Μάνος Στεφανίδης

Επιτέλους! Ο κύριος Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών μίλησε στη LIFO είπε και πολλά και σωστά πράγματα. Και μάλιστα με την γνωστή αρκαδική του ντομπροσύνη. Όπως π.χ για το “σύνδρομο του Γράμμου” και τον ηλίθιο ρενβανσισμό που κατατρύχει την αριστερά ως σήμερα αλλά και για τους ανεγκέφαλους “γραφίτες” που δεν σέβονται το περικαλλές κτήριο των Χάνσεν.

Μόνο που κατά την απόψη μου ο σεβαστός κύριος πρόεδρος μίλησε κάπως αργά. Και μίλησε αφού πρώτα τα πήρε όλα: Και θέσεις και αξιώματα και προβολή και υψηλές αμοιβές. Και από τα κόμματα εξουσίας και από την επίσημη πολιτεία και από τους φορείς του Κράτους. Λέει σωστά πράγματα χωρίς όμως κανένα προσωπικό ρίσκο και από θέση ασφαλείας όντας ο εκλεκτός του συστήματος με ολόκληρη κουστωδία οπαδών γύρω του, πρόθυμων να υπερασπιστούν και τον ίδιο και το πολύ αξιόλογο έργο του.

Ο Βαλτινός είναι σήμερα, εκτός από έξοχος τακτικιστής, και ο κορυφαίος μας πεζογράφος. Για τον λόγο ακριβώς αυτό, θα τον ήθελα να παίζει τον ρόλο που διαδραμάτισε ο Σεφέρης στην Δικτατορία. Δεν τον έπαιξε και θλίβομαι για αυτό. Όπως θλίβομαι και για την περίπτωση του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, τον οποίο θαύμαζα ως φοιτητής και ο οποίος κατάντησε από σημαιοφόρος ουραγός και παρακολούθημα.

Θέλω να πω με αυτά τα παραδείγματα ότι οι άνθρωποι αυτοί με το ταλέντο και το κύρος τους, με το έργο και την προσωπικότητα τους, με την εμπειρία και την συμμετοχή τους στα κοινά, θα έπρεπε να είναι σημεία αναφοράς για έναν ολόκληρο κόσμο αποπροσανατολισμένο και μαλθακό από την χρόνια κατανάλωση πνευματικών υποπροϊόντων και λαϊκιστικής ρητορίας, αλλά ΔΕΝ είναι. Δυστυχώς είναι και αυτοί κομμάτι της κρίσης, αντί να αποτελούν την ελπίδα για το ξεπέρασμα της.

Ίσως, πάλι, εγώ να παραμένω ρομαντικός περιμένοντας τα περισσότερα από εκείνους που a priori τα διαθέτουν. Εξ ού και η απογοήτευση μου. Από τον Βαλτινό ασφαλώς θα μείνει το έργο του, “Η κάθοδος των Εννιά”, η συνταρακτική “Ορθοκωστά”, “Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη”,”Τα στοιχεία για την δεκαετία του ’60”, “Ο τελευταίος Βαρλάμης”, κλπ. Θα μείνουν όμως και η αξεδίψαστη επιθυμία του για δύναμη και για εξουσία. Θα μείνει με άλλα λόγια η πολιτεία του εκτός από την δημιουργία του. Η σχέση του με τις λογής εξουσίες ώσπου να καταστεί και ο ίδιος ένα κομμάτι τους. Τι κρίμα γιατί αυτός ο πανέξυπνος και χαρισματικός άνθρωπος, θα μπορούσε -και το λέει με πολλή ταπεινότητα ένας πολύ νεότερος- να γίνει κάτι πολύ καλύτερο. Δηλαδή πρόσωπο και σημείο αναφοράς για έναν ολόκληρο κόσμο, για μιαν ολόκληρη εποχή. Όπως π.χ ο Νίκος Καρούζος ή ο Μανόλης Αναγνωστάκης εφόσον είμαστε σχεδόν μεταφυσικά μοιρασμένοι όλοι οι άνθρωποι σε Αγιάννηδες τυφλωμένους από το έαρ και σε Λαυρέντηδες που το αντιμετωπίζουν απλώς σαν ευκαιρία. Καταλαβαινόμαστε, θαρρώ …

ΥΓ. Τέλος όμως με τα παράπονα. Ο Θανάσης Βαλτινός, από την υψηλή του θέση, οφείλει να αποκαταστήσει το καθημαγμένο κύρος της Ακαδημίας Αθηνών εξυγαίνοντας τους θεσμούς και τα επιμέρους ιδρύματά της και επιβάλλοντας αξιοκρατία παντού. Γιατί διαθέτουμε μεν πνευματικούς ανθρώπους αλλά έχουμε οδυνηρή έλλειψη μεγεθών. Μπορεί;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr