Πάνος Μπιτσαξής

• Ο καταστατικός χάρτης της χώρας, το Σύνταγμα, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να το διαταράσσουν οι πολιτικοί ηγέτες θέλοντας να προσδώσουν στις προσωπικές τους βλέψεις συνταγματική περιωπή. Όποτε συνέβη το παραπάνω, ήρθε η ώρα που η χώρα το πλήρωσε ακριβά.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στο άρτιο κατά τα λοιπά Σύνταγμα του 1975, ανάγκασε τον Κωνσταντίνο Τσάτσο να συνδέσει με εκλογές την αδυναμία σχηματισμού της αυξημένης πλειοψηφίας των 180 εδρών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Είχε από τότε στο μυαλό του την μελλοντική του εκλογή και ήθελε ο προεδρικός θώκος να έχει αυξημένη κοινοβουλευτική αποδοχή. Βέβαια, το τότε Σύνταγμα προέβλεπε ιδιαίτερο και κρίσιμο πολιτειακό ρυθμιστικό ρόλο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η χώρα πλήρωσε δύο φορές την επιλογή αυτή με πρόωρες εκλογές. Και στις δύο περιπτώσεις οι νικητές των εκλογών αυτών κατήγαγαν «πύρρειο νίκη». Ο πρώτος βρίσκεται ήδη στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Ο δεύτερος θα έρθει η ώρα που θα τον ακολουθήσει.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην συνταγματική μεταρρύθμιση του 1985, φοβούμενος την αίγλη και το κύρος του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως Προέδρου της Δημοκρατίας και θέλοντας η πανίσχυρη πρωθυπουργία του να μην διαταραχθεί από προεδρικές παρεμβάσεις, αφαίρεσε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κάθε ρυθμιστικό ρόλο και περιόρισε το αξίωμα στην εθιμοτυπία. Εκδίωξε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, άγαρμπα, επιλέγοντας τον γνωστό κ. Σαρτζετάκη. Ίσως θυμάστε τις τρισέλιδες ακατάληπτες ανακοινώσεις της απόλυτης τιποτολογίας και τις θλιβερές εκείνες στιγμές που τσακωνόταν με την σκιά του, διεκδικώντας από τον Πατριάρχη το εθιμοτυπικό προβάδισμα.

Και αυτήν την παρέμβαση την πλήρωσε και εξακολουθεί να την πληρώνει ακριβά η χώρα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να ασκήσει ρυθμιστικό ρόλο ούτε στην περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού Κυβέρνησης ούτε στην περίπτωση της πρόδηλης δυσαρμονίας της Κυβέρνησης με το λαϊκό αίσθημα. Οι σχετικές προβλέψεις καταργήθηκαν το 1985. Σήμερα, βιώνουμε με οδυνηρό τρόπο τις απερίσκεπτες αυτές επιλογές.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να είναι αδιάφορος και απαθής θεατής ακόμα και εξελίξεων που οδηγούν την χώρα σε κωματώδη κατάσταση.

• Η χώρα είναι σε κώμα. Αν κάτι είναι αξιοθαύμαστο, είναι το πώς αντέχει, χωρίς να λειτουργεί το κράτος, η κοινωνία των πολιτών. Πρόκειται για φαινόμενο που θα απασχολήσει πολλά διδακτορικά πολιτικών επιστημόνων.

Η Δικαιοσύνη, η τρίτη εξουσία, δεν λειτουργεί πέντε μήνες λόγω της αποχής των Δικηγόρων. Οι υποθέσεις πάνε για το 2019 και μετά.

Η ενημέρωση, η τέταρτη εξουσία, απεργεί λόγω του αγγελιόσημου. Η χώρα ζει χωρίς ειδήσεις και μαθαίνει ό,τι μαθαίνει από το ίντερνετ.

Η νομοθετική λειτουργία, δεύτερη εξουσία, νομοθετεί μόνο κατά παραγγελία των δανειστών.

Η εκτελεστική εξουσία, πρώτη εξουσία, σπαράσσεται θρυμματισμένη σε κομμάτια και θρύψαλα. Ασχολείται μόνο με ρουσφέτια.

Ο διοικητικός μηχανισμός είναι σε ύπνωση. Η Ελλάδα έχει γεμίσει καταυλισμούς προσφύγων, που δεν τους διαχειρίζεται κανείς.

Οι τελευταίες σταγόνες ρευστότητας αντλούνται με παράνομο τρόπο από τα αποθεματικά των ταμείων και προσφάτως της Βουλής.

Το κράτος υπάρχει μόνο χάρη στους αυτοματισμούς που και αυτοί τρεκλίζουν, των δομών που παραδοσιακά έχουν αυστηρή ιεραρχική οργάνωση.

Δεν πάει άλλο. Όχι επειδή το λέει η Αντιπολίτευση. Το λέει η κ. Ζωή με τρόπο εκκωφαντικό και λίαν αχάριστο. Το λέει και ο κ. Βαρουφάκης στις αγρυπνίες κατά της λιτότητας στις οποίες μετέχει εσχάτως στο Παρίσι, πλαισιώνοντας το κίνημα «Nuit Debout». Σε ελεύθερη μετάφραση: Νύχτα στο πόδι, νύχτα όρθια, άγρυπνη νύχτα.

• Μέσα σε αυτό το τοπίο οι καιροσκόποι ιδρύουν «νέα» κόμματα. Ενδεικτικό φαινόμενο της γενικής παρακμής. Όσο ο κ. Κουρουπλής υπαινίσσεται το «αναλογικότερο» εκλογικό σύστημα και όσο εξαπολύονται τα φούμαρα ότι το σύστημα αυτό θα έχει 200 βουλευτές και θα προκύψει από την συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσής Αυγής, ΚΚΕ, Ένωσης Κεντρώων και κάτι λίγο από το ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑΣΟΚ, τόσο ενθαρρύνονται οι καιροσκόποι. Προσδοκούν να κερδίσουν κάποιο ακροατήριο από τη μαζική εγκατάλειψη του ΣΥΡΙΖΑ από ψηφοφόρους που φεύγουν και πηγαίνουν προς το πουθενά. Τους ψηφοφόρους που λένε «δεν ψηφίζω, δεν ξέρω, δεν απαντώ».

• Ο κ. Μπαλτάκος και ο κ. Καρατζαφέρης ίδρυσαν την «Εθνική Ενότητα» στην Θεσσαλονίκη, περιστοιχιζόμενοι από πρόσωπα που θύμιζαν την ταινία «Ζ» του Γαβρά. Πρόσωπα «Παναγία βόηθα». Συνεχιστές λένε της ΕΡΕ, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ευάγγελου Αβέρωφ.

«Η ακροδεξιά χωρίς ναζισμό» επιδιώκει να κορφολογήσει τις δεξιές παρυφές της Νέας Δημοκρατίας και τους «παραπλανηθέντες» της Χρυσής Αυγής. Το πράγμα δεν φαίνεται, όμως, να τραβάει γιατί η νοημοσύνη του κ. Μπαλτάκου είναι ήδη γνωστή και ο Γιώργος Καρατζαφέρης, όλοι καταλαβαίνουμε πως δεν έχει επιλογή. Αφού έδωσε τις πισώπλατες, έφαγε και ο ίδιος την πισώπλατη και δεν μπορεί να συνέλθει.

• Η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου ίδρυσε την «Πλεύση Ελευθερίας». Τι να πω; Θέλει πολύ θράσος και δυσεξακρίβωτη εμμονική προσήλωση το να απευθύνεται μετά την εμπειρία του 2015 στον ελληνικό λαό με την πλατφόρμα εκείνου του κυρίου με τα πέδιλα και τις άσπρες κάλτσες, ισχυριζόμενη πως η ανάπτυξη θα έρθει από τις γερμανικές αποζημιώσεις και την διαγραφή του επαχθούς και επονείδιστου χρέους. Κάποιοι βέβαια εξακολουθούν και το πιστεύουν. Η πίστη είναι πάντα μυστηριώδες ζήτημα.

Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής ότι, κατά την ανακοίνωση της ίδρυσης του κόμματος, επανέκαμψε με θριαμβικό ύφος αδιαφιλονίκητου υπαρχηγού η κ. Ραχήλ Μακρή. Νόμιζα ότι είχε εγκαταλείψει την πολιτική. Η τελευταία δημόσια δραστηριότητά της ήταν η μαζί με άλλους γυμνή φωτογράφηση για κάποιο καλό σκοπό τον οποίο ομολογώ ότι δεν συγκράτησα.

Μου είπαν ότι οι φωτογραφίες ήταν κόσμιες. Δεν έχει, όμως, σημασία. Μακριά από εμάς έτσι κι αλλιώς η σεμνοτυφία. Το γυναικείο γυμνό έχει εμπνεύσει τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της τέχνης. Απλώς, η κ. Μακρή ίσως δεν αναλογίστηκε τις ευθύνες της απέναντι στην ιστορία της τέχνης. Επανακάμπτει, λοιπόν, ολοκληρώνοντας την πορεία της από τους ΑΝΕΛ στον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα στην Πλεύση Ελευθερίας.

• Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ο κοινός λόγος, σχεδόν ταυτόσημος, των δύο παραπάνω νεοπαγών κομμάτων. Λένε ακριβώς τα ίδια. Ακόμα και οι πατριωτικές πινελιές, αν και πηγαίνουν σε διαφορετική κατεύθυνση, στην ουσία τους μοιάζουν. Τα άκρα – και υπάρχουν άκρα – πάντοτε συναντώνται. Ο λόγος είναι απλός. Απευθύνονται στο ίδιο ακροατήριο.

• Ο κ. Θεοχάρης αναζητά ακόμα υπογραφές για να ιδρύσει κόμμα υπό τον τίτλο «Δύναμη Πολιτών». Τι πιο απλό από το να μας έλεγε με ειλικρίνεια: «Είμαι νέος, έχω φιλοδοξίες, θέλω να επανεκλεγώ, θέλω να γίνω υπουργός και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει με το ΠΟΤΑΜΙ». Όλοι θα τον καταλαβαίναμε και θα τον συμπονούσαμε. Δεν χρειαζόταν να μας ταλαιπωρήσει με ιστορίες για αγρίους για το τι μας ενώνει, τι μας χωρίζει και άλλα συναφή.

• Και πού ‘σαι ακόμα. Αν τελειώσει η αξιολόγηση, τον Οκτώβριο επακολουθεί η επόμενη αξιολόγηση. Ίσως τότε, μετά τα μέτρα «κάβα» του τετάρτου μνημονίου, έρθουν τα μέτρα «δεύτερη κάβα» του πέμπτου μνημονίου. Εκτός αν…….. αν……… Θα τα πούμε την άλλη βδομάδα.

• Καλό Πάσχα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr