Έρχεσαι αντιμέτωπος με προσωπεία, ψεύδη, ειρωνείες. Κι όταν οι λέξεις δεν είναι εύκολες, πιάνεις τις διαδρομές της νότας…εκεί, που η καρδιά χωρά να σεργιανίσει, το βλέμμα ν’αγναντέψει…εκεί, που παρατάς το δόρυ στους εχθρούς, και η αγάπη, σπασμένο σπαθί, παλεύει και νικά τους δράκους.

Τέχνη μου ευαίσθητη, που κάνεις τις λεπίδες,ελπίδες!

Αφειδώς κερνάς τέρψη κι ανατρίχιασμα!

Από τη ρίζα ως τα φύλλα μου!

Χιλιάδες τα κύματα, που παλεύουν με βράχια σκληρά.

Μα σένα, Τέχνη μου, καλόστρατα τα όνειρά σου.

Άχραντες οι μελωδίες, που συνοδεύουν το άρμα σου κι ας είναι της ψυχής το πεντάγραμμο γεμάτο αράχνες και το πιάνο ξεκούρδιστο απ’τη “σκόνη του χρόνου”.

Τινάζω τη σκόνη και κρατάω το χρόνο, τη μνήμη, τη θύμηση και τους δίνω ρυθμό!

To σώμα της άρπας δονούνε τα τρυφερά σου αγγίγματα, μνήμη!

Κι απ’το βιολί στάζουν υγρά φιλιά οι δοξαριές σου και οι κινήσεις μοιάζουν να αιωρούνται στο όνειρο.

Η σκόνη του χρόνου μπερδεύει τις μνήμες κι όσοι τις έχουμε ανάγκη, τις αναζητάμε για να τις ζήσουμε…