* Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος ασχολείται με την δημοσιογραφία,

την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση.

Σάπιοι καρποί πέφτουν από τα κλαδιά•
ανείπωτο είναι των πουλιών το πέταγμα, συνάντηση
μ’ ετοιμοθάνατους επακολουθούν σκοτεινά έτη.
Γκέοργκ Τράκλ, AFRA, Ο Σεμπάστιαν στο όνειρο

Η χώρα που άλλοτε δημιουργούσε πολιτισμό κι ενέπνεε σπουδαίους ανθρώπους να δημιουργήσουν σπουδαία έργα, σήμερα κατάντησε να στεγάζει ένα σηπόμενο -καιρό με τον καιρό- γένος.

Αρκεί κάποιος να βρεθεί στους δρόμους της αχανούς πρωτεύουσας, για να καταλάβει αυτή τη φθορά της κοινωνίας και την έκπτωση του επιπέδου ζωής των πολιτών της. Μα πως άραγε εκπίπτει μια κοινωνία; Μπορεί ένα κύμα μεταναστών ή τοξικομανών να προκαλέσει ένα τέτοιο χάος σε μιαν ευρωπαϊκή χώρα; Φυσικά και όχι. Όπως όλοι γνωρίζουμε, κάθε χώρα στο εσωτερικό της κατέχει κάποιους στοιχειώδης μηχανισμούς, σύμφωνα με τους οποίους επιτυγχάνεται η εύρυθμη λειτουργία της. Έπειτα, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπόκειται σε κανόνες, υποχρεώσεις, αλλά και οφέλη από την σύμπραξη και των 27 αυτών χωρών- με όραμα ,την δημιουργίας μιας παραδείσιας γεωγραφίας.

Αλλά, φευ, η πραγματικότητα και η ιστορική συνέχεια διαψεύδουν τα στομφώδη λόγια των πολιτικών και των ανθρώπων τους πνεύματος. Ο καιροσκοπισμός και η κομματική λαιμαργία εδώ και μισό περίπου αιώνα, καταστρατήγησαν κάθε εθνικό πόρο και τσάκισαν τον κοινωνικό ιστό. Το πρόβλημα είναι πως όλοι μας -πολίτες και πολιτικοί- κάπου μέσα μας βαθιά νιώσαμε και εξακολουθούμε να νιώθουμε ένα αίσθημα υποτέλειας. Από τότε που ο πρώτος Ρωμαίος “προύχοντας” πάτησε το ποδάρι του στον τόπο -και τρέξανε οι αρχαίοι Αθηναίοι να του φτιάξουν άγαλμα επάνω στην Ακρόπολη!-, από τους Κολλέτηδες και τα “πρακτορικά” κόμματα, την φίλη Αντάντ που της φιλήσαμε το χέρι και χάσαμε την Μ. Ασία… ίσα με τώρα… η Ελλάδα ήταν το προτεκτοράτο των Μεγάλων Δυνάμεων. Ο κ. Βενιζέλος σε μια στιγμή ειλικρίνειας και μ’ όλο του τον αυτοθαυμασμό και την έπαρση για την οξυδέρκειά του, αφού μας υπενθυμίζει ότι η Ελλάδα: “Γεννήθηκε, λοιπόν, (…) με υπερβολικό δημόσιο χρέος. Μας πληροφορεί ότι: “ […]Οι μεγάλες δυνάμεις καθόρισαν και τον τρόπο άσκησης της κυριαρχίας μέσα από την επιλογή του πελατειακού κράτους [κι εδώ μπαίνω στον πειρασμό να σημειώσω πως μέλος αλλά και κάτοχος του πελατολογίου υπήρξε (κι ακόμη υπάρχει) ο ίδιος…] και του ηγεμόνος”. Και για να μας δείξει την ρεαλιστική οπτική της ιστορική πράξης, τελειώνει το κείμενό του ως εξής:

Κάποια στιγμή όμως πηγαίνεις στο Πανεπιστήμιο κι εκεί την κάνεις [την Ιστορία ως μάθημα] διαφορετικά, και κάποια στιγμή κάνεις μεταπτυχιακά και την κάνεις διαφορετικά, και κάποια στιγμή την διαχειρίζεσαι πολιτικά στην πράξη και βλέπεις πως γράφεται η ιστορία στην πράξη.

Δηλαδή, ο κ. Βενιζέλος μετά από μια μακρά ανάλυση της μη πραγματικής ανεξαρτησίας μας, μας διδάσκει πως γράφεται η ιστορία και το μέλλον μας. Καταρχήν, μας λέει πως σε μιαν αστική δημοκρατία μονάχα οι κάτοχοι μεταπτυχιακών σπουδών μπορούν να μπουν σε θεσμικές θέσεις, να ασκήσουν πολιτική και να διαχειριστούν πολιτειακά και εθνικά ζητήματα. Άρα, μονάχα οι κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών γράφουν ιστορία. Αμέσως μετά, αφού αναφέρει όλα τα ιστορικά δεδομένα που αποδεικνύουν την οικονομική -και όχι μόνο- εξάρτηση της Ελλάδας από τις Μεγάλες Δυνάμεις, μας λέει πως αφού εξ αρχής η Ελλάδα υπήρξε προτεκτοράτο ο μόνος τρόπος διατήρησης της υπόστασής της είναι να παραμείνει προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων. Όλα τα άλλα τα θεωρεί ανόητα κι επικίνδυνα. Ο κ. Βενιζέλος τα τελευταία και μόνο χρόνια άσκησε τα καθήκοντα του Υπουργού Οικονομικών και του Υπουργού Αμύνης. Φανταζόμαστε, λοιπόν, πως αυτά τα χρόνια δεν λογοδοτούσε στον ελληνικό λαό… αλλά στα μεγάλα αφεντικά… Έτσι, καταλαβαίνουμε και την μακρά παράδοση που έχουμε ως πολίτες- ψηφοφόροι στην ξενοδουλεία και την υποτέλεια.

Όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης η Ελλάδα μάτωσε, χάνοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, για να κρατηθεί στην αγκαλιά της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Όλα αυτά τα χρόνια ακούγαμε τους φίλους- εταίρους μας να μιλάνε για την ελληνική ξετσιπωσιά, κουτοπονηριά και τεμπελιά. Την ανικανότητά μας να τρέξουμε στον δρόμο της Μεγάλης Αγοράς. Να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της Νέας Ηθικής των Αγορών, που μας λέει: αν θέλετε να ζήσετε… να επιβιώσετε… πατήστε επί πτωμάτων! Κι όμως, δεν αποχωρήσαμε. Αντίθετα, η Μεγάλη Βρετανία (η οποία δεν ανήκει καν στην Ευρωζώνη), στα δύσκολα αποφάσισε να αποχωρήσει. Κι όμως, όλα αυτά τα χρόνια μιλούσαμε για την σοβαρότητα και την εργατικότητα που επιδείκνυε αυτό το κράτος. Τι έγιναν όλα αυτά μέσα σε λίγους μήνες; Κι αν θέλουμε να μιλήσουμε καθαρά και ρεαλιστικά, γιατί πληρώνουμε το χρέος στην αξία που θα έχει σε πενήντα χρόνια και όχι στην τρέχουσα αξία του ; Τι έγινε με τους λανθασμένους συντελεστές, οι οποίοι ανιχνεύθηκαν από την εποχή του κ. Σαμαρά; Τώρα που μπαίνει το θέμα του Κυπριακού, για ποιο λόγο προσπαθούν να το κλείσουν γρήγορα- γρήγορα χωρίς καμιάν αναφορά στα καυτά σημεία του σχεδίου Ανάν;

Πολύ φοβάμαι πως η μικρή μας χώρα θα επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος. Κάποτε μπήκαμε σ’ έναν αιματηρό πόλεμο και χάσαμε την Μ. Ασία στο όνομα της Τούρκις Πετρόλεουμ και της Shell, τώρα θα εμπλακούμε σε μια τρομερή διαμάχη με αβέβαιες συνέπειες… στο όνομα του ΤΑΡ και των υπολοίπων αντιμαχόμενων αγωγών φυσικού αερίου. Ήδη το Doomsday Clock δείχνει 23:57… όταν η ώρα του πολέμου είναι 00:00. Εάν οι ΗΠΑ δράσουν μονομερώς εναντίον της Β. Κορέας πολύ φοβάμαι πως θα έχουμε κάτι ανάλογο με το φαινόμενο της πεταλούδας.

Κάποτε ο Παλαιστινιακός λαός ξεριζώθηκε από τον τόπο του, για τα οικονομικά και ενεργειακά συμφέροντα των ΗΠΑ και των υπολοίπων Δυτικών Χωρών. Σήμερα, οι λαοί της Μ. Ανατολής διαμελίζονται για τα δικά μας δυτικά συμφέροντα. Πότε θα πάρει τέλος αυτός ο σπαραγμός; Ο λαός μας δεν αντέχει άλλο. Η φτώχια φέρνει την απελπισία και η απελπισία την οργή, την βία και τον πόλεμο. Κι όπως έγραψε γλαφυρά η Διδώ Σωτηρίου: “Κίρκη είναι ο πόλεμος. Αβυσσαλέα πρωτόγονα ξέσπασαν τα μίση”.

Ας κλείσουμε βαθιά μέσα στα σκοτάδια των αιώνων τα μίση. Ας αφήσουμε τα αρχέγονα ένστιχτά μας, που όλες αυτές τις χιλιετηρίδες κυβέρνησαν αυτοκρατορίες, μεγάλες ηγεμονίες και σύγχρονες απολυταρχίες. Ας δουλέψουμε σκληρά, για την ανοικοδόμηση ενός άλλου μέλλοντος. Τελείως διαφορετικού απ’ αυτού του πειναλέου, που φορούσε την γραβάτα του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. Ας αρχίσουν οι πνευματικοί και οι πολιτικοί να μιλάνε σε πιο ανθρώπινη γλώσσα. Ας κοιτάξουν στα μάτια τον λαό τους. Ας αφουγκραστούν τους χτύπους των δισεκατομμυρίων καρδιών που πάλλονται και κραυγάζουν για ζωή, γι’ αγάπη, για πρόοδο… για ευτυχία… Ας παλέψουμε για μιαν Ευρώπη που θα σταθεί σ’ έναν ειρηνικό και αρμονικό κόσμο.

Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω τα λόγια ενός φυλακισμένου. Δεν γνωρίζω το όνομά του. Έτυχε, όμως, να “ακούσω” κάποιες από τις σκέψεις και τις αγωνίες του. Θα ήθελα να αφουγκραστείτε κι εσείς μαζί μου τις φωνές των σκιών, που τραβάνε τον δικό τους μαρτυρικό δρόμο:

“Δε γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στις φυλακές, αλλά στην αγκαλιά της μητέρας μας. Αυτή είναι η πρώτη αγκαλιά και το πρότυπο κάθε αγκαλιάς και φροντίδας και όσο η κοινωνία μοιάζει με αυτήν τόσο ευτυχέστερα είναι τα ελεύθερα πρόσωπα που την συνθέτουν” .

Αγαπημένε μου άγνωστε, ελπίζω σύντομα να βρεις πολλές τέτοιες αγκαλιές. Κι ελπίζω να γίνουμε κι εμείς η αγκαλιά που σου αξίζει…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr