Ευγενής, ευφυής, αυθόρμητος, ειλικρινής, με χιούμορ δηκτικό και διάθεση νεανική. Σάββατο μεσημέρι, 6 Απριλίου 2013 και στο αεροδρόμιο του Τατοΐου, λίγο προτού πετάξει με το ανεμόπτερο, ο Κώστας Καββαθάς, ο πρώτος Έλληνας που ασχολήθηκε σοβαρά με τη μηχανοκίνητη οδήγηση, σε στεριά και αέρα, μιλά στον «Παλμό» αποκαλύπτει σκέψεις και δύσκολες στιγμές της ζωής του, πάντα γελώντας. Όπλο του, το χιούμορ.
«Σε θέματα οδικής ασφάλειας στην Ελλάδα βρισκόμαστε στο στάδιο που βρισκόμασταν το ΄60. Σε μια κατεστραμμένη χώρα, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, δεν μπορείς να μιλάς για κακούς δρόμους. Μας φταίει μια εθνική οδός, μια κολώνα, ένα δέντρο. Μα, μαθαίνουμε τα επικίνδυνα σημεία των δρόμων και προσέχουμε, αλλιώς είμαστε βλάκες. Τα περισσότερα τροχαία γίνονται από καθαρή βλακεία και ανικανότητα. Δεν ξέρω πώς, για να πάω στην Πάτρα, για τρεις ώρες θα οδηγήσω σε μια καρμανιόλα; Πρέπει να αλλάξει ο δρόμος και να κάνουμε πλουσιότερους τους εργολάβους, για να μη σκοτώνομαι εγώ; Αν θέλω να μη σκοτωθώ, πρέπει να προσέχω. Δεν το βρίσκω και πολύ λογικό, λοιπόν, όταν υπάρχει τέτοια κατάσταση στη χώρα, λόγω των πολιτικών που ακολουθούν οι ηγέτες της, εμείς να μιλάμε για κακούς δρόμους. Παιδιά λιποθυμούν και άνθρωποι ζουν με 300 ευρώ το μήνα.
Αυτό που ζούμε τώρα, είναι αποτελέσματα παραδείγματος. Βλέπει ο λαός να επιλέγω για πολιτικούς καρτούν, καρικατούρες για να “τρέξουν” τα υπουργεία της Ελλάδας. Από πού θα πάρει παράδειγμα ο ενδεκάχρονος; Από τη Φατμαγιούλ που βλέπει στην τηλεόραση και τους πολιτικούς που έχουν επιλεγεί. Συνεπώς, το παράδειγμα είναι καθοριστικό. Δεν λέω αυτό που λένε οι παπάδες, να έχουμε το καλό παράδειγμα. Το όποιο παράδειγμα έχει δυναμική.
Θα σας πω τι εννοώ: είμαι πάνω από τριανταπέντε χρόνια εκδότης. Δεν επέλεξα να βάζω στα εξώφυλλα των περιοδικών μου μια βίζιτα γυμνή. Δεν πούλησα κρέας για να πουλήσω τεύχη. Η απόφαση αυτή δεν είχε να κάνει με την ηθική, αλλά με την αισθητική. Άλλοι πούλησαν μόνο κρέας. Θέλω να πω πως η πολιτεία δεν έδωσε παραδείγματα στους νέους, ώστε να θέλουν να γίνουν ερευνητές ή επιστήμονες. Έδωσε άλλα παραδείγματα. Πού θέλω να καταλήξω: δεν φταίνε οι δρόμοι, φταίνε οι άνθρωποι. Περισσότερο από τη διδασκαλία, το παράδειγμα διαμορφώνει ανθρώπους και συνειδήσεις.
[…] Συνελήφθην πριν από μέρες και άλλοι που έχουν καταρρακώσει την Ελλάδα απολογούνται με υπομνήματα. Ή δεν απολογούνται κιόλας, γιατί είναι απασχολημένοι διδάσκοντας Δημοκρατία. Αν ήμουν σκηνοθέτης, θα έκανα καταπληκτικές ταινές με πρωταγωνιστές όλους αυτούς: Ντόρα Μπακογιάννη, Πάνο Μπεγλίτη. Με συγχωρείτε που ονοματίζω, αλλά δικαιούμαι τόσα χρόνια δημοσιογράφος.
Θυμάμαι και κάποιους πολιτικούς από αυτούς που άκουσαν τις προτάσεις μου, που τους εκτιμώ. Μου χτύπησαν στον ώμο και μου είπαν: «Πολύ ωραία όλα αυτά που λες, Κωστάκη, αλλά δεν γίνονται στην Ελλάδα».
Θα σας πω, για παράδειγμα, μια ιστορία: πριν από 25 χρόνια έβγαλα δύο βιβλία που δεν υπάρχουν καλύτερα στο είδος τους. «Το γεφύρι και ο Ηπειρώτης» και τα «Ηπειρώτικα γεφύρια» του Σπύρου Μαντά. Τα πήγα, λοιπόν, στην αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, για να προτείνω να πάρει το υπουργείο Πολιτισμού 100 βιβλία, για να τα βάλει στη βιβλιοθήκη. Μου ζήτησε να κάνω έγγραφο. Το έκανα ο ηλίθιος, για να πάρω μετά από ένα χρόνο την απάντηση πως το υπουργείο δεν έχει χρήματα. Ωστόσο, την ίδια περίοδο, το κύκλωμα βρισκόταν σε οργασμό και δισεκατομμύρια δίνονταν για αγορές στο Μοναστηράκι και αναμόρφωση στου Ψυρρή. Πού θέλω να καταλήξω: πως δεν μαζεύεται η κατάσταση. Όλο το πράγμα στη χώρα έχει στοιχεία επιθεώρησης, όχι της παλιάς καλής, αλλά της οπερέτας, μιούζικαλ και ό,τι άλλο φαντάζεστε. Και σεις μου λέτε για τους κακούς δρόμους. Μακάρι, λοιπόν, όλοι οι δρόμοι να ήταν χωματόδρομοι που μου λείπουν, κιόλας, από τα παιδικά μου χρόνια.
[…] Η ζωή μ’ έμαθε να έχω χιούμορ. Δεν αντιμετωπίζεται αλλιώς η κατάσταση, που είναι ψυχασθενής. Δείτε τι γίνεται στη Βουλή: ο ένας είναι ο χοντρός και ο άλλος είναι ο πιο χοντρός και ο τρίτος θα είναι ο λεπτός και πάει λέγοντας. Παρακολουθώ τους συναδέλφους μου στα κανάλια να κάνουν ανάλυση. Έγιναν μέρος της φαιδρότητας.[…] Σιχαίνομαι τον τουρισμό. Έχω γυρίσει τον κόσμο 19 φορές, έκανα 50 ταξίδια το χρόνο, επί 45 χρόνια. Θέλω μόνο να πάω στην Ανταρκτική και να πεθάνω εκεί σαν τους ελέφαντες».

Δύο σημειώσεις της αρθρογράφου:

α) το παράδειγμα μας καθορίζει

β) το χιούμορ μας σώζει