Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Αττική οδός, ώρα 9και 10. Η ηλεκτρονική ταμπέλα με προειδοποίησε, ψέματα δεν θα πω, «Μεγάλες καθυστερήσεις στην έξοδο για Λ. Κηφισίας». Το ραδιόφωνο του σταθμού της πόλης επίσης. Οι δρόμοι κλειστοί, η μέρα ζεστή, ο καφές δίπλα μου παραδίνεται στα ανυπεράσπιστα παγάκια που λιώνουν δραματικά κολλημένα μαζί μου στην κίνηση. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί λέμε πως έχει κίνηση όταν όλοι είμαστε κολλημένοι και ακίνητοι σχεδόν, στην ίδια άσφαλτο. Είναι πραγματικά οξύμωρο και λίγο αστείο να προσπαθείς να φτάσεις στον προορισμό σου ακίνητος στην …κίνηση! 

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να το απολαύσω, έ, όσο μπορεί κανείς να απολαύσει ένα καθημερινό ομαδικό μαρτύριο. Γιατί το ξέρω πως κάθε φορά θα βρεθώ στην ίδια θέση, στην ίδια λωρίδα του δρόμου, την ίδια πάνω κάτω ώρα και παρ΄όλα αυτά πάντα εκπλήσομαι σαν να είναι η πρώτη φορά. Τα στάδια είναι τα ίδια. Μουρμούρα από τα διόδια (τύπου, κάντε κάτι πια, σας πληρώνουμε κι από πάνω!), μετά όταν βρεθώ στον δρόμο και γύρω μου μια θάλασσα νταλίκες που προσπαθούν να βγουν στην Εθνική οδό αρχίζω να βρίζω οδηγητικά ( δεν πρόκειται για βρισιές επιπέδου αφορισμού, αλλά για τυποποιημένες φράσεις τύπου η Αλίκη σωφερίνα στο κρατητήριο), κατόπιν δυο γουλιές καφέ, αντε και μια τσιμπιά κουλουράκι Θεσσαλονίκης αν είναι εύκαιρο, μουσική και τέλος  αποδοχή. Με πιάνω να τραγουδάω μαζί με τον Λουκιανό «Όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανε γίνανε ρεζίλι κι αυτό κρυφτήκανε…λαλα»

 Με ανοιχτά παράθυρα και πηγαίνοντας σημειωτόν έχω όλο τον χρόνο να επαναπροσδιορίσω τις εναλλακτικές ( που δεν είχα ΠΟΤΕ). 

Αρχίζω να παρατηρώ τα άλλα αυτοκίνητα γύρω μου. Αν είναι άπλυτα ή καλογυαλισμένα. Αν έχουν βγει από το δροσερό τους γκαράζ ή είναι « του δρόμου». Αν είναι ακριβά ή οικονομικά, αυτόματα, με πετρέλαιο, με αέριο ή ηλεκτρικά. Αν τα οδηγούν γυναίκες ή άντρες. Ζευγάρια που φιλιούνται, που μαλώνουν, που δεν μιλάνε καν. Γυναίκες που διορθώνουν το μακιγιάζ τους (στερεοτυπικό;), καλοντυμένοι γιάπηδες (πιο στεροτυπικο), αγχωμένες μαμάδες, αγέρωχοι συνταξιούχοι, ανέκφραστοι οδηγοί, χαμογελαστοί οδηγοί, επαγγελματίες οδηγοί που παραδόξως δεν φαίνεται να βιάζονται καθόλου και κοιτάζουν όλους τους υπόλοιπους αφ΄υψηλού… Εστιάζω σε ότι κινείται ( που λέει ο λόγος δηλαδή) ως άλλη κουτσομπόλα του Μπρίτζερτον. Μέσα από τα χίλια μου καθρεφτάκια χαζεύω ανθρώπους που μασουλάνε νομίζοντας πως δεν τους βλέπει κανείς, που μιλάνε στο τηλέφωνο εκνευρισμένα, άλλους με χέρια κρεμασμένα έξω από το παράθυρα, άλλους κλεισμένους ερμητικά στα κλιματιζόμενα βασίλειά τους.   Καπνίζοντες και μη…

 Προσπαθώ να   φτιάξω μικρές οικογενειακές ιστορίες με πρωταγωνιστές τους περαστικούς άγνωστους οδηγούς που με περικυκλώνουν απειλητικά ούσα ασφαλής στο δικό μου μικροσκοπικό βασίλειο. Οι λαμαρίνες με προστατεύουν σαν σύγχρονοι ιππότες.  Η μικρογραφία μιας πόλης ζει για λίγο μέσα σε μεταλλικές φούσκες κι ένας πόλεμος που δεν ξεκίνησε ποτέ θα ξεχαστεί μόλις βρω πάρκινγκ έξω από τον τελικό μου προορισμό, (όταν με το καλό φτάσω).

«Κατευθυνθείτε ανατολικά», μια σβησμένη φωνή από το υπερπέραν με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Δεν το είχα κλείσει αυτό το μαραφέτι; Πότε το άνοιξα και γιατί;! Αφού ξέρω τον δρόμο. 

Αργά και βασανιστικά σαν φίδι σε χώνεψη το ποτάμι των αυτοκινήτων διαχωρίζεται και σκορπάει σε κάθε έξοδο φτιάχνοντας μικρούς παραποτάμους προς κάθε κατεύθυνση. 

Στην  έξοδο μου αποχαιρετώ το παράλληλο σύμπαν που με φιλοξένησε για λίγο και σήμερα ανανεώνοντας το ραντεβού μου για αύριο. «Αύριο είναι μια άλλη μέρα», που θα έλεγε και η Σκάρλετ, αν και η κίνηση στον δρόμο θα της απαντούσε όπως ο κυνικός γοητευτικός Ρετ Μπάτλερ « Ειλικρινά αγαπητή μου δεν δίνω δεκάρα…»