Οι αποδοχές μου ήταν άκρως ικανοποιητικές σαν προϊστάμενος σε ασφαλιστικό ταμείο, έναν φορέα που τώρα πλέον δεν υπάρχει. Η Ελευθερία στον τομέα της υγείας ένιωθε περισσότερη ασφάλεια. “Live your myth in Greece” ….. εύστοχη καμπάνια.

Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω πόσο με επηρέασε αυτή η καλοστημένη φούσκα μέσα στην οποία ζούσαμε, εθισμένοι από τον γεμάτο ρωγμές πλούτο, που μας προσέφερε ο κάθε πολλά υποσχόμενος υπάνθρωπος.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μόνον ο έρωτας με επηρέαζε, σαν να είχα καβαλήσει αυτό το φτερωτό ανθρωπάκι με τα τόξα και βέλη… Του ήμουν πλήρως υποταγμένος, άβουλος να με καρφώνει παντού! Σε βράχους, σε κινούμενη άμμο, σε δέντρο ελιάς, ακόμα και… σε σοκολάτα…

Η Ελευθερία μύριζε σοκολάτα! Έτσι γεννήθηκε ο έρωτας μας…

Σταμάτησα στο περίπτερο να πάρω τσιγάρα και την είδα στο μπροστινό αυτοκίνητο να σκέφτεται αν βγει ή όχι. Έβρεχε καταρρακτωδώς. Της αγόρασα μία σοκολάτα και της την έδωσα με ένα ευγενικό, διακριτικά μειλίχιο χαμόγελο.

Ερωτεύτηκα τη δύναμη της. Μελαχρινή, με έντονα καστανά αμυγδαλωτά μάτια… σαν να κοιτούσαν για πρώτη φορά τον πύργο του Άιφελ! Η ενέργεια της ξεχείλιζε γύρω από το θηλυκό σώμα της σαν να φοβόταν να φύγει από αυτό χωρίς την άδεια της. Χάρισμα πρόστυχο. Εθίστηκα σ’ αυτό…

Ερωτευτήκαμε σαν μία πυρκαγιά που καίει μανιασμένη ό,τι βρίσκει γύρω της. Ο χρόνος έγινε πραγματικά σχετικός κι έτσι αποκτήσαμε και το πρώτο μας παιδάκι, τον Άγγελο. Αν ποτέ έγραφα γράμμα στον Αϊ Βασίλη, αυτές τις εικόνες θα περιέγραφα.

Μια ευτυχισμένη οικογένεια σε έναν ευτυχισμένο τόπο.

Τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε στο χωριό. Οι διακοπές στον τόπο μας, το νησί μας τη Ρόδο, προσέφεραν πολλούς διαφορετικούς προορισμούς. Είχαν ανεξάντλητη ενέργεια.

Για τον τόπο μου έχω ακούσει πολλές απόψεις και καλές και κακές. Σε ένα σημείο όμως, συμφωνούμε όλοι. Έχει κάτι που σε μαγεύει. Μαγνήτης επισκεπτών.

“Αγάπη μου, φέτος δεν θα πάμε διακοπές”, της είπα, μάλλον, λυπημένος παρά απογοητευμένος.

“Θα πάμε αγάπη μου. Θα κάνουμε Χριστούγεννα στο χωριό! Και θα περάσουμε υπέροχα!…”. 

Ήρθε πάνω μου κι έπλεξε τα χέρια της ανάμεσα στα μαλλιά μου.

Την φίλησα με συντροφικότητα… Αρχίζαμε σιγά, δειλά, να βγαίνουμε από την ρωγμή της φούσκας μας μαζί. Αυτό είχε σημασία.. Μαζί, προσαρμοστήκαμε… Δύσκολα πολύ.

Ξαφνικά έμεινα άνεργος. Οι αποδοχές της Ελευθερίας λιγοστές κι αυτές πλέον. Πόσο εύκολα απομονώνεσαι, καταστρέφεσαι…εκτός κι αν δεν είσαι μόνος.

Ο Άγγελος μας έδωσε την ώθηση που χρειαζόμασταν για να… προσγειωθούμε. Να ζήσουμε μόνιμα στην γη, να γευτούμε την φύση, να της δώσουμε αγάπη, περιμένοντας να μας ανταμείψει. Έτσι λειτουργεί. Δίνεις κάτι, παίρνεις κάτι. Πρώτα δίνεις.

Ο Έρωτας μας πήρε διαχρονικά πολλές μορφές. Άλλοτε διαστροφικές, άλλοτε παραμυθένιες, άλλοτε πραγματικές. Όταν από τον μισθό μου, μαζί με τις μίζες, έβγαζα πολλά χρήματα, ο έρωτας μας, ναι, ήταν παραμυθένιος. Όμως, πάντα θέλαμε πιο πολλά. Περισσότερα, για να είμαστε έτσι όπως ονειρευόμασταν. Ποτέ δεν σταματούσαν τα όνειρα μας…Τα μεγάλα γουρλωτά μάτια του γιού μας, μας υπενθύμιζαν πόσο σημαντικό είναι να κάνεις όνειρα. Όνειρα αγνά, σαν αυτά που κάνουν τα παιδιά…

Εμένα, επειδή ήμουν άνθρωπος κοινωνικός αλλά συνάμα και μοναχικός, δεν με πείραζε που το πρωί δεν έπινα τον καφέ μου στο κεντρικό lounge στέκι της πόλης. Πήγαινα βόλτα το σκυλάκι μου τον Freddy, στα χωράφια! Αυτή η ανεμελιά, η χαρά, η αγάπη που σου προσφέρει ένα μικρό ανθρωπάκι σαν τον Freddy, δεν την έχω βρει σε πολλούς συνανθρώπους. Επειδή από μικρός έμαθα να παίζω μπάλα έξω στον κήπο, δεν με πείραζε που δεν πήγαινα γυμναστήριο, αλλά έτρεχα στο γήπεδο και στις αλάνες, άλλοτε σαν άλογο και τώρα πια… σαν αρνάκι! Και τους αγώνες τους έβλεπα σπίτι, με την Ελευθερία και τον Άγγελο αγκαλιά…

Πριν δυο χρόνια περίπου η Ελευθερία μου ζήτησε να χωρίσουμε. Φοβόταν…

“Δημήτρη, είναι καλύτερα να ζήσουμε μόνοι και ελεύθεροι, θα είναι καλύτερα για το παιδί”. Πρώτη φορά μίλησε για το παιδί σαν εμπορεύσιμο αγαθό για συναλλαγή.

“Το παιδί θέλει αγάπη, σαν τον Freddy μας και αν εμείς είμαστε μαζί η όχι δεν το απασχολεί”. Την καθησύχασα με τα λόγια μου και κοιμηθήκαμε αγκαλιά, μετά από 2 ώρες ανούσιων συζητήσεων. Η πυρκαγιά που έκαιγε μέσα μας ήταν σε ύφεση.. ένα κουκουνάρι ήθελε μόνο. Ένα κουκουνάρι τόσο δα.

Η οικονομική κρίση έκαψε στο διάβα της ό,τι χτίσαμε. Η άλλη, η διαπροσωπική μας κρίση, μας έδειξε έναν άλλο δρόμο. Με χώμα, όχι με άσφαλτο, αλλά περνούσε αμάξι ακόμη.

“Always look on the bright side of life”, παράμ, παράμ, παράμ, παράμ! Τραγουδούσα πάνω από τον ήχο του ραδιοφώνου.

Τώρα, σχεδόν κάθε Κυριακή πρωί πηγαίνω με το αμαξάκι μου στο βουνό για συλλογή αγαθών. Ξέρω ότι ακούγεται καλύτερο το να ντυθείς όμορφα, να πας για καφέ ή φαγητό στην παραλία, στο βουνό ή οπουδήποτε αλλού! Όλες όμως αυτές οι ανούσιες μεσημεριανές εξορμήσεις, σε κάνουν να ξεχνάς να είσαι αληθινός. Συμβιβασμός.

Παλιές συνήθειες. Καλές ή κακές, ακόμη αναρωτιέμαι…

Αποφασίσαμε με την Ελευθερία να ανοίξουμε την αγκαλιά μας… Όχι το πορτοφόλι, την μεζονέτα, ή το μικρό φουσκωτό μας, που τώρα πια μου φάνταζε σαν βάρκα του jumbo.

O Έρωτας… δημιουργεί κρίσεις. Το νιώσαμε μέχρι το κόκαλο…

Πάντα ήμασταν αντισυμβατικοί. Από παιδιά, διαλέγαμε να γελάμε με μια τούμπα του φίλου μας στο σχολείο κι όχι με μια διαφήμιση στην τηλεόραση.

Μάθαμε, πως ο έρωτας, αν και μικρό αγγελάκι, έκρυβε μέσα του τον κολοσσό της Ρόδου. Απροσπέλαστος. Που περνούσες ανάμεσα του…

Ζούμε αντισυμβατικά. Με μυρωδιές από θυμάρι, μανιτάρια, κρέας και λουλούδια…

Αν ο Άγγελος μπορούσε να μιλήσει θα μας έλεγε μόνο για αγάπη… όπως τα παραμύθια, ποτέ δεν θα γυρνούσε την πλάτη στην χαρά, σαν αυτή που νιώθαμε παιδιά μόλις ανοίγαμε το δώρο του Αϊ Βασίλη…