*Ο Παύλος Γερουλάνος διετέλεσε

Υπουργός Πολιτισμού επι Πρωθυπουργίας Γιώργου Α. Παπανδρέου.

Σήμερα είναι Υπεύθυνος του Τομέα Ανάπτυξης του ΠαΣόΚ

Αντιλαμβάνομαι ότι μπαίνουμε στο Φθινόπωρο με αρκετό εκνευρισμό.

Στρατηγικές μας επιλογές (όπως η διεύρυνση) δεν μας βγήκαν.

Τακτικές κινήσεις (όπως στον εκλογικό νόμο και στις άδειες) έπεσαν στο κενό.

Ερωτηματικά μένουν αναπάντητα σε στελέχη μας σε όλη την Ελλάδα, στους ψηφοφόρους που μας απέμειναν, στους εν δυνάμει ψηφοφόρους της παράταξης:

Πού πάμε;

Γιατί επενδύσαμε τόσο πολλά, ξανά και ξανά σε μια στρατηγική που δεν βγαίνει; Αλλού είμαστε ΠΑΣΟΚ, αλλού Ελιά, αλλού Δημοκρατική Συμπαράταξη.

Γιατί συνδέουμε το μέλλον της παράταξης με ανθρώπους που μόνη ανησυχία τους είναι το προσωπικό τους μέλλον;

Γιατί διαπραγματευόμαστε τις θέσεις του κόμματος με εκπροσώπους άλλων πριν ακούσουμε την κοινωνία, πριν ακόμα τις διαμορφώσουμε με τα στελέχη μας;

Και το κακό είναι ότι όσο παραμένουν αυτά τα ερωτήματα αναπάντητα τόσο εδραιώνεται στο μυαλό όλων μια πιο επικίνδυνη ερώτηση:

Τελικά, έχουμε λόγο ύπαρξης;

Και όσο αυτό το ερώτημα παραμένει επίκαιρο τόσο πιο κοντά στο όχι θα είναι και η απάντηση.
Και όμως έχουμε.

Έχουμε λόγο ύπαρξης και έχουμε λόγο να παλέψουμε ξανά για αυτά που πιστεύουμε.

Διότι κάτι αλλάζει στην κοινωνία μας και κάτι αλλάζει στον κόσμο.

Και η παράταξή μας είναι η μόνη που μπορεί να το εκφράσει.

Ας πάρουμε πρώτα την Ελλάδα.

Νέοι που βλέπουν την ανεργία να παραμένει ψηλά αρχίζουν και αναρωτιούνται τι μπορούν να κάνουν. Σε τι δραστηριότητες να εμπλακούν. Τι επιχείρηση να ανοίξουν.

Μια νέα δημιουργική τάξη προσπαθεί να γεννηθεί.

Οικογενειάρχες μαζεύουν τις σπατάλες και αναζητούν τρόπους να αυξήσουν το εισόδημά τους για να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια της οικογένειάς τους.

Μια διαφορετική μεσαία τάξη αρχίζει να διαφαίνεται και μεσαία στρώματα επιστρέφουν στις προτεραιότητές που είχαν πριν τον άκρατο καταναλωτισμό.

Εκεί επιστρέφουν και οι πολιτικές τους αναζητήσεις

Συνταξιούχοι στερούνται τη σύνταξή τους και όλη η οικογένεια συνεισφέρει στο συλλογικό εισόδημα για να βοηθήσει ο καθένας όπου μπορεί.

Η Ελληνική κοινωνία, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, περνάει από την εποχή του ατομικισμού στην εποχή της αλληλεγγύης.

Ακόμη και για ξένους.

Και όλα αυτά γίνονται δυστυχώς πολύ μακριά από τον κόσμο της πολιτικής.

Αλλά δείτε τι γίνεται και στον κόσμο.

Η ενδυνάμωση των άκρων ανοίγει ένα νέο διάλογο για τη δημοκρατία του μέλλοντος, για το ρόλο του πολίτη, για το τι κοινωνίες θέλουμε.

Οι νέες τεχνολογίες αλλάζουν τα δεδομένα στη γνώση, στο σχολείο και στην εργασία. Θα δουλεύουμε λιγότερο και θα παράγουμε περισσότερο.

Με ό,τι καλό και ό,τι κακό σημαίνει αυτό.

Η κατάρρευση των αγορών ανοίγει το θέμα του ελεύθερου εμπορίου και πόσο ανεξέλεγκτη θα είναι τελικά η παγκοσμιοποίηση.

Η ψαλίδα της ανισότητας στηρίζει τη φορολόγηση του παγκόσμιου πλούτου. Νέες φωνές ζητούν να εδραιωθεί. Ακόμη και από δισεκατομμυριούχους. Πόσο μάλλον από τις τάξεις των εργαζομένων και των ανέργων.

Οι τοπικές κοινωνίες αποκτούν νέο κομβικό ρόλο και ο ανταγωνισμός έχει αρχίσει να υποχωρεί υπέρ των συνεργασιών ως απάντηση στην παγκοσμιοποίηση.

Η λίστα είναι μόνο ενδεικτική. Αλλά κάθε ένα από αυτά τα θέματα αφορούν άμεσα την Ελληνική κοινωνία και το μέλλον της.

Σε πανεπιστήμια, σε ομάδες σκέψης, σε φορείς συλλογικής έκφρασης και εκπροσώπησης, σε ομάδες παραγωγών σε όλο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα έχουν ανοίξει δύσκολα και ενδιαφέροντα πολιτικά ερωτήματα που θα αλλάξουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε τον κόσμο και κατ’ επέκταση την πολιτική.

Δυστυχώς, στο μόνο χώρο που αυτές οι συζητήσεις δεν έχουν ανοίξει ακόμα ουσιαστικά είναι στο χώρο της πολιτικής.

Τουλάχιστον όχι της Ευρωπαϊκής πολιτικής.

Σίγουρα όχι του Ευρωπαϊκού σοσιαλισμού.

Κρίμα.

Διότι αν προσέξετε πώς διατυπώνονται τα πολιτικά διακυβεύματα θα καταλάβετε ότι θα επιβληθούν οι αρχές και οι αξίες, και κατ’ επέκταση οι θέσεις που έφερε στο προσκήνιο ο σοσιαλισμός και ο τρόπος που αυτές εξελίχθηκαν μέσα στο χρόνο.

Διότι κανείς άλλος δεν μπορεί να μιλήσει και για την επιχειρηματικότητα και για το κοινωνικό κράτος όπως η δική μας η παράταξη.

Κανείς άλλος δεν έχει στη βάση της φιλοσοφίας του να βάζει κανόνες στην αγορά ώστε να μην παραμένει ανεξέλεγκτη αλλά μπορεί και να στηρίξει την μικρομεσαία επιχείρηση που θα αποκτήσει νέα, τεράστια σημασία σε τοπικό επίπεδο.

Και αυτό διότι μόνο η δική μας παράταξη έχει στο επίκεντρο της φιλοσοφίας της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Ούτε οι δογματισμοί της Αριστεράς, ούτε η παραδομένη στις αγορές Δεξιά μπορούν να τοποθετηθούν σε αυτά τα θέματα.

Ούτε να τα θέσουν μπορούν.

Με άλλα λόγια, τα επόμενα χρόνια, αν κινηθούμε σωστά, την ηγεμονία του πολιτικού συστήματος θα την έχουν τα σοσιαλιστικά, σοσιαλδημοκρατικά, προοδευτικά, πέστε τα όπως θέλετε, κόμματα.

Αργά αλλά σταθερά διαφαίνεται μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξουμε τον κόσμο όπως δημιουργήθηκε και καταρρακώθηκε από την παγκοσμιοποίηση.

Και κατ΄ επέκταση ο δρόμος για να κάνουμε τις δικές μας κοινωνίες πιο ανθρώπινες, πιο δημοκρατικές, πιο δίκαιες, πιο δημιουργικές.

Αυτό που προσπαθώ να πω, όσο πιο ευγενικά μπορώ, είναι ότι η Ελληνική κοινωνία άλλαξε, ο κόσμος αλλάζει, η πολιτική ατζέντα προχωράει και εμείς κοιμόμαστε.

Ασχολούμαστε με τα δευτερεύοντα.

Τώρα είναι η ώρα να τοποθετηθούμε και να ανοίξουμε τη συζήτηση

Για το δικαίωμα του πολίτη στη δημιουργία

Το δικαίωμα στην Ισότητα

Στην Πρόοδο

Στην Ασφάλεια

Για το δικαίωμα να εκπροσωπείται ο πολίτης εκεί όπου παίρνονται αποφάσεις για αυτόν

Με νέους σύγχρονους σοσιαλιστικούς όρους

Και αν οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές είναι ικανοποιημένοι να προσκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να κοιμούνται στην αγκαλιά της δεξιάς εμείς δεν θα έπρεπε.

Διότι και μπορούμε και πρέπει να δούμε τα πράγματα και πιο άμεσα και πιο μακριά.
Μπορούμε διότι το στελεχιακό δυναμικό στις τάξεις μας είναι ανώτερο των εκλογικών μας ποσοστών.

Και πρέπει διότι δική μας δουλειά είναι να οδηγήσουμε με σχέδιο μια κοινωνία που έφτασε στο χείλος της καταστροφής.

Μια κοινωνία που δεν έχει το χρόνο και την υπομονή να ακούει τον ξύλινο λόγο μιας ξεπερασμένης πολιτικής τάξης.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς. Τώρα!

Πρέπει να φύγουμε από τον κόσμο της παραπολιτικής και να επιστρέψουμε στον κόσμο της πολιτικής.

Αντί να γράφουμε tweets, να γράψουμε πολιτικά κείμενα.

Αντί για στείρες αντιπαραθέσεις να αποκτήσουμε λόγο που απορρέει από τις αρχές και τις αξίες μας, από σύγχρονες θέσεις που οφείλουμε να διαμορφώσουμε.

Δηλαδή, αντί για την απλή αναλογική να μιλήσουμε για τη δημοκρατία και πώς οι αποφάσεις θα πάνε πιο κοντά στον πολίτη.

Δηλαδή, αντί για τη διαδικασία των αδειών να μιλήσουμε για τη σημασία της πάταξης των ολιγοπωλίων.

Όχι και για αυτά. Μόνο για αυτά. Διότι αν οι τοποθετήσεις σου δεν απορρέουν από τις αρχές σου μιλάς για όλα και δεν μένει τίποτα.

Αντί για διαπραγματεύσεις πίσω από κλειστές πόρτες να πάμε σε διάλογο με την κοινωνία πάνω σε όλα τα θέματα με συγκεκριμένες προτάσεις.

Αντί για τα θέλω του Κάθε αρχηγίσκου να απαντήσουμε στα θέλω του Έλληνα.

Όχι με τα άνευρα, στρογγυλεμένα κείμενα των τελευταίων μηνών αλλά με αιχμηρά κείμενα που θα προϊδεάζουν για τις αλλαγές που στηρίζουμε και τις μεγάλες αλλαγές που έρχονται.

Αυτή είναι η δουλειά που έχουμε μπροστά μας.

Με άλλα λόγια να κάνουμε τον εκνευρισμό του φθινοπώρου δημιουργία.

Θα το κάνει η Χαριλάου Τρικούπη;

Αν όχι, Θα το κάνουμε άλλοι.

Εμείς που πιστεύουμε ότι η θέση της Παράταξης είναι δίπλα στον Έλληνα πολίτη και όχι να ποζάρει δίπλα σε κάθε αρχηγό μικρού η μεγάλου κόμματος.