Καμιά φορά ρημάζεις στην ασχήμια καιρών, σκέψεων κι ανθρώπων και σου ξεφεύγει ο στεναγμός. Πέφτεις στο κρεβάτι κι αφουγκράζεσαι το όνειρο που ‘ρχεται μπορεί να γράφει “εύθραυστο” έξω απ’το κιβώτιο, που το μεταφέρει.
“Μου μοιάζει!”, σκέφτεσαι και κει ένας άλλος στεναγμός φαντάζει. Ακροβατείς ανάμεσα στο “αχ” και την ελπίδα. Φτερακίσματα τα παραθυρόφυλλα… χτυπάνε στο ρυθμό του φθινοπώρου και μοναχικές ψιχάλες κρατούν σεκόντο στις ψυχές του κόσμου.Του κόσμου του φθαρτού. Κι ενθυμείσαι της Αλεξάνδρειας το γέννημα
“Ο ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ του κόσμου του φθαρτού
εν τη φθαρτή μου φύσει αντηχεί,
αλλ’ είναι στεναγμός γλυκύς, υψούται ως ευχή”.
Αρθρώνει λέξεις σε ποίημα το “αχ” ζωγραφεί αισθήματα στον καμβά της ψυχής, φεγγοβολήματα για νικητές.
Στεναγμέ της χαράς με χέρια βελούδου
Στεναγμέ της χαράς με χέρια βελούδου
και σάρκα γλαυκή…
Τα “αχ σου”, αξίζουνε μια μελωδία!
Franz Liszt : “UN SOSPIRO” (ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ)
Ελπίδα Νούσα Επικοινωνήστε: [email protected]
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
