Να μιλήσω για βία. Να μιλήσω για βία; Για πια βία όμως; Να μιλήσω για τη βία που δεν ήταν γνωστή τόσο καιρό στα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις; Πόσο ακόμα θα πιστεύουν ότι μας ταΐζουν κουτόχορτο οι εκλεγμένοι; Κι άντε… αυτοί το πιστεύουν, εμείς το τρώμε; Δεν ξέρω αν το τρώμε. Δεν μπορώ άλλωστε να γενικεύσω τη σκέψη μου στο γενικό πληθυσμό και να εκφράσω μία άποψη, πέρα από τη δική μου. Καλώς ή κακώς η κοινωνία ακόμα δεν έχει έρθει σε ισορροπία, ακόμα τη βιάζουν με δημοσιεύματα και νέα ευρήματα περί βίας. Τη βία αυτή, που κάποιο βράδυ αφαίρεσε βίαια τη ζωή ενός ανθρώπου, ενώ το ίδιο βράδυ ή το προηγούμενο, ή και το επόμενο κακοποιούσε, βιάζοντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, ζωές ανθρώπων κάποιου κατώτερου Θεού.

Γι’ αυτή τη βία ωστόσο, αρνούμαι πεισματικά να μιλήσω. Αρνούμαι πεισματικά ακόμα και να την ακούσω. Το μεγαλείο της δε θέλω να το γνωρίσω, ούτε τη βρωμιά, τα όπλα, τους νταμαρτζήδες της νύχτας και τους τσάμπα μάγκες που έχει. Η λέξη φασισμός περικλείει όλο το μεγαλείο και τη βρωμιά αυτού του είδους βίας που όλος τυχαίως πήρε διαστάσεις και έγινε πρώτο θέμα συζήτησης, όχι μόνο στα τηλεοπτικά πάνελ, αλλά και σε κάθε γωνιά, σε κάθε τραπέζι, σε κάθε συνάντηση.

Φτάνει! Γιατί εγώ θέλω να μιλήσω για τη βία. Για μία άλλη βία που δεν τη βλέπω, αλλά τη νιώθω μέρα με τη μέρα. Για αυτή τη βία που με κάνει να αναρωτιέμαι: Παιδεία έχουμε; Υγεία έχουμε; Τα δύο βασικά αγαθά που παρέχει ένα δημοκρατικό κράτος-που σέβεται τους πολίτες τους- είναι η Παιδεία και η Υγεία (να μην επεκταθώ στα υπόλοιπα, γιατί σίγουρα είναι μακρύς ο κατάλογος και ειδικά την ώρα που ζητάνε συνεχώς από τον πολίτη να πληρώνει φόρους και χαράτσια!). Εδώ και καιρό άρχισαν σιγά-σιγά και με πολύ επιτηδευμένο τρόπο να καταλύουν κάθε έννοια κράτους, με τη δικαιολογία ότι αυτά που καταργούμε (π.χ. νοσοκομειακές μονάδες), απλά δεν χρειάζονται μιας και δεν επιβαρύνθηκε το σύστημα παραπάνω με την έλλειψη τους και άλλα τέτοια συναφή (είναι μακρύς κι εδώ ο κατάλογος). Όποιος πιστεύει ότι υπάρχει Παιδεία, ας έρθει να μου το τεκμηριώσει (όχι με συνεντεύξεις στην τηλεόραση, όπου το μόνο που προσφέρουν είναι μία μάχη μεταξύ υποτιθέμενων ιδεολογιών και ο εντυπωσιασμός είναι ο κύριος στόχος). Όποιος ασθενής εναποθέτει τις ελπίδες του στο ΕΣΥ, ας έρθει να μου προσφέρει μία ασπιρίνη, μήπως περάσει επιτέλους ο πόνος της βίας, της τρομοκρατίας του ίδιου του κράτους. Που στο όνομα ακόμα της κρίσης, μιας κρίσης 4 ετών –σχεδόν- δεν ξύνει πια πληγές, αλλά τις μολύνει.

Να μιλήσω για βία;