Μάνος Χατζιδάκις.

Γεννήθηκε στην Ξάνθη, στις 23 Οκτωβρίου, το 1925.

Έκανε πολλά και μετά, όπως όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή πέθανε στην Αθήνα, στις 25 Ιουνίου 1994.

Ούτε εβδομήντα χρόνων.

Τραγουδάμε τα τραγούδια του, θυμόμαστε πολλοί κι ανακυκλώνουμε κάποια λόγια του, αναδημοσιεύεται και αναμασιέται, ερήμην του, σε διάφορα σοσιαλμιντιακές σούπες, με προθέσεις όχι πάντα αγαθές.

Όλα καλά.

Την ίδια στιγμή, αν κάποιος εμφανιστεί σήμερα με ανάλογο τάλαντο, σε βάρος, έκταση και βάθος, με ανάλογες ιδιαιτερότητες, με ανάλογες παραξενιές, με ανάλογη πολιτική θέση τεφάλ, όπου καμιά ετικέτα δεν κολλάει…

Ε, ρε παιδιά…

Τι χέσιμο έχει να φάει ο άνθρωπος, το ψώνιο, ο επηρμένος!

Α, ρε Ελλάδα, Ελλαδίτσα μου, μικρότερη από τα πιο μεγάλα σου παιδιά!

Πόσο χαίρεσαι, όταν τα θάβεις τα άξια παιδιά σου!

Πόσο χαίρεσαι να τα θυμάσαι, όταν πια δεν μπορούν να μιλήσουν, να σου αντιπαρατεθούν! Πόσο, παρ’ όλα αυτά, σε αγαπάω!

Πάντα με την ελπίδα να νικήσω τη μικρότητά σου!

Ίσως γιατί κάπου μέσα σου, υπάρχει πάλι ένας Μάνος και θέλω να τον υπερασπιστώ.

Γιατί μπορεί να είναι μόνο δεκατριών χρόνων, όσο κι ο αιώνας μας.
Και να παλεύει με τα θηρία.

Τα δικά του, τα δικά μου και τα δικά σου…

Κωστής Α. Μακρής


Διαβάστε επίσης: “ο δικός μου Μάνος”