιτισμό των άλλων, ο ισλαμοφοβικός εθνοαμιντισμός, η έλλειψη πολιτικής βούλησης και φυσικά η ανίκητη ελληνική γραφειοκρατία, έχουν καταστήσει ανέφικτο το στοιχειώδες: Ενα χώρο λατρείας που απλώς θα αντικαταστήσει αξιοπρεπώς τις ντροπιαστικές συνθήκες των πάνω από 100 «τζαμιών» και χώρων λατρείας, που έχουν δημιουργήσει οι μουσουλμάνοι σε υπόγεια διαμερίσματα, γκαράζ και αποθήκες!

Σε όλη την Ευρώπη ανθούν χώροι λατρείας. Σουηδία, Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, Πορτογαλία, κ.α. φιλοξενούν εκατοντάδες τζαμιά, κάποια παλιά, εξαιτίας ιστορικών λόγων, και πολλά σύγχρονα. Σε άλλες περιπτώσεις μετατρέπονται εγκαταλελειμμένες εκκλησίες σε τζαμιά, όπως ας πούμε στη Γερμανία, όπου οι μουσουλμάνοι του Αμβούργου έχουν μετατρέψει την πρώην Εκκλησία Καπερναούμ, από χώρο πολιτιστικής κληρονομιάς, σε τζαμί!

Η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση σμίξης θρησκειών, και κυρίως θρησκευτικής και πολιτισμικής όσμωσης, αποτελεί στη Σκωτία η Επισκοπική Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη στην Αμπερντίν. Είναι η πρώτη εκκλησία που μοιράζεται τις εγκαταστάσεις της με μουσουλμάνους, καθώς το κοντινό τζαμί ήταν πολύ μικρό να τους χωρέσει, και προσεύχονταν στο ύπαιθρο. Ο εφημέριος της εκκλησίας, ερωτηθείς για το παράδοξο της συνύπαρξης, απάντησε :”Η προσευχή δεν είναι ποτέ λάθος. Η δουλειά μου είναι να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να προσεύχονται»!

Ιερωμένους με τέτοια φιλαλληλία χρειαζόμαστε…

ΥΓ: Επειδή στην Ελλάδα συχνά μπλέκουμε τις έννοιες, είναι άλλο το ανθρώπινο δικαίωμα για χώρο λατρείας, και άλλο η εγκατάσταση και η απόδοση υπηκοότητας. Αυτά, όσο και να θυμώνουν κάποιους, δεν εντάσσονται στα ανθρώπινα δικαιώματα. Αποτελούν δικαιώματα του κράτους που τα παρέχει κατά το δοκούν).

Γιάννης Σιδέρης