Πάει πολύ πίσω η ιστορία με τα κλειδιά.

Ο Κυανοπώγωνας έδωσε στην ―πολλοστή― καλή του μια αρμαθιά με κλειδιά.

«Σε όλες τις πόρτες μπορείς να μπεις εκτός από την τελευταία» της είπε.

Εκείνη μπήκε στην τελευταία και παρά λίγο να πάθει ό,τι είχαν πάθει και οι προηγούμενες. Την γλίτωσαν την τελευταία στιγμή τα αδέρφια της. Αν δεν έχετε διαβάσει το παραμύθι, αναζητείστε το και διαβάστε το τώρα. Παρόλο που από την εποχή του Αδάμ και της Εύας, η αναζήτηση της γνώσης τιμωρείται.

Τιμωρήθηκε και ο Προμηθέας. Επειδή έδωσε τη γνώση της φωτιάς στους ανθρώπους. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Τιμωρείται και η προσφορά τής γνώσης.

Η αρμαθιά με τα κλειδιά ήταν από παλιά σημάδι εξουσίας, ισχύος και γνώσης.

Όποιος είχε τα κλειδιά ήξερε τι κρύβεται πίσω από κάθε πόρτα. Το ξέρουμε κι από τη λογοτεχνία και από τη ζωή. Κλειδί για το σπίτι, κλειδί για το μαγαζί, κλειδί για την αποθήκη, κλειδί για το αυτοκίνητο, για το εξοχικό, για το σκάφος, κλειδί για το ντουλαπάκι με το κλειδί για το χρηματοκιβώτιο. Μια αρμαθιά κλειδιά.

Πριν από λίγα χρόνια, μια τέτοια αρμαθιά μπροστά σου, δίπλα στο ποτό ή στον καφέ, ήταν ένδειξη ευμάρειας και ισχύος. Ένα είδος “στάτους σύμπολ”, όπως το λέγανε οι κλικάτοι και οι κλικάτες. Από το κλικ-κλικ που κάνουνε τα κλειδιά όταν τα κουδουνίζεις. Ή από άλλα “κλικ” που κύλησαν από πάνω μας σαν την βροχή στον τσίγκο.

Κι εγώ, τώρα, όψιμα, ζήλεψα. Κι αποφάσισα να φτιάξω μια τεράστια αρμαθιά με κλειδιά και να την κουδουνίζω επιδεικτικά όπου σταθώ κι όπου βρεθώ.

Υπονοώντας ότι έχω εξουσία “λύειν και δεσμείν”, ότι λύνω και δένω που λένε. Όχι σε δωμάτια απόκρυφα σαν του Κυανοπώγωνα αλλά στα απόκρυφα της επικαιρότητας και της πρόσφατης ιστορίας του χωριού μας που το θεωρούμε πολύ μεγάλο και πολύ σπουδαίο. Τόσο σπουδαίο και μεγάλο που όλοι οι άλλοι λαοί έχουν βαλθεί, από τη ζήλεια τους, να το αφανίσουν. Λες και από μόνοι μας δεν τα καταφέρνουμε τόσα χρόνια.

Κουδουνίζω, λοιπόν, κι εγώ με κάθε ευκαιρία την αρμαθιά μου. Κλικ κλικ…

Γίνεται κουβέντα για μίζες, για πλαστές πινακίδες, για επιδοτούμενες επισκευές εξοχικών; Κλικ κλικ, εγώ.

Ψαρώνει ο συνομιλητής μου. «Αυτός ξέρει και για μένα…» σκέφτεται.

Και το βουλώνει. Γιατί φοβάται μην του ’ρθει κατακέφαλα το μπούμεραγκ.

Έρχεται ο λόγος για τα 25άρια στα Νοσοκομεία; Κλικ κλικ, κουδουνίζω τα κλειδιά μου με νόημα.

«Αυτός κάτι ξέρει…» σκέφτεται ο συνομιλητής μου, υπερασπιστής των ασθενών (οικονομικά), ασθενών (υγειονομικά) και ασθενών (στη μνήμη). Και ξεχνάει αυτά που ήθελε να πει για την απανθρωπιά των Μνημονίων, της Τρόικας και του Υπουργού. Γιατί με βλέπει έτοιμο να ξεκλειδώσω το δικό του δωμάτιο με όλους τους φριχτούς φακελοδέκτες και τον ίδιο, μαζί με πλήθος άλλους, σε ρόλο φακελοδότη. Που όσα φακελόδωσε κι όσα του φακελοφάγανε εδώ και δεκάδες χρόνια, φτάνουν μια χαρά για τα νοσήλεια όλων των αναξιοπαθούντων για πολλά χρόνια. Μέχρι να ορθοποδίσουμε.

Μιλάνε κάτι άλλοι για ήθος, ευγένεια, διάλογο, δημοκρατία, πατριωτισμό. Ψελλίζουν και μερικά ονόματα, κατά τη σκοπιά τους: Κανελλόπουλο, Τσάτσο, Πασαλίδη, Ηλιού, Κύρκο, Πεπονή… Και σηκώνουν και το φρύδι μαζί με το δάχτυλο.

Κλικ κλικ, εγώ.

Και, με το κουδούνισμα της αρμαθιάς μου, κόβεται μαχαίρι η κουβέντα.

Γιατί ξέρουν ότι ξέρω. Και ξέρουν ότι ξέρω ότι ξέρουν πως σε κάτι μακρινούς διαδρόμους της ιστορίας του πολύτιμου χωριού μας, έχουμε πάρα πολλά δωμάτια με κλειδωμένους σκελετούς. Άνθρωποι ήταν κι αυτοί οι σκελετοί πριν γίνουν ξεχασμένοι σκελετοί. Άνθρωποι με ήθος, με ευγένεια, με ικανότητα διαλόγου, με πίστη στη Δημοκρατία. Και οι πιο πολλοί απ’ αυτούς, πραγματικοί πατριώτες. Δηλαδή, ενοχλητικοί. Γι’ αυτό και τους κλειδώσαμε. Πριν ή μετά το θάνατό τους.

Γι’ αυτό κι εγώ τώρα μπλοφάρω με μια αρμαθιά κλειδιά.

Και πολλοί τρομάζουν, μην ξέροντας ποια στιγμή θα μου τη δώσει και θ’ αρχίσω να ανοίγω πόρτες στην τύχη. Και θα βγουν τότε στο φως όλα τα φριχτά κι απόκρυφα Κωσταλέξια μας. Και τότε είναι που η συλλογική ντροπή θα σαβανώσει τα γέλια των παλιών μας ιδιωτικών πάρτι.

Αλλά, δεν τρομάζουν όλοι. Είναι μερικοί που με ξέρουν και μου ζητάνε ένα συγκεκριμένο κλειδί. Το μόνο αληθινό στην αρμαθιά μου, αυτό που το έχω σε πάρα πολλά αντίγραφα. Κι αυτό το δίνω αμέσως, μοιράζω απλόχερα αντίγραφά του.

Παρόλο που ξέρω πόσο επικίνδυνο είναι. Παρόλο που ξέρω ότι η αναζήτηση της γνώσης τιμωρείται αυστηρά. Αλλά δεν μπορώ να το αρνηθώ σε όποια και σε όποιον μου το ζητάει. Άλλωστε, αν και μου έχει ανοίξει πάρα πολλές πόρτες, δεν είναι πραγματικό κλειδί. Ένας μικρός κατάλογος με βιβλία είναι. Που συνέχεια τον αλλάζω.

04 Ιανουαρίου 2014

Εικόνα: Κλειδιά σε βιβλίο, Κ.Α.Μ.