Γιάννης Καραχισαρίδης

Η αριστερά και η κοσμοθεωρία της. Η αριστερά είναι στη κυβέρνηση. Και είναι πλέον φανερό στο ευρύ κοινό ότι η αριστερά πιστεύει πως σε όλα έχει δίκιο. Και ονειρεύεται έναν κόσμο όπου το δίκιο θα θριαμβεύσει, αλλά αυτό θα συμβεί μόνον όταν επιβληθεί οριστικά το καθεστώς των δικαίων, δηλαδή το καθεστώς το δικό της. Μέχρι τότε όλα είναι μάχη κι όλα είναι συγκρούσεις. Οι αριστεροί αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία σα μια συζήτηση μεταξύ όσων έχουν τις ίδιες ακριβώς αντιλήψεις μαζί τους. Οτιδήποτε άλλο εκτιμάται ως κίνδυνος και απειλή για τη δημοκρατία, όπως εκείνοι την ορίζουν.

Τα αστικά κόμματα. Αλλά στη χώρα μας περίπου το ίδιο συμβαίνει και με τα αστικά δημοκρατικά κόμματα. Θεωρούσαν και θεωρούν αυτονόητο ότι οι απόψεις τους είναι οι σωστές, ότι έχουν πάντα το δίκιο με το μέρος τους κι ότι μόνον αυτοί εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών. Ο αντίλογος φυσικά είναι επιτρεπτός, γιατί έχουμε δημοκρατία, αλλά η άποψη των άλλων είναι σίγουρα επιβλαβής για το δημόσιο συμφέρον. Οι ομηρικές συγκρούσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν καταγραφεί στα τετράδια της Ιστορίας. Συγκρούσεις χωρίς ουσιαστική επιχειρηματολογία, που απέβλεπαν αποκλειστικά στο μηδενισμό του αντιπάλου, με έπαθλο την εξουσία και την άλωση του κράτους.

Αντιπαλότητες και καλές προθέσεις. Αυτή η πρακτική, όπως ήταν φυσικό, δημιούργησε ακραίες αντιπαλότητες, που απορρόφησαν σχεδόν το σύνολο της πολιτικής ζωτικότητας. Με συνέπεια να παρακάμπτονται μονίμως απλά καθημερινά προβλήματα που επιζητούν με απελπισία τη λύση τους. Οι ιδεολογικές φανφάρες και ο ακραίος πολιτικός ανταγωνισμός εξόρισαν εδώ και πολύ καιρό την απλή λογική. Το πολιτικό παιχνίδι σιγά-σιγά υποβαθμίστηκε και τα πολιτικά κόμματα επικεντρώθηκαν αποκλειστικά στο πώς θα πριονίσουν το ένα το άλλο. Κι όλα αυτά έγιναν συνήθεια και τρόπος σκέψης που πέρασε και στο σύνολο σχεδόν της κοινωνίας. Το κάθε στρατόπεδο διακηρύσσει τις καλές του προθέσεις. Μόνο που ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του αποκλειστικό ιδιοκτήτη των καλών προθέσεων.

Η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και τα κανάλια. Ο τρόπος που το πολιτικό σύστημα, στο σύνολο του, διαχειρίστηκε το θέμα της παροχής αδειών στα τηλεοπτικά κανάλια, απέδειξε απλά την έλλειψη κοινής λογικής. Απέδειξε πώς η συζήτηση έχει μετατεθεί μακριά από την ουσία του προβλήματος. Απέδειξε επίσης με ποιο τρόπο η κοινωνία μας έχει εξοικειωθεί με τους διαπληκτισμούς κι όχι με τις λύσεις.

Πολύ κουβέντα έγινε για τη διαπλοκή, για τον έλεγχο της πληροφόρησης, για παράνομα κανάλια που λειτουργούσαν χωρίς άδεια, για τις συνθήκες και το αποτέλεσμα της δημοπρασίας, για την αντισυνταγματικότητα του νόμου λόγω της απουσίας του Εθνικού Συμβούλιου Ραδιοτηλεόρασης.

• Τι είναι επί τέλους η διαπλοκή. Ακούσαμε τη κυβέρνηση να κατηγορεί τους προηγούμενους για διαπλοκή, αλλά ακούσαμε και τους προηγούμενους να εκτοξεύουν τις ίδιες κατηγορίες προς την κυβέρνηση. Η διαπλοκή όμως δεν είναι μια γενική και αόριστη έννοια. Μπορεί να οριστεί με απλότητα και σαφήνεια. Πρόκειται για θαλασσοδάνεια και δημόσια έργα που δίνονται ως αντάλλαγμα για πολιτική υποστήριξη. Αν λοιπόν κυβέρνηση και αντιπολίτευση ήθελαν να κτυπήσουν τη διαπλοκή, αρκούσε να συμφωνήσουν σε ένα νόμο μιας σελίδας. Που να απαγορεύει χαριστικά δάνεια χωρίς εγγυήσεις και να απαγορεύει στους ιδιοκτήτες καναλιών να παίρνουν δημόσια έργα. Κι όλο αυτό είναι μια συζήτηση 10 λεπτών. Πολύ φασαρία για κάτι αυτονόητο, που όλοι έχουν συμφωνήσει.

Ο έλεγχος της πληροφόρησης είναι αυταπάτη. Δεν είναι μόνο η κυβέρνηση της αριστεράς. Πάντα και όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να ελέγχουν την πληροφόρηση. Αυτό όμως ποτέ δεν κατέστη εφικτό. Όσες δολοπλοκίες και συναλλαγές κι αν επινοούσαν οι ενδιαφερόμενοι, ποτέ δε μπόρεσαν να ελέγξουν σε μόνιμη βάση τα ΜΜΕ. Ειδικά μάλιστα με την εξάπλωση του διαδικτύου αυτό έγινε απολύτως αδύνατο. Τα μέσα – κι όχι μόνο τα κανάλια – μπορεί να άλλαζαν στρατόπεδο, αλλά πάντα υπήρχε λόγος και αντίλογος. Πάντα υπήρχε ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας, άσχετα με το ποιος κυβερνούσε. Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι η δημοπράτηση τεσσάρων καναλιών θα μπορούσε να οδηγήσει σε έλεγχο της πληροφόρησης. Και η αυταπάτη δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση αν στόχευε σ’ αυτό, αλλά και την αντιπολίτευση που ακόμα νομίζει ότι αυτό είναι εφικτό. Το μόνο που μπορεί να πετύχει κάποιος – ακόμα και με τη διαπλοκή – είναι ενισχυμένη πολιτική υποστήριξη. Αλλά ποτέ με έναν μόνιμο και ασφαλή τρόπο. Τελικά ξοδεύτηκε χρόνος και φαιά ουσία για μια διαμάχη χωρίς περιεχόμενο.

Ποτέ δεν υπήρξαν παράνομα κανάλια. Όλα αυτά τα χρόνια τα κανάλια ήταν γνωστά, είχαν τη θέση τους στο φάσμα, είχαν εργαζόμενους, πλήρωναν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, είχαν ένα πλήρως δημοσιοποιημένο πρόγραμμα και λειτουργούσαν σαν ολοκληρωμένες επιχειρήσεις. Δηλαδή ήταν απολύτως νόμιμα. Το μόνο που έλειπε ήταν ότι δεν πλήρωναν το ενοίκιο για τη θέση τους στο φάσμα. Αυτό ήταν το μόνο θέμα που χρειαζόταν να τακτοποιηθεί. Και γι’ αυτή τη τακτοποίηση χρειαζόταν το πολύ μισή σελίδα σε ένα νόμο. Να βάλει το κράτος ένα λογικό ποσό ενοικίου και να τελειώσει όλο το παραμύθι. Ένα κανάλι, ως επιχείρηση, θα ήταν υπόλογο μόνο αν παραβίαζε νόμους που ισχύουν για όλες τις επιχειρήσεις της χώρας μας.

Το φιάσκο της δημοπρασίας. Η δημοπρασία των τεσσάρων αδειών ήταν ένα φιάσκο που θα αποδειχθεί γρήγορα. Η δημοπρασία είναι μια καπιταλιστική διαδικασία, που στοχεύει στην είσπραξη όσο γίνεται μεγαλύτερου τιμήματος για κάτι που διατίθεται. Και η αριστερή κυβέρνηση μπερδεύτηκε για τα καλά, ανάμεσα στην ιδεολογία της και τις καπιταλιστικές πρακτικές. Είναι αδιανόητο για το ίδιο προϊόν οι ενδιαφερόμενοι να πληρώνουν τελείως διαφορετικά ποσά για να το αποκτήσουν. Αυτό αλλοιώνει πρόδηλα τον ανταγωνισμό. Αν ο σκοπός της κυβέρνησης ήταν να παγιδεύσουν τους υποψήφιους καπιταλιστές για να τους τα πάρουν, τότε αυτό μόνο ως μαγκιά μπορεί να διαφημιστεί. Αλλά απ’ ότι ξέρουμε οι μάγκες δεν υπάρχουν πια και το πουγκί με τα εκατομμύρια θα ξεφουσκώσει πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις.

Οι ανεξάρτητες αρχές και η υποκρισία. Η αντιπολίτευση έριξε το βάρος της στην αντισυνταγματικότητα του νόμου για τις άδειες. Και λέει ότι η δημοκρατία κλονίζεται γιατί δεν αποφάσισε το ΕΣΡ. Δεν είπε όμως ότι έχει και η ίδια ευθύνη για τη μη συγκρότηση του ΕΣΡ. Αλλά κυρίως δεν είπε τι ακριβώς πρόσφερε το ΕΣΡ τα προηγούμενα χρόνια όταν λειτουργούσε κανονικά υπό τις ευλογίες των τότε κυβερνήσεων. Απολύτως τίποτα. Ήταν σα να μην υπήρχε. Οι ανεξάρτητες αρχές είναι μια κατάκτηση της δημοκρατίας. Στη χώρα μας όμως είναι πιο πολύ μέρος της εξουσίας παρά ανεξάρτητες. Για να λειτουργήσουν οι ανεξάρτητες αρχές είναι απαραίτητο να γίνουν σεβαστές από το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Αλλιώς θα αποτελούν έπαθλο ή απλώς δε θα συγκροτούνται.

Συμπέρασμα. Όταν η τότε κυβέρνηση έκλεισε την ΕΡΤ, το έκανε γιατί ήταν ανίκανη να την εξυγιάνει. Πονάει χέρι κόβει χέρι. Η τωρινή κυβέρνηση θέλει να κλείσει κανάλια επειδή δεν μπορεί να κατανοήσει το νόημα της αστικής δημοκρατίας και της επιχειρηματικότητας. Χάνει έσοδα και οδηγεί στην ανεργία εργαζόμενους επειδή έχει μπερδευτεί και δε μπορεί να συνδυάσει την ιδεολογία της με τις καπιταλιστικές πρακτικές. Και η αντιπολίτευση, απ’ τη μεριά της, προσπαθεί να αποσιωπήσει τα δικά της λάθη, στοχεύοντας μόνο στην αποκαθήλωση της κυβέρνησης. Ένα απλό πρόβλημα που έχει μια απλή λύση έγινε πάλι αιτία να ανάψουν τα αίματα και να ξεχαστούμε όλοι στο πανηγύρι της αντιδικίας. Κι έτσι, αντί να επιλυθεί, το πρόβλημα μπερδεύτηκε, έγινε κουβάρι και άνοιξε πολλές παράπλευρες πληγές. Το τηλεοπτικό τοπίο έγινε αβέβαιο και τα κανάλια έγιναν πάλι υποχείριο ενός υπερκομματικού λαϊκισμού. Κι όσο θα κοιτάμε τα χέρια που δείχνουν κι όχι το φεγγάρι, τόσο αυτό και άλλα προβλήματα θα περιφέρονται γύρω μας σαν επαίτες που κανείς δεν τους δίνει σημασία.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr