Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι συνταξιούχος του Ταμείου Νομικών. Παρουσιάζεται: “Εν συντομία λοιπόν, έχουμε και λέμε: Με καταγωγή από την Μεσσηνία, αποφάσισα εν μέσω Πανδημίας COVID-19, να αποχωριστώ την Ελλάδα και να εγκατασταθώ στο Μιλάνο, βρίσκοντας διέξοδο στις αναζητήσεις μου Μουσική και Θέατρο, όπου παραμένουν οι μεγάλες μου Αγάπες. Μότο ζωής: ΥΠΝΟΣ, Ο ΜΙΣΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ|

Κι ενώ ετοιμαζόμασταν με την σύντροφό μου Μάριον χθες κατά τις 9:30 το πρωί να πάρουμε την άγουσα προς τη θάλασσα από το ξενοδοχείο στο οποίο διαμένουμε (θα ήταν το τρίτο μας μπάνιο στην Θάσο, το δεύτερο και τελευταίο νησί που επιλέξαμε), έντρομη την ακούω από το μπαλκόνι να φωνάζει:

– Τρέξε γρήγορα, Δημήτρη, κάποια κυρία που φοράει μόνο το μαγιό της στην διπλανή μονοκατοικία, βρίσκεται πεθαμένη στην ταράτσα, την παρατηρώ πάνω από δέκα πέντε λεπτά, καθ’ ον χρόνο εσύ έκανες μπάνιο και ξυριζόσουν… Παραμένει ακίνητη, κάτι έχει συμβεί στη γυναίκα,  να ειδοποιήσουμε τη Διεύθυνση του ξενοδοχείου, φοβάμαι! Με τον αφρό στο πρόσωπο πετάγομαι ως το μπαλκόνι, αλλά πού να την καθησυχάσω. Έτρεμε σύγκορμη.

– Ησύχασε σε παρακαλώ, μάλλον ζαλίστηκε κατά την ώρα που κρεμούσε τα ρούχα στα σύρματα, δεν βλέπεις που ακόμα στάζουν νερά; Ηρέμησε και άφησέ το σε ‘μένα, θα το ελέγξουμε πρώτα, μη ξεσηκώσουμε κι ένα ξενοδοχείο στο πόδι.

–Δημήτρη, είσαι σοβαρός; Να τρέξουμε όσο γίνεται για να προλάβουμε την κυρία, δεν βλέπεις που δεν κουνιέται διόλου, κι εσύ μου λες να ησυχάσω;

Μαθημένος από σφυρίγματα που έκανα μικρός στο χωριό όταν ήθελα ν’ αλλάξουν κατεύθυνση τα πρόβατα για να μη περάσουν στο διπλανό ξέφραγο χωράφι, βάζοντας τα δυο μου δάχτυλα στο στόμα, της εκσφενδονίζω ένα γερό φςςς… Πετάγεται επάνω η τριανταπεντάχρονη περίπου κοπέλα και σαν να μη έτρεχε τίποτα, μου απαντά: «Θέλετε κάτι, κύριε; Έχετε πρόβλημα; Πρώτη φορά αντικρίζετε γυναίκα να κάνει ηλιοθεραπεία στην ταράτσα της; Εσείς έχετε την οικονομική άνεση και παραθερίζετε στο ξενοδοχείο σας, η δική μου παρουσία σας πείραξε; Δεν είμαι η μόνη κύριε, όταν δεν υπάρχουν τα απαραίτητα προς το ζην, η θάλασσα μας μάρανε;…». Δεν έβγαλα μιλιά, παρά μόνο κλείνοντας την μπαλκονόπορτα και κλειδώνοντας την είσοδο του δωματίου μας, κατηφορίζουμε το στενάκι που σε πέντε λεπτά περίπου θα μας βγάλει στη θάλασσα.

Η Μάριον αρχίζει σιγά-σιγά να συνέρχεται και φθάνουμε στην παραλία. Έχοντας την εικόνα της ξαπλωμένης γυναίκας κατά νου, με τι καρδιά να επιλέξουμε ομπρέλα, ξαπλώστρες και τραπεζάκι, με τι καρδιά να παραγγείλουμε καφέ και χυμό μετά το συμβάν που περάσαμε, αλλά  ειδικά εκείνα τα λόγια της: «Εσείς έχετε την οικονομική άνεση…», μου γίνονται σφάχτες στην καρδιά.

Πρώτη σκέψη από το μυαλό που μου περνά, είναι να ρίξω τα φάσκελα στις κυβερνήσεις για τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους περί κοιτάσματος πετρελαίου στον Πρίνο, μια εξόρυξη που άρχισε το 1973 δειλά-δειλά,  όπου 52 χρόνια έως σήμερα έχει αφεθεί στην τύχη της, όπως στην τύχη τους έχουν αφεθεί και οι πολίτες αυτού του νησιού που τόσα είχαν «επενδύσει» στις μεγαλόστομες εξαγγελίες των κυβερνήσεων που χειρίστηκαν τις τύχες όχι μόνο του νησιού Θάσος αλλά και της Ελλάδας. Κυβερνήσεις – συμπεριλαμβανομένης και της περιόδου της Χούντας – που «έπαιξαν» τις τύχες ενός λαού στα ζάρια, εξυπηρετώντας κολοσσούς όπως της Exxon Mobil, σβήνοντας κάθε προσδοκία, κάθε μέλλον, τόσο για τις τοπικές κοινωνίες όσο και γα την Ελλάδα στο σύνολό της.

Συζητώντας στην παραλία με κατοίκους του νησιού – αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι και μετρημένοι στα λόγια τους – , μου εξέφρασαν τις ανησυχίες τους και τον έντονο προβληματισμό τους για το πού βαδίζουν τόσον αυτοί ως παραγωγοί, καλλιεργώντας τη γη τους, τα ζώα τους, τις ελιές τους, τα λιγοστά πλέον μελίσσια τους και ό, τι απέμεινε από την εξόρυξη των μαρμάρων, μιας και πολλά βουνά χάσκουν από τα εγκαταλειμμένα εργοτάξια που κάποτε ήσαν στο φόρτε τους. Τώρα αγριογούρουνα και τσακάλια έχουν εγκαταστήσει εκεί στα εναπομείναντα λαγούμια τα ορμητήριά τους, εφόσον αναβάθμιση αυτών μέσω αναδασώσεων δεν έγινε έως σήμερα. Παρόλα αυτά, το νησί ακόμη αντιστέκεται μιας και το πράσινο σε μεγάλη έκταση κυριαρχεί, με τα δένδρα να φθάνουν έως χαμηλά κάτω στη θάλασσα, μια πραγματική όαση δροσιάς και ξεκούρασης. Οι τιμές κυμαίνονται σε λογικά επίπεδα όσον αφορά στα καταστήματα, στα εστιατόρια, στον τομέα του τουρισμού.

Το απόγευμα της ιδίας ημέρας κατά τις 21:30 είχε συναυλία στην προκυμαία με Αθηναϊκό μουσικό σχήμα στην οποία παραβρεθήκαμε με την Μάριον. Συζητώντας με τον Θανάση, καθότι βρισκόταν ακριβώς πίσω μας και προς τα δεξιά μας, νεαρός ετών 22, μου εξέφρασε το παράπονό του διότι δεν κατόρθωσε να εισέλθει στην πλατφόρμα της ΔΥΠΑ (Δημόσια Υπηρεσία  Απασχόλησης) προκειμένου να λάβει το Voucher των 750 ευρώ (αν και εργαζόμενος σε μικρό Market), όπου εδώ και είκοσι ημέρες αν και βρισκόταν σε λειτουργία, «αδύνατη η είσοδος με στοιχεία του taxisnet» μου ανέφερε, συνεχίζοντας ότι: «Αν και η προθεσμία από το Υπουργείο Εργασίας είχε οριστεί έως και την 26^η Ιουλίου, αυτή σήμερα (21/7/2025) χωρίς καμία προειδοποίηση έκλεισε οριστικώς για το συγκεκριμένο πρόγραμμα, ανοίγοντας κάποια άλλα επιδόματα της τάξεως των 100 και 200 ευρώ. Τέτοιος εμπαιγμός, δεν θα ξανά υπάρξει, κύριε Δημήτρη. Υποθέστε δε ότι είμαστε αρκετοί εκείνοι που δικαιούμασταν αυτή την αρωγή, αλλά με όσους πρόλαβα να επικοινωνήσω, κανένας δεν κατόρθωσε να εισέλθει για να παρακολουθήσει το διαδικτυακό πρόγραμμα της θεωρητικής κατάρτισης διάρκειας 150 ωρών, έναντι 5€/ώρα».

Συμπέρασμα: Για να κάνει κάποιος διακοπές ως άνθρωπος που το έχει ανάγκη και το δικαιούται, μάλλον θα πρέπει να διακόψει τις δόσεις του δανείου του τουλάχιστον τεσσάρων μηνών, να μεταθέσει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ επίσης τεσσάρων μηνών ή σε χωριό να καταφύγει υπό την προϋπόθεση ότι εκεί θα έχει να γλυτώσει το ενοίκιο, δωρεάν θα του προσφέρονται τα ζαρζαβατικά από τον κήπο του μπαμπά και της μαμάς, αλλά έτσι και οι γονείς έχουν εκδημήσει, πού τόπος να σταθεί, που ίσκιος να προφυλαχθεί, πώς την μέρα του να βγάλει, αν υποθέσουμε ότι τα μεσημέρια του τα περνάει με μια σαλάτα και μια μπίρα, τα δε βράδια του πού φίλος να τον προσκαλέσει για ένα παγωτό, ένα ποτό, μια βόλτα για να ξαλαφρώσει από τούτο το βάρος που έχει πλακώσει σαν μαύρη αράχνη πάνωθέ του πολύ καιρό τώρα, καθότι τα χρόνια κυλάνε σαν νεράκι, και από τις ωραίες γεύσεις της ζωής καμιά δεν του ανήκει!