Συνοδοιπόρε,

μπορεί να μην με ξέρεις, να μην έχεις διάθεση να με γνωρίσεις, να μην έχεις καν γνώση της ύπαρξης μου, όμως εγώ σε ξέρω απ’έξω και ανακατωτά. Τόσο σαν να είμαι σαν μύγα στο σπίτι σου που εποπτεύει την κάθε κίνησή σου. Εν αγνοία σου ή με πάσα αδιακρισία. Όπως κάνουν τα παράσιτα. Άλλοτε θέλεις να με τσουβαλιάσεις στον σκουπιδοντενεκέ του νεροχύτη σου, άλλοτε να με λιώσεις με κείνη την σιχαμερή μυγοσκοτώστρα και άλλοτε να μου ανοίξεις τις κουρτίνες για να μην λερώνω το σπίτι σου. Ίσως ο μόνος που αληθινά ασχολείται μαζί μου εν αγνοία σου είναι ο σκύλος σου κάθε φορά που πετώ από δωμάτιο σε δωμάτιο παρακολουθώντας τις κινήσεις σου, την ανιαρή καθημερινότητά σου, με ακολουθεί μην μπορώντας να καταλάβει αν είμαι φαγητό ή παιχνίδι. Ο σκύλος σου και ο σύζυγός σου. Ο συμβίος σου, ο άνδρας σου, ο πατέρας των παιδιών σου… δεν έχει σημασία πώς τον αποκαλείς, μιλάμε για αυτόν που παντρεύτηκες πιστεύοντας πως θα κλείσεις και τον κύκλο σου ως γυναίκα.

Λοιπόν… σε ξέρω σαν κάλπικη δεκάρα. Όχι, δεν μου μιλάει ο καλός σου (μου;) για σένα .. αποφεύγει στις κλεμμένες στιγμές μας να μιλάμε για την ύπαρξή σου. Όχι γιατί δεν θέλω, απεναντίας θέλω πάρα πολύ να ξέρω, ποια είναι η γυναίκα που ζει με τον άνδρα που ερωτεύτηκα. Εκείνος, δεν θέλει να μου μιλά. Ίσως είναι η αδιαφορία, ίσως είναι θυμός για σένα, ίσως να είναι πολύ για μένα να μπω τόσο στα ενδότερα σας, ίσως είναι η επιθυμία του να αποτελέσω την έμπνευσή, την ψυχοθεραπεία του, το ερωτικό του σκίρτημα, την ξεκούρασή του. Ναι, αν εσύ δεν έχεις καταλάβει, για σένα λειτουργώ, από σένα υπάρχω. Για να είσαι εσύ καλύτερα, για να νοιώθεις πιο όμορφα, για να έχεις έναν ήρεμο σύντροφο στο σπίτι, έναν καλό κουβαλητή στην οικογένειά σου, στα παιδιά σου, στον εαυτό σου. Είμαι το άλλοθι του δικού σου, αυτό που θέλει να έχει κλειδωμένο και φυλακισμένο σε μικρά ξενοδοχεία, σε ταξίδια εκτός πόλης, σε ερημικά μέρη, πολλές φορές σε δύο τετραγωνικά μάξιμουμ με έναν καφέ στο χέρι και μουσική από το ραδιόφωνο. Δεν είχα σκοπό να μπω στη ζωή σας εμβόλιμα και αυθαίρετα. Εσύ με έβαλες. Και δεν θέλω να βγω ούτε νικήτρια, ούτε και χαμένη. Αλλά είμαι εκ των προτέρων χαμένη. Εσύ έχεις, εγώ όχι. Εσύ μπορείς να κάνεις λάθη εγώ δεν έχω το δικαίωμα να κάνω. Εσύ φωνάζεις, εγώ πρέπει να είμαι θάλασσα υπομονής. Εσύ χτυπάς το χέρι στο τραπέζι, εγώ χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο, όταν θέλω, όταν ζητώ, όταν δεν τολμώ να ζητήσω.

Να σου πω το λάθος σου; Ξέχασες τι έχεις δίπλα σου. Κουράστηκες να αγαπάς και να φροντίζεις. Μπορεί και συ να είσαι από εκείνες που θα μπορούσαν να γράψουν ένα παρόμοιο γράμμα σε μια άλλη γυναίκα νοιώθοντας τα ίδια. Μπορεί και συ να αφέθηκες στα κιλά σου, στην ατημελησία σου, στην καθημερινότητα που λειτουργεί σαν τρωκτικό. Μπορεί να έδωσες περισσότερη σημασία στον εαυτό σου απ’ό,τι θα έπρεπε. Ίσως να υπήρξες αντιπαθητικά εγωίστρια. Ή δεν έδωσες καμία σημασία σε σένα υπάρχοντας μόνο για τους άλλους. Στα άκρα η συμπεριφορά σου. Με τα λάθη και τις υπερβολές της. Όπως όλοι μας . Ένας κανονικός άνθρωπος. Δεν είσαι υπεράνθρωπος, ούτε βιονική γυναίκα. Είσαι μια σαν όλες μας.

Όχι μην φοβάσαι, δεν είμαι από αυτές που θα σου χαλάσουν το ‘σπίτι’. Δηλαδή ποιο σπίτι; Και ποια εικόνα έχεις στο μυαλό σου για το ‘τακτοποιημένο σπίτι’; Δεν με ενδιαφέρει αυτό, γιατί αγαπάω τον εαυτό μου. Αλήθεια σου λέω. Οι στατιστικές λένε πως όλες οι σχέσεις που χαλούν για να δώσουν έδαφος σε μια άλλη, χαλούν και αυτές. Δεν θέλω ούτε τέτοια ευθύνη ούτε τέτοια προοπτική. Αγαπάω τον ‘δικό σου’ όπως εσύ ίσως να μην ξέρεις. Δεν τον θέλω αποκλειστικό, στυλοβάτη του σπιτιού μου, συνοδό μου, λιμάνι και καταφύγιό μου. Έχω από νωρίς καταλάβει πως η ζωή είναι στο δύο, αλλά και στο ολότελα μόνη. Όλα τα λοιπά περί αποκλειστικότητας, ασφάλειας, κατοχύρωσης δικαιωμάτων – τι είναι ο άνθρωπος; Εργασιακή σύμβαση; – μου είναι απωθητικά. Ναι, μπορώ να κάνω θυσίες για τον ‘καλό σου’, αλλά όχι για κείνον, θα τις κάνω για πάρτη μου, όχι για να κερδίσω κάτι.

Και τώρα στο επίμαχο: αν με πάρεις είδηση μη με φοβηθείς, μη με μισήσεις. Βάλτα, αν πρέπει οπωσδήποτε να τα βάλεις με κάποιον, με τον εαυτό σου, με τον άνθρωπό σου, με την μανούλα του καλού σου, με την κοινή σας ζωή, με την αφροντισιά που δείξατε στην ποιότητα της καθημερινότητάς σας, όχι μαζί μου. Μπορεί να φταίει και αυτό που λένε για τα ανδρικά ξενοπερπατήματα. Η πολυγαμικότητα ή η ανασφάλειά τους. Δεν με αφορά τι και πώς. Αυτό που θέλω να καταλάβεις είναι ότι είμαι στη ζωή σας ο τελευταίος τροχός της αμάξης που λένε. Το κουνούπι, η μύγα, το παράσιτο. Και χωρίς να το θέλω, χωρίς να το επιδιώκω, σου κάνω τη ζωή καλύτερη, όπως το ίδιο κάνεις και συ! Α, τώρα στο λέω; Ναι, αυτό το λίγο του χρόνου, η προσμονή για λίγες ώρες, το αδιέξοδο της ώρας που είναι δεδομένο, με κάνει να ρουφώ κάθε δευτερόλεπτο. Σπουδαίο! Να ρουφάς το δευτερόλεπτο! Ποιος μπορεί να το ζήσει αυτό; Μα φυσικά η ερωμένη ή η πουτάνα, η καριόλα, υπάρχουν και άλλοι χαρακτηρισμοί, πάρε όποιον σου ταιριάζει. Και γι’ αυτό και μόνο, σου οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ: γιατί τα δικά σου λάθη με κάνουν να ζω, να σέβομαι το χρόνο που περνά μαζί μου ο ‘καλός σου’, να σέβομαι τον χρόνο μου και τις στιγμές μου. Μπορεί οι στιγμές μου να είναι ελάχιστες μπροστά στις δικές σας, τις ατελείωτες, αλλά οι δικές μου είναι ποιοτικές. Το ξέρεις το «ουκ εν τω πολλώ το ευ», δεν το ξέρεις; Αυτό δεν είναι και ζητούμενο; Η ποιότητα.

Μακάρι να μην χρειαζόταν για μένα και για σένα να ήμασταν η καθεμιά για διαφορετικούς λόγους σε πλεονεκτική και μειονεκτική θέση. Μακάρι να γινόταν να γεννιόμαστε με τη γνώση φυτεμένη στον εγκέφαλο. Μέχρι που να το πετύχουν και αυτό οι επιστήμονες, κράτα από μένα δυο λόγια ψυχής. Την αλήθεια μου με τα λάθη μου και τα σωστά μου. Και ένα ευχαριστώ… για τις στιγμές που μ’έμαθες άθελά σου και εν αγνοία σου, να ζω.