Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Πριν το  φως της μέρας προλάβει να τρυπώσει από την κουρτίνα της μπαλκονόπορτας   πουλάκια αρχίζουν να κελαηδούν από… το κομοδίνο μου. Το ξυπνητήρι του κινητού μου τηλεφώνου αυτοσχεδιάζει και αλλάζει τον ήχο του σε γάργαρα νερά που μεταμορφώνονται σε ορμητικούς καταρράκτες. Είδε κι αποείδε με μένα την υπναρού το θαύμα της τεχνολογίας και στο τέλος άρχισε να σημαίνει τις καμπάνες της Αγιά Σοφιάς μπας και το πάρω απόφαση να ξυπνήσω. Στο τσακ πρόλαβα τους πυροβολισμούς. Πάντα μου δύσκολη στο πρωινό ξύπνημα ήμουν…νυχτόβιο πλάσμα γαρ. Ε, στο τέλος νίκησε το κινητό. 

 Φοράω το αδερφάκι του, σε ρολόι. Άλλη μια μαύρη οθόνη που ξύπνησε μαζί μου και άρχισε να κουδουνίζει δαιμονισμένα. Ειδοποιήσεις, κλήσεις, μηνύματα, τα βήματά μου, οι θερμίδες που καίω, αν καίω…και γκλιν, να με μαλώνει όταν κάθομαι για ώρα ακίνητη. Κεχαγιά στο κεφάλι μου, κατάλαβες τί έπαθα στα καλά καθούμενα;!

Σκέφτομαι πόσο έχουν μπεί στις ζωές μας αυτές οι μαύρες γυαλιστερές οθονίτσες και πιάνω τον εαυτό μου να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω μου όπου κι αν βρεθώ.

Είμαι στο αυτοκίνητο, στο φανάρι δίπλα μου ένας οδηγός χειρονομεί και μιλάει μόνος του εκνευρισμένος. Η κοπέλα στο πίσω αυτοκίνητο μιλάει χαμογελαστή, επίσης μόνη της. 

Βρίσκομαι στο τρένο, γύρω μου καθήμενοι και ορθοί αμίλητοι και σκυμμένοι στις δικές τους μαύρες «τρύπες». Οι περισσότεροι με ακουστικά. Άλλα σαν στέκες τεράστιες, άλλα με καλώδια και κάποια μικρές λευκές τάπες που προβάλουν σαν μπαμπάτσικες ξεχασμένες μπατονέτες στα αυτιά τους…

 Εντωμεταξύ έξω στους δρόμους το «βαδίζω και παραμιλώ» από τραγούδι έγινε καθημερινότητα και σε κανέναν πια  δεν κάνει πια εντύπωση ο τύπος που καλημερίζει τον αέρα και συζητάει τα οικογενειακά του, τα γκομενικά του, τα οικονομικά του, τα επαγγελματικά του δημοσίως και πολλές φορές και σε ανοιχτή ακρόαση, το τύπο που λίγα χρόνια πριν θα τον λέγαμε « ο τρελός του χωριού, κρίμα το παλληκάρι» 

Αναμονή σε στάση λεωφορείου και η ουρά σαν υπνωτισμένη αντί να κοιτάζει τον δρόμο παρακολουθεί με μεγάλη προσήλωση τα κινητά της. Παίζει παιχνίδια, παρακολουθεί βιντεάκια, χασκογελάει και ξέρει που βρίσκεται το πολυπόθητο λεωφορείο (κάποια πράγματα όπως η καθυστέρηση στα ΜΜΜ δεν άλλαξαν και πολύ, απλά τώρα την παρακολουθούμε σε πραγματικό χρόνο).

Σε δημόσιες υπηρεσίες η καθυστέρηση δεν εκνευρίζει κανέναν όπως παλιά,  αρκεί να υπάρχει σήμα. 

Και γενικά οπουδήποτε έχει καλό σήμα και ανοιχτό  wi-fi είναι ένας μικρός παράδεισος. ‘Ενας παράδεισος ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων.

Στις τράπεζες οι περισσότεροι υπάλληλοι έχουν αντικατασταθεί από μηχανήματα, αντί για χρήματα χρησιμοποιούμε κάρτες ακόμα και για να πάρουμε τσίχλες από το περίπτερο και προχθές στο σουπερμάρκετ έγινα ταμίας του εαυτού μου! Στο τέλος μου είπα κι ένα μεγαλοπρεπές ευχαριστώ και έφυγα φορτωμένη  και ευχαριστημένη που προσαρμόστηκα τόσο εύκολα στα νέα δεδομένα! Καλέ μπράβο μου! 

Τα αυτοκίνητα μιλάνε, τα ψυγεία μιλάνε, οι φούρνοι, τα πλυντήρια, οι σκούπες (εκτός από αυτές που σκουπίζουν μόνες τους και δεν μας δίνουν και πολύ σημασία) έχουν σηκώσει κεφάλι και απαιτούν πράγματα. Να τα φορτίσεις, να τα ξεφορτώσεις, να καθαρίσεις τα φίλτρα τους! Μόνο καφέ δε μας ζητάνε.  Προχθές κουδούνιζε κάτι στο σπίτι και άρχισα να γυρίζω σαν την άδικη κατάρα για να καταλάβω ποια ηλεκτρική συσκευή μου αισθανόταν μοναξιά… και δεν έχω καν έξυπνο σπίτι! Τι προάλλες οδηγούσα  και κόντεψα να πάθω ανακοπή όταν μια φωνή από το υπερπέραν μου φώναζε να πάω νότια… ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΕΊΤΕ ΝΌΤΙΑ… ΝΟΤΙΑ… το κινητό από την τσάντα μου δαιμονίστηκε, σκέφτηκα. Μετά κατάλαβα πως είχα αφήσει το GPS ανοιχτό. Κι αυτό το «νότια» πια! Λες και είμαι ινδιάνος ιχνηλάτης…μα ποιος το σκέφτηκε;!

 Προσπαθώ να φανταστώ την γενιά που έχει γενέθλιο έτος το 2024. Μια γενιά που το πιθανότερο είναι να μην χρειαστεί να δώσει ποτέ για δίπλωμα οδήγησης αφού σίγουρα τα αυτοκίνητα σε 18 χρόνια δεν θα χρειάζονται οδηγό, θα πηγαίνουν μόνα τους! Για να μην πω θα πετάνε και με περάσουν για τρελή. Ήδη αυτοκίνητα παρκάρουν μόνα τους, βγαίνουν από στενάκια με την όπισθεν, σβήνουν, φρενάρουν και ξεκινάνε αυτοβούλως! Όχι, το παίρνω πίσω, σε 18 χρόνια θα πετάνε! Βλέπω τα εγγόνια μου πενταήμερη στο φεγγάρι! 

Μια ματιά στο κόσμο μας σήμερα, τον τόσο βιαστικό, τον τόσο αφηρημένο, τον τόσο εξελιγμένο τεχνολογικά, που με κάνει να αγχώνομαι για να τον ακολουθήσω, να τον προλάβω κι ας μου έχει λύσει ένα σωρό προβλήματα, με αφήνει πάντα με το στόμα ανοιχτό. Και κάτι τέτοιες στιγμές  θυμάμαι την γιαγιά μου που καλημέριζε ευγενικά την εκφωνήτρια του προγράμματος της ασπρόμαυρης τηλεόρασης με τα δύο κανάλια. Θυμάμαι τον μπαμπά μου με το πρώτο κινητό –παντόφλα που δεν ήξερε ποιόν και γιατί να τον πάρει τηλέφωνο από τον δρόμο αφού σε πέντε λεπτά θα ήταν σπίτι του και από εκεί θα μπορούσε να πάρει τηλέφωνο όποιον ήθελε με την ησυχία του. Θυμάμαι την μαμά μου ως συνοδηγό να κατεβάζει το τζάμι για να ρωτήσει έναν περαστικό πού βρίσκεται η οδός Παπαλάμπρου. Θυμάμαι εμένα να βάζω 3 ξυπνητήρια με διαφορά πενταλέπτου για να βεβαιωθώ πως δεν θα χάσω την πρώτη ώρα στο σχολείο… 

Ίσως αυτό να είναι το θέμα τελικά. Πως η δική μου γενιά βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Είμαστε αυτοί που ζήσαμε τρεις εποχές. Ίσως και περισσότερες και όσο να΄ναι  έχουμε λίγο μπερδευτεί. Φυσικό κι επόμενο… και αν με ρωτάτε θα επιλέξω να το θεωρήσω ως προνόμιο. Προνόμιο να μεγαλώνουμε και να μαθαίνουμε. Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις, που λέει  ο Μπουσκάλια. Γιατί αυτό έτσι είναι κι αν είναι για καλό, καλό θα είναι…που έλεγε και η Λωξάντρα.