Ο Γιάννης Πέτρου σπούδασε Οικονοµικά και Διοίκηση στην Αθήνα και µέχρι το 2020  απασχολούνταν  στον τραπεζικό κλάδο. Το 2011 τιµήθηκε µε το βραβείο Καινοτόµου ιδέας από την Τράπεζα Πειραιώς. Απο τις  Εκδόσεις iWrite, κυκλοφόρησε το 2016 το πρώτο του βιβλίο µε τίτλο  «Ο Πιο Γλυκός Ύπνος» και το 2023 απο τις Εκδόσεις Πηγή, το δεύτερο με τίτλο «Αιώνιος Γυρισμός».

Έφερε την κούπα με τον καφέ στα χείλη της και ρούφηξε μια γουλιά από το ζεστό καπουτσίνο. Σήκωσε τα μάτια της και τον είδε να είναι βυθισμένος στην ανάγνωση της εφημερίδας του. Εστίασε πίσω από τα γυαλιά του και διέκρινε τις ρυτίδες έκφρασης και το ξηρό και άχαρο δέρμα του να καλύπτουν το μεγάλο και άναρχα άτριχο κεφάλι του. Προσπάθησε να θυμηθεί τι την έκανε πριν δέκα χρόνια να ερωτευτεί αυτόν τον τύπο. Τον τόσο αδιάφορο και τόσο απόμακρο. Ακόμα μια Κυριακή που έβγαιναν για τον καθιερωμένο καφέ σε ένα προάστιο της πόλης. Ακόμα μια Κυριακή που θα καθόταν αυτός με την εφημερίδα του και αυτή με τις σκέψεις της και θα περνούσαν το πρωινό τους…

Το μυαλό της πήγε σε ένα άλλο πρωινό που είχαν περάσει μαζί, στο πρώτο τους ταξίδι που είχαν κάνει μαζί, στο Περού. Τους φαντάστηκε πάλι και τους δύο φρέσκους και όλο ζωντάνια να πίνουν το καφέ τους σε ένα από τα cafes της συνοικίας Barranco όπου διέμεναν…Περπατούσαν όλη την μέρα ανακαλύπτοντας την πόλη και τις ομορφιές της…Τα κτίρια, τα μικρά μαγαζάκια με τα μπιχλιμπίδια, τους κατοίκους με τις περίεργες για αυτήν φάτσες ιθαγενών…όλα της φάνταζαν τόσο ιδιαίτερα…όπως και ο τότε φίλος της και νυν άνδρας της…Ο οποίος έψαχνε όλη μέρα να βρει τα καλύτερα cafe’s, την πήγαινε σε εργαστήρια παρασκευής σοκολάτας, σε μαθήματα μαγειρικής για το διάσημο Ceviche και κάθε βράδυ στα πιο ψαγμένα εστιατόρια. Περνούσαν τις μέρες τους συζητώντας για τέχνη, της εξηγούσε για την ιστορία των Ίνκας και της έκαναν εντύπωση οι τόσες γνώσεις του, τα ενδιαφέροντά του και το χιούμορ του…Ρούφηξε ακόμα μια γουλιά από το καπουτσίνο της και το μυαλό της πήγε στο Macchu Pichu, όπου ήταν ένας από τους σταθμούς του ταξιδιού τους…Πόσο εντύπωση της έκανε ο τρόπος που ανέβαινε στα βράχια και περπατούσε στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης…Εκθείαζε το αθλητικό του παράστημα και την ενέργειά του…Πόσο πολύ την βοήθησε όταν την έπιασε το “σορότσε”, η νόσος του υψομέτρου, και πάλευε με φύλλα κόκας και φιάλες οξυγόνου να την συνεφέρει…

Έφερε τα μάτια της πάλι στο άτομο που καθόταν απέναντί της…Δεν έβλεπε κάτι από αυτό που είχε στο μυαλό της πριν μερικά δεύτερα. Συνέχισε να τον κοιτάει και να σκέφτεται…Πώς γίνεται να αλλάζουν τα πράγματα κατ’ αυτόν τον τρόπο; Πώς από εκεί που ήταν ο κόσμος όλος για αυτήν, τώρα να έχει απομείνει μια ογκώδη και αδιάφορη μάζα, γεμάτη νεύρα και ειρωνεία; Πέρα από όλα αυτά όμως δεν αναιρούσε το γεγονός ότι με έναν παράδοξο τρόπο τον αισθανόταν δικό της άνθρωπο…

Σήκωσε τα μάτια του από την εφημερίδα και τα έστρεψε στην γυναίκα που καθόταν απέναντί του. Πάλι δεν είχανε κάτι να πουν. Του έσπαγε τα νεύρα η αδιαφορία της, ο τρόπος που αντιμετώπιζε τα πράγματα, τα κιλά που είχε βάλει στο σώμα της…όλα…Προς στιγμήν έριξε μια ματιά στον κυματιστό πισινό της γκαρσόνας που τους έφερε το καφέ. Ένα ρίγος τον διαπέρασε στο υπογάστριο και μια θύμηση του τρύπησε το μυαλό. Τότε που είχαν πάει οι δύο τους στο Περού, όταν είχαν πρωτογνωριστεί…Τους σκέφτηκε και τους δύο να παλεύουν στα σεντόνια και παρόλο την κούρασή τους, να ψάχνουν ευκαιρία ώστε να βρεθούν στο δωμάτιο για να επαναλάβουν με ζέση την ερωτική ρουτίνα τους. Πόσο του άρεσε το σώμα της, πόσο του άρεσε να την βλέπει γυμνή…Πού είχε χαθεί όλο αυτό το πάθος; Πού είχαν πάει όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες και ατέλειες που θαύμαζε πάνω της; Γιατί πλέον δεν μπορούσε να αισθανθεί κάτι έντονο;

Σηκώνει τα μάτια και την κοιτάει προσεκτικά , μήπως καταφέρει και ανακαλύψει κάτι από αυτό που θεωρούσε ότι έχει χαθεί…Δυστυχώς τίποτα, κανένα ίχνος…

Πέρα από όλα αυτά όμως δεν αναιρούσε το γεγονός ότι με έναν παράδοξο τρόπο την αισθανόταν δικό του άνθρωπο…

Τα μάτια τους διασταυρώθηκαν για λίγο…ένα χαμόγελο συγκατάβασης και συνενοχής έσκασε στα πρόσωπά τους…

“ Ίσως αυτό λέγεται αγάπη…”  σκεφτήκανε και οι δύο ταυτόχρονα

“ Έρωτας είναι όταν πιστεύεις ότι είναι σέξι σαν τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, έξυπνος σαν τον Χένρι Κίσινγκερ, ευγενικός σαν τον Ραλφ Νέιντερ, αστείος σαν τον Γούντι Άλεν και αθλητικός σαν τον Τζίμι Κόνορς. Αγάπη είναι όταν συνειδητοποιείς ότι είναι σέξι σαν τον Γούντι Άλεν, έξυπνος σαν τον Τζίμι Κόνορς, αστείος σαν τον Ραλφ Νέιντερ, αθλητικός σαν τον Χένρι Κισίνγκερ ,εμφανισιακά δεν έχει καμία σχέση με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, αλλά θα τον παντρευτείς έτσι κι αλλιώς. ”

Judith Viorst

Πλήρες Βιογραφικό

Ο Γιάννης Πέτρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Μεγάλωσε στο Λουτράκι Κορινθίας µε τις ιστορίες του «παραµυθά» παππού του να εξιτάρουν την παιδική του φαντασία και να αποτελούν το ερέθισµα για τη συγγραφή των πρώτων του διηγηµάτων κατά τη διάρκεια της εφηβείας του. Καλλιτεχνικά ανήσυχος, από την ηλικία των δώδεκα ασχολείται µε τη µουσική, λαµβάνοντας µέρος σε παραστάσεις και Διαγωνισµούς τραγουδιού, είτε ως ανεξάρτητος µουσικός, είτε ως µέλος της Φιλαρµονικής Ορχήστρας Λουτρακίου.

Σπούδασε Οικονοµικά και Διοίκηση στην Αθήνα και µέχρι το 2020  απασχολούνταν  στον τραπεζικό κλάδο. Το 2011 τιµήθηκε µε το βραβείο Καινοτόµου ιδέας από την Τράπεζα Πειραιώς. Παράλληλα µε τις σπουδές και την εργασία του, θα εντρυφήσει στις ξένες γλώσσες (µιλάει Αγγλικά, Γαλλικά και Ισπανικά), δηµιουργώντας τα εφόδια για να υποστηρίξει το µεγάλο του πάθος, τα ταξίδια. Οι εικόνες, τα συναισθήµατα, οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους, που γνώρισε σε αυτά, θα τον επηρεάσουν και θα τον οδηγήσουν να περάσει µεγάλα χρονικά διαστήµατα στο εξωτερικό, αναζητώντας νέες εµπειρίες και βιώµατα.

Απο τις  Εκδόσεις iWrite, κυκλοφόρησε το 2016 το πρώτο του βιβλίο µε τίτλο  «Ο Πιο Γλυκός Ύπνος» και το 2023 απο τις Εκδόσεις Πηγή, το δεύτερο με τίτλο «Αιώνιος Γυρισμός».