Η ουσία του έργου συνοψίζεται στην τελευταία φράση του κειμένου «Kλαίει, άρα ζει», που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως «υποφέρει άρα ζει». Και σε αυτό το πλαίσιο δρουν οι χαρακτήρες του ιρλανδού συγγραφέα. Στο δίπολο μεταξύ ζωής και πόνου, πόνου και ζωής. Εκείνου του πόνου που σου θυμίζει ότι έχεις λόγο ύπαρξης.

Ο Χαμ είναι ένας ηλικιωμένος τυφλός και ανάπηρος άνθρωπος, που καθορίζει τη διαμονή και τη διατροφή των υπολοίπων ηρώων. Θα μπορούσε να είναι ο αφέντης ή και ο πατέρας του Κλοβ. Γονείς του είναι ο Ναγκ και η Νελ. Έχει μια σειρά από συνήθειες, τις οποίες του ικανοποιεί ο Κλοβ, όπως το να του περιγράφει τη θέα έξω από το παράθυρο. Λειτουργούν σαν ζευγάρι, με την έννοια της εξάρτησης. Η παρουσία του ενός αποτελεί λόγο ύπαρξης για τον άλλο. Ο Κλοβ, αντιθέτως, είναι νέος. Βλέπει και περπατά. Διαρκώς απειλεί τον Χαμ ότι θα φύγει, αλλά δεν το κάνει. Και με αυτόν τον τρόπο συνεχίζεται ατέρμονα η σχέση εξάρτησης που έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους. Και τίποτα δεν αλλάζει και το τέλος, χωρίς την έννοια της τελείωσις, πλησιάζει διαρκώς. Καταδικασμένοι σε αμήχανους διαλόγους, σε σιωπές που κραυγάζουν, σε ανικανοποίητες ελπίδες σκιαγραφούν τον φαύλο κύκλο τους. Γνωρίζουν ότι ζουν στην Γη και δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό…