Δημήτρης Κατσούλας

Στολισμένη Αθήνα, γιορτινή…

Τι όμορφη που δείχνεις!

Σε συμμάζεψαν από ‘δω, σε σινιάρισαν από την άλλη, σαν να δείχνεις ανθρώπινη μου

φαίνεσαι! Τώρα τι κρύβεις κάτω από το ολόλευκο φόρεμά σου δεν θα ‘θελα να το μάθω,σε κοιτάζω μόνο εξωτερικά, αυτό που φαίνεσαι, κι

όχι αυτό που πραγματικά είσαι. Όμορφη μου δείχνεις, έτσι στα μάτια μου φαίνεσαι ή μήπως με ξεγελάς…

Άσε με να ζω στ’ όνειρό μου, μη μου το χαλάς…Το δικό μου όνειρο, όχι το δικό σου…

Τι κι αν μόλις τα φώτα σβήσουν, εμφανίζονται σαν μαύρες σκιές οι διάφοροι Αγιάννηδες που ζουν πάντα στη σκιά. Τα φώτα, όλα πρέπει να

τα σκεπάζουν. Και στο πρόσωπο φορεμένο το περσινό και το προπέρσινο χαμόγελο.Τι κι αν πονάς; Τι κι αν κλαις τα βράδια μόνος σου,

δίχως το βάρος να μπορείς να το σηκώσεις!

Έχουμε Χριστούγεννα και πρέπει να γιορτάσεις. Πρέπει την πλάνη ν’ αγοράσεις και να δείχνεις χαρούμενος. Τι κι αν δεν είσαι; Ποιόν

μέλει; Ποιόν νοιάζει;

Παντού ακούγονται χαρούμενες μουσικές, που λάμπουν κάτω απ’ τα φωτάκια. Μα…είναι κρύες κι άψυχες και σταματούν στο κενό, χάνονται

στη στιγμή και τα παιδικά προσωπάκια που αντικρύζεις είναι περίεργο, δεν γελάνε, δεν παίζουν, μαρμαρωμένα είναι, σαν να περίμεναν κάτι!

Τι όμως, δεν γνωρίζεις.

Πώς μπορούν και δεν γιορτάζουν, πρέπει, δεν το γνωρίζουν; Πώς δεν φόρεσαν τη μάσκα που έχει σκαλισμένη την ευτυχία επάνω; Είναι

γιορτές, έτσι πρέπει όλοι να κάνουν, όλοι μας πρέπει να το κάνουμε, είναι γιορτές!

Τι κι αν οι ψυχές μας είναι ξεφτισμένες, ποιόν άραγε να νοιάζει; Τι κι αν μόλις σβήσουν τα φανταχτερά φωτάκια στις βιτρίνες, βγαίνουν έξω

οι σκιές αυτής της πόλης. Είναι γιορτές, δεν κάνει…

Αυτές τις γιορτές θέλω να σβήσω όλα τα φώτα σε όλα τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα γύρω μου. Κάθε φωτάκι που ανάβει, κάνει τη θλίψη

μου να μεγαλώνει. Κάθε στολίδι καινούριο που μπαίνει,κάνει κι ένα ακόμη δάκρυ να κυλάει. Δεν αντέχω άλλο το γιορτινό ψέμα γύρω μου.

Δες τις ψυχές εκεί απέξω, πονάνε, εγώ αρνούμαι φέτος να γιορτάσω. Κάνει κρύο, πονάω. Ένα δάκρυ τρέχει απ’ τα μάτια μου, πώς μπορώ

στ’ αλήθεια να γιορτάσω; Και τι αλήθεια θα μπορούσα να ευχηθώ; Ανάθεμα!

Δεν μ’ αφήνει ο πόνος και η οργή να γιορτάσω. Πόσο θα ‘θελα να κατάφερνα να ζεστάνω την ψυχή μου εξαφανίζοντας μονομιάς τον πόνο

και την φτώχεια απ’ την πόλη μου. Να πάψουνε να καιν’ τα σωθικά μου στη θέα εκείνου του παιδιού που ονειρεύεται να μην πεινάει άλλο

πια, ούτε και να κρυώνει τα βράδια, που εύχεται απλά να ζήσει.

Αυτές τις γιορτές, νοιώθω τις στολισμένες βιτρίνες προσβολές. Και είναι μαχαιριά τα ψεύτικα χαμόγελα και οι άδειες αγκαλιές. Ήταν πάντα

οι πιο όμορφες στιγμές του χρόνου, τώρα πια δεν τις αντέχω. Δεν θέλω πια να δείχνω τα συναισθήματά μου με διάφορα δώρα σε

πολύχρωμο περιτύλιγμα. Δεν μπορώ άλλο πια ν’ αγοράζω την αγάπη των άλλων. Φέτος λέω, να ξεκινήσω με μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά

μονάχα, μια αγκαλιά αληθινή, από την ψυχή βγαλμένη.

Έλα παρέα μου σ’ αυτό, φοβάμαι τόσο πολύ να είμαι μόνος σ’ αυτό. Άνοιξε την ψυχή σου, σε ικετεύω. Και σταμάτησε τώρα. Είναι σκληρό.

Μόνο εσύ μπορείς, μόνο εσύ μπορείς να κάνεις τα στολισμένα Χριστουγεννιάτικα δέντρα να ξαναλάμψουν. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος,

κανένας γυρισμός.

Έλα να πιαστούμε από το χέρι, να γίνουμε ένα και να το σταματήσουμε εδώ. Μαζί μπορούμε.Μόνο εμείς μπορούμε. Μόνο μαζί.

Αυτές τις γιορτές δεν θα γιορτάσω. Μόνο θα σε πάρω αγκαλιά να διώξουμε μαζί το κρύο. Και δεν θα μείνουμε έτσι, μέχρι να ξαναφέρουμε

πίσω τα Χριστούγεννα…Μαζί…

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του.

iPorta.gr