Γιάννης Χουρδάς

Μα γιατί σήμερα δυσκολεύομαι τόσο; Δεν ξέρω πώς ν΄ αρχίσω, τι να γράψω.

Αναρωτιέμαι συνεχώς πως μπορεί μια τόσο απλή λέξη να μου δημιουργεί τόσο περίπλοκες σκέψεις. Προσπαθώ να την φανταστώ ως χρώμα και δεν ξέρω αν είναι μαύρη ή λευκή.

Προσπαθώ να καταλάβω αν την αναζητώ ή τη φοβάμαι, αν τη διαλέγω ή μου επιβάλλεται και μπερδεύομαι.

Τι είναι επιτέλους αυτή η μοναξιά;

Είναι κατάθλιψη ή δημιουργία;

Είναι κοινωνική απομόνωση ή μέσω ανασυγκρότησης;

Είναι προσωρινή διαφυγή ή ατομική ολοκλήρωση;

Αλήθεια δεν ξέρω, απλώς αφήνομαι να θυμηθώ. Να θυμηθώ εμένα και τις στιγμές μου… τη διαχρονική μετάλλαξη της μοναξιάς μου.

Θυμάμαι πως τη χαρακτήριζα ως ένα αόριστο συναίσθημα έλλειψης ικανοποίησης. Την ένιωθα να πηγάζει από την ανασφάλειά μου και την υπερβολική ανησυχία για την εικόνα μου. Την αντιλαμβανόμουν ως μια πηγαία αντίδραση στην απουσία σημαντικών άλλων, τη φοβόμουνα.

Άρχισα ένα συνεχές κυνήγι κοινωνικών επαφών. Βεβιασμένες λάθος κινήσεις και σχέσεις προσπαθώντας ν’ αποτρέψω την απόρριψη. Χρησιμοποιούσα τους άλλους για να ξεφύγω από τον εαυτό μου. Τον πόνο της μοναξιάς δεν ήθελα να τον ζήσω και παρέμενα εγκλωβισμένος χωρίς να τολμώ αλλαγές, φοβούμενος τις συνέπειες.

Εκφραζόμουν μόνο μέσα από ρόλους και προσωπεία, ακολουθώντας πιστά τις κοινωνικές επιταγές ώστε να ξεχνιέμαι.

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ένιωθα περισσότερο μόνος μέσα στον κόσμο και λιγότερο όταν πραγματικά ήμουν μόνος μου.

Όμως, γιατί τόσος φόβος;

Η μοναξιά, η στιγμιαία απομόνωση (όχι χρόνια) είναι ένας τρόπος ανασύνταξης, είναι μια υγιής διαδικασία ωρίμανσης. Στη μοναξιά μου απαλλάσσομαι από την ανάγκη να είμαι κάπως. Στη μοναξιά μου υπάρχει ειλικρίνεια.

Εξοικονομώ ενέργεια για να εστιάσω την προσοχή μου σ΄ αυτό που με αγχώνει και επαναπροσδιορίζω τους στόχους μου.

Η ελπίδα ότι η μοναξιά θα φύγει από μόνη της είναι μια παθητική στάση.

Χρειάζεται προσπάθεια για να βρεθεί μια κοινή βάση επικοινωνίας, όχι μόνο με τους άλλους, αλλά και με ‘μας τους ίδιους.

Πολλές φορές στη μοναξιά υπάρχει γαλήνη και μέσα σ’ αυτή τη γαλήνη εγώ νοσταλγώ.

Νοσταλγώ λεπτομέρειες της ζωής μου και μεταμορφώνομαι από μοναχικός σε μοναδικός.

Ναι, η μοναξιά μπορεί τελικά να μην είναι τόσο φοβερή. Είναι το υγιές συμπλήρωμα μιας καθ’ όλα φλύαρης καθημερινότητας.

Είναι ισορροπία.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.