Σήμερα μετράω 15 μέρες για τις Πανελλαδικές εξετάσεις στο ημερολόγιο καταστρώματος που έχω στο …κινητό μου.
Με το γκατζετάκι αυτό, δώρο του πατέρα για μια επιτυχία μου στα μαθηματικά, είμαστε αχώριστοι όπως συνήθως συμβαίνει με τα παιδιά της ηλικίας μου. Αλλά ο ίδιος με εκνευρίζει απίστευτα, όταν μου λέει συνεχώς να το αφήνω έξω από το δωμάτιό μου για να μη με αποσπά από τη μελέτη. Αλίμονο, φέτος είμαι υποψήφιος! Δεν έχω και πολύ χρόνο να σκεφτώ τί είναι αυτές οι εξετάσεις -απλώς είμαι στη βάρκα και κάνω κουπί. Επειδή οι γύρω μου λένε ότι είμαι δυνατός κωπηλάτης, κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Αλλά δεν ξέρω καθόλου τη διαδρομή και μερικές φορές φοβάμαι γιατί διαισθάνομαι θολό ορίζοντα. Κάτι σαν να τραβάς κουπί σε άγνωστα νερά και να σε περιβάλλει ομίχλη.
Ευτυχώς μου λένε να μην ανησυχώ γιατί έχω κλίσεις και ν’ακολουθήσω αυτό που μου αρέσει. Γενικά μου αρέσει να λέμε σαχλαμάρες με τον κολλητό μου ή να πλακωνόμαστε στο διάλειμμα και να κάνουμε σχέδια για κορίτσια. Επίσης μου αρέσει το μπάσκετ και μου λείπει, όταν δεν παίζουμε κανένα αγώνα. Βέβαια, αναγκαστικά το αφήσαμε γιατί ένας υποψήφιος που σέβεται τον εαυτό του όλα πρέπει να τα παρατήσει στην Ελλάδα και να διαβάσει!
Πάμε στο διάβασμα τώρα!
Τρελαίνομαι για ασκήσεις, να μου βάζουν καινούργιες, μυστήριες, να λύνω. Αν μου πουν δεν τις έχει λυσει κανείς, μπορεί ώρες να τις φλερτάρω χωρίς να κουράζομαι. Αλλά οι καθηγητές μου λένε ότι δεν ειναι πολύ σωστό αυτό που κάνω γιατί χάνω πολύτιμο χρόνο. Αυτές οι εξετάσεις έχουν μεθοδευμένο σύστημα. Το σωστό είναι να κάνεις συνεχώς επανάληψη. Κι ας τα ξέρεις ,νομίζεις τα ξέρεις! Θα ξαναλύνεις…τα λυμένα.Και θα ξαναμαθαίνεις τα …μαθημένα. Μεχρι να τελειοποιήσεις το γραπτό. Μάθε αυτά απ’ έξω και θα γράψεις.
Ωραίες οι φρέσκες ιδέες και οι καινοτομίες αλλά έχουν ρίσκο και δε βοηθούν στη βαθμολογία όσο η τυποποίηση. Οι ερωτήσεις και τα ζητούμενα είναι συγκεκριμένα.
Μετά έχω και τη μάνα που μου λέει να βάζω στο μυαλό μου ό,τι ίσως χρειαστεί να φύγω για τα ξένα. Είναι σβηστός ο τόπος εδώ. Και ποιός θα τον ανάψει, αν φύγουν όλοι; Χαίρεται και λυπάται ταυτόχρονα με την ερώτησή μου, αλλά αποφεύγει την απάντηση. Εγώ, ας πούμε, δε θέλω να φύγω. Τους λέω πως θα μου λείπει δήθεν το παστίτσιο, αλλά κατά βάθος δε μου άρεσαν οι άλλοι τόποι. Στις εκδρομές που πήγαμε με το σχολείο, μου φάνηκαν όλα πολύ διαφορετικά και δε θα μου άρεσε να μείνω μόνος εκεί.
Για να μην αναφέρω και το χειρότερο.Πώς να ξέρω από τώρα, τί σπουδές ή τί επάγγελμα μου αρέσουν να κάνω; Και πού να ξέρω αν είμαι καλός και σε τί; Κανένας δε μπορεί να μας πει. Με τα φιλαράκια συνυποψήφιους είμαστε όλοι διαφορετικοί, όπως η μέρα με τη νύχτα, κι όμως όλοι στοχεύουμε πάνω κάτω τις ίδιες σχολές. Πρώτα δηλώνουμε τις λεγόμενες “υψηλής ζήτησης”. Κι αν δεν τα καταφέρουμε εκεί, κατεβαίνουμε την “κλίμακα των σχολών” με βάση την κλίμακα των μορίων.
Ωχ έχασα πάλι πολύ χρόνο για να σκέφτομαι! Αν συνεχίσω έτσι, με βλέπω να καταφέρνω να μπαίνω μόνο στην Ανωτάτη Σχολή …Συνοδηγών Ταξί -όχι πως μπορείς να μάθεις λίγα κι εκεί, γιατί οι ταξιτζήδες στην Ελλάδα δε βάζουν γλώσσα μέσα τους ακόμα κι αν δεν τους απευθύνεις το λόγο. Άσε που όλοι μας λένε ότι έχουν πάρει διδακτορικό στην πιάτσα!”
υγ: Ελπίζω να τα κατέθεσα ανόθευτα, όπως μου τα μετέφερε η αύρα της σκέψης σου, αγόρι μου. Δύσκολα μου έβαζες ακόμα κι όταν ήσουν ίσα με το πόμολο της πόρτας.
επικοινωνείστε: [email protected]
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
