«Η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν ένα σφάλμα» έλεγε ο Νίτσε. Ε, λοιπόν, ας μιλήσουμε με αγαπημένα τραγούδια στους άλλους και στον εαυτό μας.
«Εγώ ήθελα να γίνω δέντρο» Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας γιατί … έτσι απλά.
«Καϊξής» Απόστολος Χατζηχρήστος, γιατί είναι έπος.
“Love song” των Cure, γιατί δεν το βαριέμαι όσες φορές και να το ακούσω.
«Το δίχτυ» των Γκάτσου- Ξαρχάκου, γιατί είναι και θα είναι πάντα επίκαιρο.
«Ένα χειμωνιάτικο πρωί» της Ελένης Βιτάλη, γιατί με κυνηγάει μια φυγή.
«Γεννήθηκα για να πονώ» της Μαρίκας Νίνου και του Τσιτσάνη, γιατί μία ήταν η Νίνου.
Το μουσικό θέμα της ταινίας «Το εξπρές του μεσονυχτίου» γιατί είναι από τις πιο αντιφατικές εικόνες-μουσικές συνθέσεις που έχω ακούσει, τόσο δυνατές, αισθησιακές, σκληρές και παράλογες. Και για κείνο το βλέμμα της μάνας του αληθινού πρωταγωνιστή στο τέλος της ταινίας.
“Turn the page” και “Nothing else matters” των Metallica γιατί είναι τραγουδάρες και τα αγαπούν οι αγαπημένοι μου.
«Η διαθήκη», γιατί το τραγούδησε η Χαρούλα, έγραψε τη μουσική ο Νικολόπουλος, μου πάνε οι στίχοι του Ελευθερίου και το ηχογράφησε ο Γιάννης Παπαϊωάννου.
«Αλλοίμονο» με την ερμηνεία του Μητροπάνου, για την αλήθεια του.
«Μ’ένα γεια» του Νίκου Παπάζογλου γιατί στο «δύο» είναι η ζωή.
«Μέτρησα» του Νίκου Ζούδιαρη, χωρίς λόγια.
«Τρελέ τσιγγάνε», του Τσιτσάνη γιατί είναι αξία!
“Eleanor Rigby”, των Beatles γιατί είναι Beatles και λένε αλήθειες.
«Ένας αητός καθότανε», γιατί μου θυμίζει τη λεβεντιά του πατέρα μου, όταν το χόρευε.
.jpg)
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
