Παιχνίδι με τα λεγόμενα μουσικά ραδιόφωνα επιχείρησα χθες Μεγάλη Παρασκευή, των ψυχών! Κάποιος σταθμός, τηρώντας μια παραδοσιακή (κάπως υποκριτική) συνήθεια έπαιζε μόνο μουσική από κλασικά έργα και αυτό δεν ήταν κακό.
«Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη»… «Το χαμόγελο της Τζοκόντας»…
Σε μια άλλη συχνότητα ούτε που είχαν σκεφθεί πρόγραμμα ειδικών συνθηκών… Τα γλυκητερά καψουροτράγουδα της Θεοδωρίδου έδιναν και έπαιρναν (άραγε τι;)
Στο «Κόκκινο» η Μποφίλιου με ωραία μπαλάντα «νέας εσοδείας» γέμιζε το διάλειμμα του συνηθισμένου μπλα μπλα, που είναι η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού…
Αποφάσισα να φτιάξω μια μικρή ΔΙΚΗ ΜΟΥ λίστα με κομμάτια αντίστοιχα τού κλίματος της ημέρας, μέσω του you tube και με το πρώτο άκουσμα ένοιωσα να προσκυνώ άγιο…
«Περαστικός κι’ αμίλητος»…
Δεν υπάρχει Μεγάλη Παρασκευή που να μη θυμηθώ τον Δημήτρη Λάγιο που έφυγε άδικα, πριν κλείσει τα σαράντα του χρόνια, αφήνοντας κατά πάσα βεβαιότητα ανεκτέλεστη μια τεράστια κληρονομιά που υποσχόταν το ταλέντο του.
«Έβαλ’ ο θεός σημάδι»…
Συγκλονιστικός νυν και αεί ο Ξυλούρης!
«Ζήνωνος»…
Με πόση γλύκα ο Ζούδιαρης είχε περιγράψει την πικρή ζωή ενός φαντάρου, ξεχασμένο τραγούδι που μας χάρισε πριν τριάντα χρόνια ο αισθαντικός Αλκίνοος Ιωαννίδης.
«Διδυμότειχο μπλουζ»…
Πόσο άδικα έφυγε ο Μαχαιρίτσας…
«Μάνα μου Ελλάς»…
Μέγας ο Ξαρχάκος, μέγιστος ο Γκάτσος, αξεπέραστος ο Δημητράτος…
«Η μπαλάντα της Ιφιγένειας»…
Δεν ξέρω γιατί, αλλά με αυτό το κομμάτι – εξομολόγηση, νομίζω ότι η Χάρις Αλεξίου, αγαπημένη του κοινού για χίλιες δυο άλλες επιτυχίες της μπορεί να σταθεί ισάξια πλάϊ σε σπουδαίους δημιουργούς. Κι’ ας ασχολήθηκε ελάχιστα με την σύνθεση…
Με εξαίσιες μουσικές, λοιπόν, πέρασα το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας, παίρνοντας γερή αποτοξίνωση από ακούσματα ασήμαντα, αυτά που έχει επιβάλει ο συρμός…
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
