Ελπίδα Νούσα

Πόσο ζηλεύω τους καλλιτέχνες μερικές φορές!
Έτσι, γιατί δεν δίνουν λόγο σε κανένα!
Σουλατσάρουν λεύτεροι, μακριά από ταμπέλες, νόμους, αυστηρούς κανόνες, που όλοι οι υπόλοιποι υποχρεωνόμαστε ν’ ακολουθούμε!

Κινούνται με το άλλοθι που τους δίνει η Τέχνη!
«Ποιητική αδεία», κι όλα επιτρέπονται! Αυτοπαραχωρείται ελευθερία!
Αυστηρότης, μηδέν! Τουλάχιστον στη φαντασία και στο πλέξιμο…
Η απόκλιση επιτρεπτή για χάρη της έμπνευσης!

«Ποιητική αδεία» κι ο δημιουργός τινάζει δεσμά, σιδερόφραχτες, φραγμούς!
Φέρνει και θάλασσες ακόμα, σε μια περίκλειστη χώρα!
Ναι! ακόμα κι αυτό!
Μεγάλο πράγμα η φαντασία κι η δύναμή της!

Η γλωσσική ελευθερία του στιχουργού-δημιουργού θέλει παραθαλάσσια την Παραγουάη της Λατινικής Αμερικής!

-Και ποιος θα φέρει αντίρρηση; Ουδείς!

Μπορείς να κατηγορήσεις ως αγεωγράφητο τον πιο εμπνευσμένο συνθέτη του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού ;

-Ζητάς ευθύνες για μια γεωγραφική παρατυπία, αν το αποτέλεσμα στο σύνολό του, με καθαρή έκφραση του μερακλή δημιουργού, με την αυθεντικότητα και την αλήθεια της, βρίσκει μύριους αποδέκτες;

-Όχι! Δικαιολογείς!

Ακούς, ευφραίνεσαι κι οραματίζεσαι θάλασσες, εκεί που δεν υπάρχουν!

«…Μες στην Παραγουάη
σε φίνο ακρογιάλι
θα στήσουμε τσαντίρι ζηλευτό…»

Ήταν μαθητής στο Γυμνάσιο όταν ο Τσιτσάνης έγραψε αυτό το τραγούδι.
Οι στίχοι αυτοσχέδιοι, της στιγμής…για να περάσει καλά η παρέα των συμμαθητών.

Βρίσκονταν σ’ εκδρομή με το σχολείο, όταν ο Βασίλης, που «γρατζούναγε» το μπουζούκι από μικρός μερακλώθηκε κι άρχισε να σκαρώνει στίχους και μελωδία…

«…Μες στην Παραγουάη
σε φίνο ακρογιάλι
θα στήσουμε τσαντίρι ζηλευτό…».

Αλίμονο! κι ο αυστηρός καθηγητής της Γεωγραφίας είχε τ’ αυτιά του ανοιχτά!

Εκείνα τα χρόνια δεν ήθελε και πολύ να πέσεις στο λάκκο με τα φίδια, στη δυσμένοια του αυστηρού δασκάλου, να πεις…

-Πώς να δικαιολογήσεις τ’ αδικαιολόγητα;
Πώς να πιστέψει ο δύσπιστος πως «ποιητική αδεία» γίνηκαν όλα;
Το μέτρο και ο αριθμός των συλλαβών έβγαιναν, όταν η θάλασσα αγκάλιαζε την ξωτική τη χώρα, μοναχά!

-Πού να πείσει, όμως ο Τσιτσάνης!
Ανένδοτος ο δάσκαλος!

Μεταξεταστέος ο Βασίλης για το λάθος του στους στίχους…

Ένα ολόκληρο καλοκαίρι διάβαζε Γεωγραφία.

Το τραγούδι ηχογραφήθηκε πολύ αργότερα. Οι στίχοι δεν άλλαξαν.
Ποιητική αδεία δόθηκε στον Τσιτσάνη το δικαίωμα ν΄ αφήσει την ταξιδιάρα φαντασία λεύτερη…
Να προσθέτει κι ακρογιαλιές ακόμα, σε μια μεσόγεια χώρα…

Γιατί το τραγούδι και δη το λαϊκό, δεν έχει περιορισμούς.
Αγκαλιάζεται, αγαπιέται συνειδητά για την ψυχή του και μόνο!
Την ψυχή, ακόμα κι ενός αγεωγράφητου δημιουργού!

(Μια μέρα του Γενάρη, ο Τσιτσάνης είχε δώσει ραντεβού με το πεπρωμένο του.
Γεννήθηκε και πέθανε σαν σήμερα, 18 Ιανουαρίου)

«Σε φίνο ακρογιάλι»

Μουσική – στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης