Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος (Msc “Η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο”), αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός/εκδότρια του iPorta.gr.

Τα χρόνια που έκανα φροντιστηριακά μαθήματα Έκθεσης σε υποψήφιους φοιτητές, σχολιάζαμε με συναδέλφους  ότι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι είναι οι μαθητές. Ξεκινούν με το σχολείο, συνεχίζουν με τα φροντιστήρια και τις δραστηριότητες πάσης φύσεως, διαβάζουν για την επόμενη ημέρα σχολείου και υποχρεώσεων στα φροντιστήρια και πέφτουν ξεροί για ύπνο, εξαντλημένοι και με πολλές απορίες και αίσθημα δυσαρέσκειας. Οι πιο υποψιασμένοι και εις βάθος σκεπτόμενοι μεγαλώνοντας αναγνωρίζουν ότι ό,τι μαθαίνουν στο σχολείο συχνά είναι ξερή γνώση που ελάχιστα θα τους χρησιμεύσει πρακτικά στην ζωή. Και δεν αμείβονται. Η αμοιβή τους έρχεται αργότερα με τις σπουδές, πανεπιστήμια και μεταπτυχιακά  και πολύ αργότερα οικονομικά. Σε διάστημα 20 τουλάχιστον χρόνων εργάζονται αμισθί. “Δουλέψτε, λεβεντόπαιδα, τούς έλεγα, σε βάθος χρόνου θα αποζημιωθείτε και οικονομικά”. Οι δικές μου αντοχές στα φροντιστηριακά μαθήματα ξεπέρασαν την εικοσαετία όπου έπαθα αυτό που λένε burnout, “το’καψα” δηλαδή, υπέστην επαγγελματική εξουθένωση.

Το ίδιο, μάλλον, συμβαίνει και με τις μαμάδες. Αν δεν ανήκουν στην κατηγορία που έχουν “παρκάρει” τα παιδιά στον μπαμπά αποκλειστικά γιατί είναι υπομονετικός και γλυκός, στην γιαγιά και στον παππού που είναι η προίκα του μωρού ή στην νταντά που ξημεροβραδιάζεται με τα παιδιά, η μαμά τρέχει σαν την Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά. Μόνο που η εικοσαετία πολλαπλασιάζεται πολλές φορές και ευτυχώς δηλαδή. Γιατί υπάρχουν και εκείνες που χάνουν την γη κάτω από τα πόδια τους.

Σήμερα, επομένως, που η παγκόσμια κοινότητα τιμά την Μητέρα, θα θυμηθώ πρωτίστως τις μαμάδες των αναπτυσσόμενων χωρών, που πριν από λίγα χρόνια αποκαλούσαμε υποανάπτυκτων αλλά δεν είναι πια πολίτικαλ κορέκτ ο χαρακτηρισμός “υποανάπτυκτες χώρες” διότι η αναπτυγμένες κάνουν τα πάντα για να τις βοηθήσουν: τις εκμεταλλεύονται, τις χειραγωγούν κ.λπ. κ.λπ. όλα με τον μανδύα του μεγαλόκαρδου – γενναιόδωρου χορηγού. Γελάτε; Να κλαίτε για τον πολιτισμό μας.

Οι μανούλες, λοιπόν, αυτές βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από ασιτία, από έλλειψη ιατρικής περίθαλψης, από παιδική σκληρή εργασία και είναι ανήμπορες να τα βοηθήσουν. Οι μανούλες αυτές δεν ξέρουν από γιορτές της Μητέρας, όπως και τα παιδιά τους, και εργάζονται με τα μωρά τους στην πλάτη φορτωμένες σαν τα γαϊδούρια, που νομίζουμε ότι αντέχουν του κόσμου τα βάρη και τα υπερφορτώνουμε οι πολιτισμένοι του κώλου – unchic αλλά αυτό έχω για την περίπτωσή μας και λίγα λέω – έχοντας τον φόβο της επόμενης ώρας για την επιβίωσή τους, όχι της επόμενης ημέρας.

Αυτές οι μανούλες είναι οι αφανείς ηρωίδες της παγκόσμιας κοινότητας. Δίπλα στις άλλες που γνωρίζουν τι είναι η Γιορτή της Μητέρας αλλά δεν μπορούν να την ευχαριστηθούν, είτε γιατί έχασαν τα παιδιά τους, είτε γιατί δεν μπόρεσαν να κάνουν παιδιά, είτε γιατί ζουν σε συνθήκες κακοποιητικές και εξουθενωτικές, είτε γιατί δεν έχουν ιδέα για την σπουδαιότητα της μητρότητας. Αναπηρία είναι αυτό.

Και επειδή η μητρότητα δεν είναι συνήθεια, μπόνους κοινωνικό ή οικογενειακή υποχρέωση για να βγει το όνομα του παππού ή της γιαγιάς ή να διαιωνισθεί το γένος του μπαμπά που τροφοδοτεί τον ναρκισσισμό του, κάπου-κάπου ας βάλουμε στην εξίσωση της μητρότητας και την παράμετρο ΥΙΟΘΕΣΙΑ. Διότι το “ειδικό βάρος” του χαρακτήρα του ανθρώπου είναι η Ανθρωπιά. Και ανθρωπιά δίχως προσφορά στον αδύναμο δεν υπάρχει.

Χρόνια Πολλά Μανούλες με πνεύμα δικαιοσύνης, στοργής, βαθιάς, ειλικρινούς αγάπης, με τα σωστά μας και με τα λάθη μας αρκεί να μην γίνονται από πρόθεση, ημέρες και χρόνια σε γαλήνιες, ηλιόλουστες θάλασσες,

Αληθώς ο Χριστός Ανέστη, εκλεκτές και εκλεκτοί, και ευτυχώς δηλαδή γιατί διαφορετικά θα ήμασταν όλοι και θεόμουρλοι και βλάκες!

ΥΓ: Τις προάλλες ο σεβαστός ιερέας της ενορίας μας σχολίασε όταν έλαβε ένα πρόσφορο φτιαγμένο κατά την διάρκεια της νύχτας “και αυτό δεν είναι μια μορφή αγρυπνίας και προσευχής;”. Το βρήκα καταπληκτικό!

Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά, 

11 Μαΐου 2025