«Είναι η πρώτη φορά που ανακάλυψα τον θάνατο… εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου διασχίζαμε την έρημο την αυγή. Ένα φορτηγό γεμάτο Ινδιάνους είχε μάλλον χτυπήσει ένα άλλο αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο, υπήρχαν Ινδιάνοι σκορπισμένοι παντού στην εθνική οδό, αιμορραγώντας μέχρι θανάτου. Ήμουν μικρός τότε, οπότε έπρεπε να μείνω στο αυτοκίνητο όσο ο πατέρας μου και ο παππούς μου βγήκαν να δουν τι γινόταν. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Το μόνο που είδα ήταν παράξενη κόκκινη μπογιά και ανθρώπους πεσμένους ολόγυρα, αλλά ήξερα πως κάτι συνέβαινε, γιατί μπορούσα να νιώσω τις δονήσεις των ανθρώπων γύρω μου, και έτσι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ούτε εκείνοι μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικό φόβο… και πιστεύω πως εκείνη τη στιγμή οι ψυχές εκείνων των νεκρών ινδιάνων — ίσως μια ή δυο απ αυτές — έτρεχαν έξαλλες εδώ και κει, και μπήκαν στην ψυχή μου, και εγώ ήμουν σαν σφουγγάρι, έτοιμος να κάτσω εκεί και να τις απορροφήσω».

Την παιδική του εμπειρία τοποθέτησε σε τραγούδι “Peace Frog”: “Ινδιάνοι σκορπισμένοι στον αυτοκινητόδρομο της αυγής αιμορραγούν/Φαντάσματα βρίθουν το εύθραυστο σαν τσόφλι μυαλό του μικρού παιδιού.” Οι δύο γονείς του ισχυρίζονται πως το γεγονός αυτό ποτέ δεν συνέβη, ο Morrison ισχυρίζεται πως, επειδή είχε αναστατωθεί, οι γονείς του τελικά του είπαν ότι απλώς είχε δει έναν εφιάλτη. Πού είναι η αλήθεια και πού το ψέμα, θα πιστέψω τον Morrison.

Δημιούργησε τους Doors το 1965 στο Los Angeles. «Αν οι θύρες της αντίληψης υφίσταντο κάθαρση, όλα θα εμφανίζονταν στον άνθρωπο όπως είναι: απεριόριστα». Αυτό το ρητό του Blake, έδωσε την έμπνευσή στον Morrison για το όνομα του συγκροτήματος.

Η διατήρηση και η επικράτηση του συγκροτήματος για 25 χρόνια αποτέλεσε σπάνιο φαινόμενο. Η επικαιρότητα τους ήθελε και τους θέλει δεδομένου πως οι νέες γενιές έχουν κάτι από Doors στα ακούσματα τους. Ήταν οι πρώτοι που δημιούργησαν μεγάλης διάρκειας τραγούδια, τα οποία καθιερώθηκαν από ατ ερτζιανά. Μέχρι το 1971, όπου πέθανε ο Morrison, όλα τα άλμπουμ έκαναν επιτυχία με πρωταρχική εκείνη του 1967 όπου αποθέωσε το ομότιτλο άλμπουμ τους το τραγούδι Light my fire. Έκτοτε μία φορά προσπάθησε να γράψει στίχους ο Krieger αντί του Morrison, οι οποίοι φάνταζαν ως παιδική χαρά μπροστά στην ιδιαίτερη ποίηση του Jim. Το τελευταίο άλμπουμ το «L.A Woman» ηχογραφείται εκείνη την χρονιά, όπου ο Jim εγκαταλείπει το συγκρότημα και πηγαίνει στο Παρίσι με την σύντροφό του Πάμελα Κούρσον. Στην πόλη αυτή του Πολιτισμού και της Ποίησης, σύμφωνα με πληροφορίες τον είχε πιάσει κατάθλιψη. Τελικά, χωρίς να γίνει νεκροψία ο Morrison βρέθηκε νεκρός έπειτα από υπερβολική δόση ηρωίνης την οποία εισέπνευσε για κοκαΐνη. Λένε πως είχε και τότε ένα αινιγματικό χαμόγελο. Αμφισβητείται, ωστόσο, αν θα μπορούσε να γλιτώσει τον θάνατο στην περίπτωση που η Πάμελα, αντί να την πάρει ο ύπνος, τηλεφωνούσε στις πρώτες βοήθειες.

Στην σύντομη 27χρόνη ζωή του πάλευε διαρκώς με τους δαίμονές τους, με τον ίδιο του τον εαυτό. Τα ποιήματά του είναι η διαρκής πάλη με την ζωή, η αμφισβήτηση, η αφύπνιση στην καταπίεση των ενστίκτων και των φυσικών ροπών, του αυθορμητισμού. Είχε την διορατικότητα να βλέπει μια εποχή που καταρρίπτει κάθε ιδέα αντικομφορμισμού και μη συμβιβασμού για να ενταχθεί στα κουτάκια της κοινωνίας. Τα ποιήματα και τραγούδια, που έγραψε, φανερώνουν μια ευαίσθητη, ρομαντική φύση που σκοτεινά και σουρεαλιστικά φωτογραφίζει με τόλμη την εποχή του και την πορεία του μέσα σε αυτήν: την απελευθέρωση των ναρκωτικών, του σεξ και του rock n’roll, το αντιπολεμικό κίνημα, την νέα πνοή της τέχνης του avant garde, την αμφισβήτηση, την μποέμικη και «χωρίς υλικά αγαθά» ζωή. Προσπάθησε να εντάξει το κοινό του στην διεύρυνση της συνείδησης, ώστε «να διεισδύσει στην άλλη πλευρά» στις ανεξερεύνητες δυνάμεις του πνεύματος, του ανθρώπου και του κόσμου. Όταν συνειδητοποίησε πως το σύστημα τον ήθελε απλώς ωραίο, σέξυ και μοιραίο έλεγε στις συνεντεύξεις του: «Δεν μπορεί να υπάρξει καμία μεγάλη επανάσταση, αν δε προηγηθεί μια εσωτερική.[…] Είμαστε κλειδωμένοι σε μια εικόνα και όλοι μεγαλώνουν φορώντας μια μάσκα. Αγαπούν τις αλυσίδες τους. Ξεχνούν την πραγματική ελευθερία: το να γνωρίζουν ποιοι είναι πραγματικά. Υπάρχει μια ολόκληρη περιοχή μέσα μας γεμάτη μνήμες και συναισθήματα, που ποτέ δεν πλησιάζουμε. Αυτή θέλω ν’ ανακαλύψω».

Εξοικειώθηκε με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, την ιστορία, την τραγωδία. Ο κύκλος του μαρτυρεί πως ήταν σε θέση σε οποιαδήποτε στιγμή να μιλήσει για τη ζωή και τα έργα των περισσότερων Ελλήνων φιλοσόφων και ότι έτρεφε απεριόριστο σεβασμό για την προσωπικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στο μνήμα του αναγράφεται με ελληνικά γράμματα «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ».